in balans 117
Dag uit het leven van...
Paspoort ly»
Werken met een lichte handicap
Al 100 jaar
Nee, het heeft Frans niet altijd meegezeten. Een combinatie van
verkeerde beslissingen en simpelweg pech, denkt hij zelf.
'Op de shovel zitten,
dat is gewoon
een machtig gevoel'
Al meer dan honderd jaar is Prisma ac
tief in de zorg voor verstandelijk ge
handicapten in Noord Brabant. Met
meer dan 200 grote en kleine locaties
voor wonen en dagactiviteiten ver
spreid over de provincie en actief in
de ondersteuning bij de mensen thuis
is Prisma in staat op vrijwel elke vraag
een zorgaanbod te realiseren.
Meer info: www.prismanet.nl
Geboorteplaats:
Breda
Burgerlijke staat:
Gescheiden, thans een latrelatie
met zijn tweede ex-vrouw
Woonsituatie:
Weliswaar een eigen appartement (in
Oosterhout), maar wel met frequente
- dagelijkse - begeleiding via Prisma*
vanwege zijn lichte verstandelijke
beperking
Fulltime in dienst bij Martens
beton BV in Oosterhout
een verleden van depressies en suïcidale neigingen;
ook die worden steeds minder. Mijn driftbuien pro
beer ik onder controle te houden, wat de ene keer
wat beter lukt dan de andere keer. Pas ging mijn scoo
ter opeens kapot, nou die zou ik dan het liefst in het
kanaal dumpen zo loop ik me dan op te vreten. Veel
dingen heb ik geleerd, maar dat leren is voor mij nog
lang niet voorbij. Ik doe mijn best nu om uit de schul
den te komen; geef mij 100 euro en ik gaf er 200 uit.
Steeds meer voel ik me hier op mijn plek. Of ik trots
op mezelf ben? Dat weet ik niet hoor, mag dat..."
Deze 57-jarige man heeft twee grote passies in zijn leven. Ondanks
zijn lichte verstandelijke beperking heeft hij een fulltime baan. Hij
rijdt op een shovel. En dat bevalt meer dan prima. Maar als hij over
indianen praat licht hij helemaal op.
Een meer dan openhartig gesprek.
Door Wiljan Broeders
„In oktober was het exact een jaar geleden dat ik hier
ben gekomenen om nu te zeggen dat ik er toenter
tijd zin in had, zou een ongelooflijke leugen zijn. Het
maakte me zelfs doodsbang om voor het eerst van
mijn leven echt alleen te wonen. Ik heb het een flinke
tijd proberen te rekken lachend maar moest er uitein
delijk toch aan geloven. Het kon denk ik ook niet an
ders. Oké dan, even in vogelvlucht: ik was net geschei
den van mijn tweede vrouw en de kinderen waren
daarvoor al uit huis geplaatst. Tel daarbij op dat ik
(over)beschermend ben opgevoed, nooit heb geleerd
voor mezelf te zorgen en dus verre van zelfstandig.
Hulp was met andere woorden geboden en via 'MEE'
(adviseert, ondersteunt en wijst mensen met een be
perking de weg) ben ik uiteindelijk bij Prisma en in dit
appartement beland."
Overdag - Het machtige gevoel van de shovel
Op een doordeweekse dag gaat de wekker al om half
zes. „Klokslag kwart voor zeven moet ik namelijk op
mijn werk zijn. Al bijna veertig jaar werk ik bij 'Mar
tens'. Ik rijd er voornamelijk op de shovel. Het ge
beurt ook wel dat ik wat andere werkzaamheden
moet verrichten hoor, maar liefst zo weinig mogelijk.
Laat mij maar lekker op die shovel zitten. Dat is ge
woon een machtig gevoel. In het begin had ik er wel
moeite mee maar inmiddels is het routine geworden.
Het is zo'n groot ding. Als je daarnaast staat, voel je je
een heel klein manneke. Om vijf uur zit mijn werkdag
erop. Vier van zulke dagen maak ik per week."
's Avonds - Ik had nog nooit gekookt
„Rond half zes/kwart voor zes ben ik dan meestal
weer thuis. Twee keer per week kook ik (in
een groep), de andere keer wordt er bij
voorbeeld samen boodschappen gedaan.
Dat soort dingen moest ik echt allemaal
leren. Ik had nog nooit gekookt, bood
schappen doen gebeurde zelden of ik nam
allemaal verkeerde dingen mee. Zoiets sim
pels als stofzuigen of de wasmachine bedie
nen was me volkomen vreemd. Pinnen
kon ik zelfs niet eens. In het begin belde
ik om de haverklap naar mijn begeleid
ster van Prisma. De bevestigende blik
maakt duidelijk dat een
hand-in-hand begeleiding inder
daad van essentieel belang was,
en nog is. 'Ik weet niet hoe,
help!' Wat was ik vaak in paniek.
Dat is iets minder geworden,
maar de onzekerheid en de
angst om te falen, zit er helaas
Frans met zijn shovel foto's Fabiënne de larage
nog steeds. Wat later op de avond kijk ik meestal nog
wat tv of zit even te kletsen met andere cliënten in het
complex.
Het weekend - Fascinatie voor indianen
„Op zaterdag probeer ik steevast bij mijn moeder op
bezoek te gaan. Daarna rijd ik door naar mijn (tweede)
ex-vrouw met wie ik inmiddels weer een latrelatie
heb. En hopen dat er ook weer ergens in de buurt een
leuk feest of muziekfestival is, waar ik als indiaan naar
toe kan... je hoort/leest het goed. Ik ben helemaal be
zeten van indianen. Mijn appartement lijkt wel een
museum van indianenspullen, ik heb enorm veel
indianenkleding en natuurlijk de nodige ta
toeages. Die fascinatie voor indianen heb ik al
van jongs af aan. Ik zou best met ze willen rui
len. Lekker op mijn paard rondrijden, de vrij
heid tegemoet en met niemand iets te maken
hebben!"
toekomst - Ik büjf leren
Ik ben gegroeid in het afge
lopen jaar. Toen ik hier net
kwam durfde ik niet eens
contact te leggen met an
deren. Inmiddels zegt de
begeleiding wel eens als
grapje dat ik hun populair
ste cliënt ben omdat ik zo
vaak op verjaardagen
word uitgenodigd. Ik heb
