De laatste zomer spectrum 2 27 april Zaterdag 19 december 2009 Er zijn mensen voor wie het een schrik beeld is. Het hospice, daar ga je dood. Er zijn ook mensen die er heel graag naartoe willen. Die ervan gehoord hebben en we ten dat je daar goed verzorgd wordt, tot het einde. Op deze en de volgende pagina's het ver haal van Ad Kuiper, die zijn laatste maan den doorbracht in het Sint Jans Hospice De Casembroot in Middelburg. Ad, met Roef op schoot, kort na zijn aankomst in het hos pice, omringd door schoon dochter Barbara met Jill op de arm, Skip (hoofdeinde), Puk aan het voeteneinde en Ida, een vriendin. foto Mechteld Jansen „Ik zie je nog wel, later deze week", zei zijn zus Joke de laatste keer dat ze hem zag. „Ja, jij mij wel, maar ik jou niet meer", antwoordde Ad gevat. Typisch Ad ook, om bij zijn crematie Freek de Jonge te laten horen: Heb je je doodsangst overwonnen, wordt het alle dagen feest, dus vandaag maar vast begonnen, voor je 't weet, ben je er geweest. Refrein: Er is leven, er is leven na de dood. „Er mag gelachen worden", laat Ad postuum nog weten. Maar niemand lacht. Daarvoor is er te veel verdriet over het verlies van 'Opa Snor', zoals zijn kleinkinderen hem noemden. door Ondine van der Vleuten Op 24 april 2009 wordt Ad Kui per, een alleenstaande, ge scheiden man van 63 uit Goes, opgenomen in het Sint Jans Hospice de Casembroot in Middelburg. Hij voelt zich slecht - geeste lijk zowel als lichamelijk. De eerste drie nach ten zijn moeilijk geweest. „Dat bed is veel te kort. Ik zei: geef maar een zaag, dan zaag ik er een stuk uit, maar dat mocht niet." Het lachje dat even doorbreekt, ebt snel weg. Zijn linkerhand ligt roerloos op zijn schoot, ook zijn linkerbeen doet niet meer goed mee. Een gevolg van de tumor die in zijn hoofd zit. Een zacht kuchje. „Longkanker, daardoor komt het." Aan de muur hangen foto's en kaarten van zijn zoons, van lieve schoondochters en van kleinkinderen. Op één van de foto's speelt Ad, nog helemaal gezond, met een blond meisje. In 2007 ging hij met de vut, na 32 jaar als adviseur voor sanitair en tegels te hebben gewerkt. „Ik was 61. Genoeg gewerkt, dacht ik, nu gaan we genieten. Een paar maanden later werd longkanker geconstateerd." Ad kreeg chemo en die behandeling sloeg aan. Een jaar lang ging het goed. Tot de terugval. „Het was uitgezaaid." Tranen in zijn ogen. „Je zit in de eindfase, zeg gen ze dan." Er werd 24-uurs thuiszorg gere geld. Er werd over stervensbegeleiding ge sproken. „Heel shockerend, ik kreeg de ene klap na de andere te verwerken." De nacht van 19 op 20 april kon hij bijna niet slapen. ,,'s Morgens zei ik: ik wil naar het hospice. De dag erna kon ik gelijk komen." Zo kort na het afscheid van zijn huis, de min met de lente bloemen, zitten de emoties hoog. „Voor ik wegging, is het gras nog gemaaid. Nu is de huur opgezegd." Het gesprek is kort. Ad moet rust nemen. Zo ongeveer om de dag is Micha de Vries, huisarts te Middelburg, in het hospice. Hij deelt de zorg voor de bewoners met de

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 90