Wederzijds respect
leidt tot muzikale
samenwerking
The Devil's Blood en de leer van chaos en vrijheid
uit 17
Reflections
donderdag 5 november 2009
door Mischa Beckers
Gino Vannelli (1952) be
hoort met zijn 20 mil
joen verkochte al
bums tot de best ver
kopende Canadese artiesten al
ler tijden. Zaterdag speelt hij in
Middelburg met een Nederlands
muziekfenomeen: pianist Bert
van den Brink.
In de jaren 70 en 80 scoorde Van
nelli megahits als People gotta mo
ve, Black cars, Hurts to be in love en
I just wanna stop. Vannelli is erg be
kend in het popcircuit, maar slaat
regelmatig een andere weg in. Zo
keerde hij meer recentelijk met
het album Yonder tree terug naar
zijn jazzroots en verdiepte zich in
klassiek repertoire op Canto.
De zanger tourt nog steeds over de
wereld. Begin juni dit jaar was hij
nog een belangrijke publiekstrek
ker op het derde International Jazz
estival in Middelburg. Daar bege
leidde een band met Nederlandse
topmusici hem.
Bert van den Brink leverde al een
substantiële bijdrage aan Vannel-
li's album A good thing, dat begin
dit jaar uitkwam. Vannelli zag de
pianist toen deze met Hein van de
Geyn en Hans van Oosterhout op
trad tijdens de tournee die hoorde
bij het winnen van de VPRO/Boy
Edgar Prijs 2007. De zanger raakte
danig onder de indruk.
„Na het horen van het concert in
Amersfoort met mijn trio vroeg
hij mij voor zijn album", zegt Van
den Brink. „Ter voorbereiding
daarvan.speelden we een aantal
malen in Nederland wat door. Ik
ben zeer goed voorbereid naar
Amerika vertrokken. Daar vond
de sessie plaats. Een gedeelte daar
van is in de documentaire te zien."
Daarmee doelt de pianist op My
piano is my mirror. Deze muzikale
inkijk in het leven van de pianist
is als dvd toegevoegd aan Van den
Brinks meest recente album Reflec
tions.
„Langzamerhand ontstond ook de
wens bij Gino om met mij duo-op
De onlangs uitgekomen cd Reflec
tions van Bert van den Brink is op
genomen in Porgy en Bess in Ter-
neuzen. Van den Brink won in
2007 de VPRO Boy Edgar Prijs, in
Nederland de belangrijkste prijs
voor jazz en geïmproviseerde mu
ziek. Het laatste concert van de bij
behorende tournee speelde de pia
nist met bassist Hein van de Geyn
en drummer Hans van Ooster
hout op 9 december 2007 in Ter-
neuzen. Dat'optreden is integraal
opgenomen. Het acht stukken tel
lende album wordt vergezeld van
een dvd met daarop de documen
taire My piano is my mirror, over
de muzikale carrière van de pia
nist. Daarin zegt dirigent Jaap van
Zweden over Van den Brink: „Dit
is een muzikaal dier dat zijn weer
ga niet kent."
Van den Brink kon zich geen bete
re ritmetandem dan Van de Geyn
en Van Oosterhout wensen. Ze
combineren souplesse en vanzelf
sprekendheid die de pianist laten
swingen in Cheek to cheek met in
getogen en minimale maar o zo
doeltreffende middelen en raken
daarmee de luisteraar in het emo
tionele Leaving. De bassist en
drummer dringen zich nooit op
de voorgrond maar hun spaarza
me solo's zijn zeer treffend, zoals
ook uit de beelden van Porgy en
Bess op de dvd blijkt.
wel eens meededen, voegden
mijns inziens weinig toe aan onze
samenwerking."
Van den Brink bespeelt naast de
piano als hoofdinstrument ook
nog andere instrumenten. In zijn
handen altijd een mooie toevoe
ging. „Ik speel bij de meeste stuk
ken piano maar, bij hooguit twee
stukken, ook op accordeon."
Gino Vannelli met Bert van den Brink,
zaterdag in Stadsschouwburg
Middelburg. Aanvang20.00 uur.
Bert van den Brink
foto Marco Borggreve
tredens te gaan doen." Met de stuk
ken van A good thing is Van den
Brink dus goed bekend maar Van-
Gino Vannelli, eerder dit jaar tijdens het Internationaal Jazzfesti
val in Middelburg. foto Lex de Meester
nelli schreef inmiddels een flink
oeuvre bij elkaar en daar komt on
getwijfeld het een en ander van
voorbij in Middelburg. „Er is een
min of meer vaste setlijst en het
betreft uitsluitend muziek van Gi
no. We spelen die in duo-bezet
ting hoewel er ook een groot aan
tal stukken met strijkkwintet uitge
voerd wordt. Het is nooit helemaal
duidelijk hoe en wat. Veel zaken
worden door Gino soms nog op
het allerlaatste moment verzon
nen en geregeld.Vijf strijkers is ze
ker en persoonlijk hoop ik dat het
daarbij blijft. Gastsolisten, die ook
door René de Dreu
Met een bandnaam als The
Devil's Blood - dat zater
dag in Goes optreedt -
wind je er bepaald geen doekjes
om en noem je de optredens of
shows ook nog 'rituelen' dan
roept dat muzikaal al aardig wat as
sociaties op. Met black, dark of hea
vy metal bijvoorbeeld of met
gothic.
Maar ook dan heeft muziek wor
tels en traditie nodig. Bij The De
vil's Blood ligt een waaier van in
vloeden uit de rock-'n-roll en pop
van de jaren 50, 60 en 70 van de
vorige eeuw in de muziek beslo
ten. En hoe donker, zwart en sata
nisch de bandnaam, bandleden en
teksten ook zijn, de muziek van
The Devil's Blood is doordacht en
soms zelfs swingend, mooi en
luchtig. Maar een concert blijft een
ritueel en de leer van chaos en vrij
heid snijdt diep in de gevestigde
wereldorde.
The Devil's Blood is een project
van gitarist Selim Lemoucha uit
Eindhoven. Zijn muzikale en spiri
tuele speurtocht begon in tal van
metalbands en voerde hem langs
alles wat God verboden had. Uit
de verslavingen en destructieve op
vattingen openbaarde zich een an
dere, weliswaar occulte maar ook
inspirerende levensfilosofie. Die
nieuwe energie en inspiratie kon
hij kwijt in zijn eigen muziek. „De
teksten zijn niet bedacht of gecon
strueerd door mij, ik krijg ze op de
een of andere manier door vanuit
een wereld die buiten de zichtbare
werkelijkheid ligt", verklaarde
bandleider Lemoucha onlangs.
Om daaraan toe te voegen dat juist
die levensfilosofie en de zucht
naar kennis hem daar blijkbaar
voor ontvankelijk hebben ge
maakt. „Voor alle inspiratie geldt
dat je openstaat voor invloeden
van buiten de menselijke sfeer."
De bandnaam is ontleent aan een
nummer van de Zweedse black
metal groep Watain. Een band die
eveneens uit die inspiratiebron
weet te putten. Maar met de mu
ziek van The Devil's Blood lijkt
het anders te gaan. „Ik luisterde al
tijd veel naar rockmuziek uit de ja
ren 60 en 70, zelfs rock-'n-roll uit
de jaren 50. Ook dat telt mee en
beïnvloedt het schrijven van de
nummers. Het maakt The Devil's
Blood meer tot een rockband en
of je daar dan het stempel death
metal, hardrock of garagerock op
plakt is voor ons niet belangrijk.
Als het dan een naam moet heb
ben vind ik de term 'Horror Soul'
wel een mooie samenvatting van
onze sound."
Invloeden genoeg, vaak muziek
met een wat vreemde draai, een
donker randje en een psychede
lisch tintje. The Devil's Blood, met
ook een hoofdrol voor zangeres Fa-
tima (haar bandnaam is Mouth of
Satan), benadrukken dat donkere
en horrorachtige nog eens extra tij
dens hun 'rituelen' door met (var-
kens)bloed besmeurd op het po
dium te staan. Na enkele singles
en een EP, verscheen dit jaar een
volledige cd The Time Of No Time
Evermore. Muziek met melancho
lie en nostalgie en een zangeres
die doet denken aan Grace Slik of
Mariska Veres, maar altijd met een
gruizige en onheilspellende drei
ging. The Devil's Blood heeft, vol
gens Lemoucha, niets met hun ba
sis 'rockcity Eindhoven', maar
meer met de donkere wereld zon
der 'law and order' maar met voor
al 'chaos and freedom'.
The Devil's Blood, zaterdag 7 nov., 't
Beest, Goes. Voorprogramma: NOX
(death metal). Aanvang: 21.00 uur.
