De laatste zomer
spectrum 2
27 april
Zaterdag 19 december 2009
Er zijn mensen voor wie het een schrik
beeld is. Het hospice, daar ga je dood. Er
zijn ook mensen die er heel graag naartoe
willen. Die ervan gehoord hebben en we
ten dat je daar goed verzorgd wordt, tot
het einde.
Op deze en de volgende pagina's het ver
haal van Ad Kuiper, die zijn laatste maan
den doorbracht in het Sint Jans Hospice
De Casembroot in Middelburg.
Ad, met Roef op schoot, kort
na zijn aankomst in het hos
pice, omringd door schoon
dochter Barbara met Jill op
de arm, Skip (hoofdeinde),
Puk aan het voeteneinde en
Ida, een vriendin.
foto Mechteld Jansen
„Ik zie je nog wel, later deze week", zei zijn zus Joke de
laatste keer dat ze hem zag. „Ja, jij mij wel, maar ik jou
niet meer", antwoordde Ad gevat. Typisch Ad ook, om
bij zijn crematie Freek de Jonge te laten horen: Heb je je
doodsangst overwonnen, wordt het alle dagen feest, dus vandaag
maar vast begonnen, voor je 't weet, ben je er geweest. Refrein:
Er is leven, er is leven na de dood. „Er mag gelachen worden",
laat Ad postuum nog weten. Maar niemand lacht.
Daarvoor is er te veel verdriet over het verlies van 'Opa
Snor', zoals zijn kleinkinderen hem noemden.
door Ondine van der Vleuten
Op 24 april 2009 wordt Ad Kui
per, een alleenstaande, ge
scheiden man van 63 uit
Goes, opgenomen in het Sint
Jans Hospice de Casembroot
in Middelburg. Hij voelt zich slecht - geeste
lijk zowel als lichamelijk. De eerste drie nach
ten zijn moeilijk geweest. „Dat bed is veel te
kort. Ik zei: geef maar een zaag, dan zaag ik
er een stuk uit, maar dat mocht niet."
Het lachje dat even doorbreekt, ebt snel weg.
Zijn linkerhand ligt roerloos op zijn schoot,
ook zijn linkerbeen doet niet meer goed
mee. Een gevolg van de tumor die in zijn
hoofd zit. Een zacht kuchje. „Longkanker,
daardoor komt het."
Aan de muur hangen foto's en kaarten van
zijn zoons, van lieve schoondochters en van
kleinkinderen. Op één van de foto's speelt
Ad, nog helemaal gezond, met een blond
meisje. In 2007 ging hij met de vut, na 32 jaar
als adviseur voor sanitair en tegels te hebben
gewerkt. „Ik was 61. Genoeg gewerkt, dacht
ik, nu gaan we genieten. Een paar maanden
later werd longkanker geconstateerd." Ad
kreeg chemo en die behandeling sloeg aan.
Een jaar lang ging het goed. Tot de terugval.
„Het was uitgezaaid."
Tranen in zijn ogen. „Je zit in de eindfase, zeg
gen ze dan." Er werd 24-uurs thuiszorg gere
geld. Er werd over stervensbegeleiding ge
sproken. „Heel shockerend, ik kreeg de ene
klap na de andere te verwerken."
De nacht van 19 op 20 april kon hij bijna niet
slapen.
,,'s Morgens zei ik: ik wil naar het hospice. De
dag erna kon ik gelijk komen." Zo kort na het
afscheid van zijn huis, de min met de lente
bloemen, zitten de emoties hoog. „Voor ik
wegging, is het gras nog gemaaid. Nu is de
huur opgezegd."
Het gesprek is kort. Ad moet rust nemen.
Zo ongeveer om de dag is Micha de Vries,
huisarts te Middelburg, in het hospice.
Hij deelt de zorg voor de bewoners met de