spectrum 4 Lezers moeten telkens weer v'err:;i zijn VERLOREN SYMBOOL Zaterdag 31 oktober 2009 HET Van dc anieur van nt; ibx vixci t-ont; DAN B ROWN Niet eerder gaf schrijver Dan Brown interviews aan Nederlandse media. Nu zijn nieuwe thriller, Het Verloren Symbool, vertaald is, heeft hij er een paar toegestaan. door Theo Hakkert foto Jerry Bauer w e spreken Dan Brown in het Amerikaanse Exeter, niet ver van Boston, waar hij van daan komt. Op de vierde verdieping van de bibliotheek. Hij zou er zo kunnen werken. Een keurige man in een saai colbert. „Goede boeken zijn als het leven waaruit de momenten van verveling zijn weggela ten. Hoe korter de tijd in een boek duurt, hoe hoger de spanning is en hoe hoger het tempo moet zijn. Drie boeken geleden duurde het verhaal dagen. In De Da Vinei Code was het 24 uur, nu in Het Verloren Symbool zit ik op 12 uur. Wie weet komt er ooit een boek uit over één uur uit het leven van Robert Langdon. Dat zou wat zijn!" Hij spreekt met een gretigheid alsof hij na de koffie meteen gaat schrijven, maar Dan Brown (45) heeft geen haast. Later op de middag wandelt hij rustig weg. Elders zou hij niet zomaar over straat lopen. De men sen zouden elkaar aanstoten: kijk, daar loopt de schrijver van De Da Vinei Code. Met dat boek veroorzaakte Dan Brown in 2003 grote opschudding, met name in reli gieuze kringen. Een van de verhaallijnen wilde dat Jezus en Maria Magdalena ge trouwd waren, kinderen hadden gekregen en dat er tot deze tijd aan toe nazaten van hen bestaan. Een geheim genootschap be waakte het geheim, al waren er tal van aan wijzingen te vinden op kunstwerken als Het laatste avondmaal. Een snelle, briljante thriller, met een hoofdrol voor professor religieuze symbo liek Robert Langdon, die niet geheel los te zien valt van de persoon Dan Brown. Deze ochtend zegt hij het zo: „Robert Langdon is de man die ik zou willen zijn. Hij is moe dig en heeft een fascinerend leven." Nadat het stof van de wereldwijde beroe ring was neergedaald, waren er tientallen miljoenen exemplaren van De Da Vinei Co de verkocht en was Dan Brown een gefor tuneerd man. Rond hem was een comple te industrie ontstaan. Allerlei mensen schepten er plezier in te voorspellen waar het volgende boek over zal gaan. „Sinds dien kan ik niet meer zonder vermom ming over straat", zegt hij. Het Verloren Symbool speelt zich afin Was hington. „Toen ik naar Washington ging voor research droeg ik een bril en een hoed. Ik ben zelfs naar steden geweest waar ik niet hoefde te zijn. Juist om me te laten zien. Zodat er gefluisterd werd: zie je dat, dat is Dan Brown, misschien laat hij zijn boek wel hier spelen." Wat een gedoe. „Ja, maar ik vind het be langrijk dat mijn lezers plaatsen, ideeën en thema's uit de eerste hand krijgen. Ze moe ten verrast zijn. Ik denk dat het me ook deze keer weer is gelukt, door met de noëtische wetenschap op de proppen te komen. Ook mijn keuze voor de geschiede nis van de vrijmetselaars heeft iedereen verrast. En dat is goed. Ik wil dat elk boek een verse, maagdelijke ervaring voor de le zer is. Ik wil en zal niet voldoen aan de voorspellingen." Noëtische wetenschap, weinigen weten wat het inhoudt. Het basi sidee is dat de geest sterker is dan de ma terie. Als heel veel mensen tegelijk aan hetzelfde denken en hetzelfde wensen, dan gebeurt het ook. Deze te- lcki- netische denkkracht is een slapende vaar digheid die, mits geoefend, grote invloed kan hebben. De vrouw in het boek die deze weten schap beoefent is Katherine, de zus van Peter Solomon, de vriend en mentor van Robert Langdon. Langdon wordt, zoge naamd door zijn vriend, naar Washington geroepen om een lezing te geven, maar het enige wat hij daar van Solomon aan treft, is diens afgezaagde hand. Daar zitten allerlei tatoeages en andere aanwijzingen op. Langdon en Katherine hebben slechts een paar uur om Solomon levend terug te vinden. Brown neemt in het boek een aantal voor oordelen tegen de vrijmetselaars weg. Hij benadrukt dat de met raadselen omgeven vrijmetselarij een tolerante organisatie is op het gebied van religie. Ze geloven wel in een hogere macht, maar iedereen mag zelf weten welke. Dit voert rechtstreeks terug naar de jeugd van Dan Brown, hier in Exeter. Midden in het stadje staat een vrijmetselaarstempel. „Op deze campus ben ik opgegroeid. Nog altijd komen de studenten overal vandaan. Vroeger was er één kerk voor christenen, mos lims, joden, iedereen. Ik wist niet dat er buiten de ze beschermde omgeving intolerantie was tussen re ligies, dat er racisme was ook niet. Ik zag de we reld als een universele smeltkroes. Schokkend om te ervaren dat het anders was. Vandaar .dat in dit boek religieu ze tolerantie een grote rol speelt. Vandaar dat ik zo positief ben over de vrijmetselaars, want zij han gen die tolerantie aan." Hij wil het toch even gezegd hebben: „Zelfben ik geen vrijmetselaar." Hij is vanmorgen om vier uur opgestaan. Uit gewoonte. Dan Brown werd bij De Da Vinei Code van plagiaat beschul digd. Een jaar leefde hij in een hotel in Londen, waar het proces zich zo lang voort sleepte. „Ik heb daar geschre ven aan dit boek. Elke mor gen van vier tot negen. Dan ging ik naar het proces. Ik kon niet toestaan dat deze mensen, die me valselijk had den beschuldigd, me ook nog het schrijven zouden af pakken. Ze kon- den van al les van me afnemen - ge zondheid, geld, tijd, maar het zou me niet stoppen, 's Middags kon ik niet, maar de ochtenden waren van mij en dan zou ik schrijven." Zijn boeken denkt hij helemaal door voor dat hij begint. Aan Het Verloren Symbool ligt een synopsis van honderd pagina's ten grondslag. Verrast hij zichzelf nog wel eens? Hij kijkt betrapt op. „Ik ben vaak verbaasd hoe duister en ge welddadig ik ben in mijn werk. Er zitten gruwelijke scènes in dit boek, extreem ge welddadig. Brute moorden. Ben ik dat? Ik wist niet dat ik die duistere kanten heb." Brute moorden. Zoals de moord op Trish, de assistente van Katherine Solomon. Wat Katherine zelf aan gruwelijkheden over komt. De dood van Robert Langdon. Par don? De 'superheld' haalt heus het eind van het boek levend, maar toch komt het zover dat de lezer denkt: dit gaat ook Dan Brown niet meer oplossen. „Toen ik het manuscript inleverde, heb ik het inge leverd tot en met dat moment. Ik was nog met het einde bezig. Ze werden helemaal gek. Langdon laten doodgaan? Ik zei: ik wil niet meer over Langdon schrijven, ik heb genoeg van hem. Ik word moe van die kerel en ik wil ook niet dat iemand anders over hem schrijft, dus laat ik hem sterven." Hij wist natuurlijk zelf de oplossing al. „Ik schrijf mezelf wel vaker doodlopende stra ten in. Dan bid ik bijna om goddelijke in terventie om eruit te komen." In een kleine, maar cruciale passage in Het Verloren Symbool typeert Brown zijn eigen werk. Hij laat Langdon zeggen: 'Dit verhaal is een mengvorm van diverse klassieke le genden waarin veel elementen van populai re mythologie zijn verwerkt'. Dan Brown: „Dat is zo. Ik schrijf over alle mythen tege lijk. We vertellen elkaar dezelfde verhalen telkens opnieuw. De thema's zijn altijd de zelfde: goed tegen kwaad, de queeste van de mens om meer te zijn dan hij is. Alles van vroeger resoneert in de literatuur van nu. Er komt een moment dat alle verhalen op basaal niveau hetzelfde zijn." In razend tempo passeren piramides, puzzels, wetenschappers, esoterische theorieën de revue. Langdon is een soort stand-upwetenschapper, die al rennend symbolen duidt en middeleeuwse raadsels oplost. Zitten tempo en kennis elkaar niet in de weg, vraag je je af. „Het is een delicate balans. Ik wil de roman voortstuwen. Voor sommige mensen zijn mijn boeken te snel. Anderen vinden dat er te veel beschrijving in zit, te veel weten schappelijke rimram." 90 procent van wat hij schrijft, gooit hij weg. „Je mag niet ver liefd worden op je research. Het gaat om de lezer. Je geeft ze alleen de informatie die ze nodig hebben." Dan Brown: Het Verloren Symbool. Vertaling: Marion Drolsbach, Erica Feberwee, Pieter Jans- sens en Yolande Ligterink. Luitingh, €22,90. reageren? spectrum@wegener.nl

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 68