261 sport
2
Leonie Ton: 'Dit zien ze
daar boven vast ook'
Storm zorgt voor onbedoelde intimiteit
Witte koppen
VROUWENWEDSTRIJD
Niet Anjolie Engels-Wisse maar Leonie Ton
is de opvolgster geworden van Irma Heeren,
die in 2008 de vrouwenwedstrijd won.
maandag 5 oktober 2009
door Maurice Steketee
Dit se/zoen was Leonie Ton al de nummer twee in
halve marathons in Vrouwenpolder (5 september)
en Westerschouwen (12 september).
Een zuidwesterstorm beukt
al bijna twee uur lang op
me in, het zand schuurt
onaangenaam langs m'n
benen en de eerste spieren begin
nen tegen te spartelen. Het is zater
dagmiddag rond de klok van twee.
Ik ben zojuist het halve marathon-
punt op het strand bij Vrouwen
polder gepasseerd en besef dat ik
nóg 21 kilometer moet afzien. Nóg
twee uur lang vechten met de
wind, die onverstoorbaar voort
raast over Walcheren. Witte kop
pen op het water, witte koppen op
het strand. Lijkwit ploeteren lo
pers door mul zand en rennen te
gen muren op. Je hoort de botten
kraken. Dit is zonder twijfel 'den
allerzwaersten'. Zeker vandaag.
Twee maanden terug liep ik op dit
stuk strand een trainingsrondje.
De zee was toen kalm, de lucht
strakblauw en de temperatuur bo
ven de 25 graden. Ik was toen blij
dat ik hardlopen als hobby had. Ik
werd weliswaar wat meewarig aan
gekeken door badgasten, nadat ik
tussen hun handdoekjes was door-
gemanoeuvreerd, maar dat nam ik
op de koop toe. Laat de Kustmara
thon maar komen, riep ik met de
nodige bravoure.
Maar vandaag is alles anders. Ge
lukkig niet alleen het weer. Ook
de ambiance. En dat maakt heel
veel goed, zo niet alles. In de verte
zie ik tussen het stuivende zand
door honderden supporters staan
bij de duinovergang van Oostkapel-
le. Ze hebben de regen en wind ge
trotseerd om iedereen naar de fi
nish te schreeuwen. Boven op de
'berg' scanderen een paar cheer
leaders m'n naam. Opeens gaat
het lopen weer een stuk soepeler.
Tsja...dan wil meneer Steketee
zich niet laten kennen. De grimas
sen in het gezicht veranderen in
een glimlach en de borst gaat fier
vooruit. Maar nog geen tien meter
verder is de glimlach voor de rest
van de dag verdwenen. M'n ge
zicht is al kilometerslang gezand
straald. Op naar Westkappel. „Het
is daar een hel", roept een toe
schouwer. Bemoedigende woor
den als je al helemaal stuk zit. He
laas is er niks aan gelogen. M'n
contactlenzen worden bijna uit
m'n ogen geblazen. En tot over
maat van ramp waait m'n start
nummer ook nog los. Er zit niets
anders op dan het met m'n hand
vast te houden. Nee, het lopen van
de Kustmarathon is geen pretje
vandaag. Hoewel, de finish komt
in zicht! De Langstraat lonkt! De
bekendste straat van Zeeland waar
één weekend per jaar een deken
van zweet, passie en doorzettings
vermogen over ligt is nabij. Wie
hier finisht, mag trots zijn. Duizen
den mensen staan de lopers op te
wachten. Het is nu niet ver meer.
Nog een kilometer strand. De zon
breekt even door. Ook voor mij. Ik
vergeet alle ellende van de voor
gaande uren en laat me dragen
door het publiek. Ik heb de hel
van Zeeland overleefd. Dit was
eens maar nooit meer.... Maar zei
ik dat vorig jaar ook niet?
door Roeland van Vliet
ZOUTELANDE - Dé verrassing van
de Kustmarathon 2009 was Leo
nie Ton. De 34-jarige atlete uit Zie-
rikzee, die debuteerde op de wed
strijd tussen Burgh en Zoutelan-
de, won de vrouwenwedstrijd in 3
uur, 44 minuten en 28 seconden.
„Natuurlijk had ik wel gehoopt op
een podiumplaats, maar dit had ik
nooit verwacht."
Tijdens de barre tocht, waarop ze
regelmatig natte voeten kreeg
door onverwachtse golven, viel de
hardloopster van Delta Sport van
de ene verbazing in de andere. Ze
was nog relatief rustig begonnen
en kwam na 21 kilometer - dus hal
verwege - als zesde vrouw door in
1.44.47. Daarna haalde Ton, die
steeds in een prettig mannen-
groepje schuilde, de loopsters
voor haar één voor één in. „De
eerste was Ingrid IJsebaert. Toen
dacht ik: hè?" Vervolgens passeer
de ze ook Martine Lust en
Daniëlle van Duist. „En op de zee
dijk bij Westkapelle had ik Anita
Joziasse ineens te pakken."
Van het publiek had de Zierikzee-
se al gehoord dat Anjolie En
gels-Wisse, de favoriet uit Middel
burg, uitgestapt was bij Domburg.
„En dus was ik de koploopster en
had ik de fietser voor de 'eerste da
me' bij me. Heel gek. Ik dacht: er
zijn hier zulke goede andere vrou
wen gestart, ik maak nooit een
kans. Maar dus toch wel."
Leonie Ton, die 65e overall werd,
had aan de streep in de Langstraat
bijna drie minuten over op num
mer twee Martine Lust, de in
woonster van Brielle die in 2005
en 2006 de Kustmarathon won.
Zij klokte 3.47.38. Bianca van Vuur-
en uit 's-Gravenpolder, die ook
veel concurrentes had ingehaald
in het tweede deel van de race, fi
nishte als derde in 3.48.28. De jari
ge Anita Joziasse uit Goes, die op
de zeedijk compleet stilviel, was
blij dat ze nog als vierde de meet
passeerde. Daniëlle van Duist uit
Sommelsdijk maakte de top vijf
compleet.
Kort achter de meet viel Leonie
Ton haar moeder in de armen. Bei
den kregen het even te kwaad.
„Mijn broer, die me heeft aange
stoken met het hardlopen, is in
2002 overleden aan kanker", vertel
de ze. „En mijn vader is er inmid
dels ook niet meer. Dus toen we
elkaar aankeken... Dit zien ze daar
boven vast ook."
De tranen waren natuurlijk tra
nen van vreugde. Ton wist niet
wat ze zaterdag meemaakte. „Dit
is allemaal in één woord samen te
vatten: super!"
Twintig meter achter de finish
stond ook Anjolie Engels-Wisse.
De voormalige specialiste op de
middenafstanden had inmiddels
Zoutelande bereikt, zij het per au
to. „Ik baal enorm. Ik wilde niet
opgeven, maar er was geen andere
keus."
Engels-Wisse (33) legde de eerste
19,5 kilometer zonder problemen
af De Middelburgse werd op
Schouwen en daarna op de Storm
vloedkering en Noord-Beveland
goed uit de wind gehouden door
diverse mannen, onder wie haar
trainingsmaatje Michel Schrier,
die ook voor het eerst aan een
wedstrijd over 42,195 kilometer
meedeed. Ze kon een hoog tempo
houden en zat bij de opgang van
het strand bij Vrouwenpolder nog
geen vijf minuten achter de kop
groep van de mannen.
Daarna ging het mis. In het rulle
zand - door haar zo gevreesd - ver
dween de energie razendsnel uit
haar lichaam. „In mijn potje
kracht zat na een paar kilometer
strand helemaal niets meer", ver
telde ze. „Ik ben toen maar even
gaan lopen en daarna weer wat
gaan joggen, om het toch maar
weer te proberen. Maar het ging
gewoon niet meer. Toen we het
strand af kwamen, lukte het me
gewoon niet om een heuveltje op
te komen."
Schrier was op dat moment nog
steeds bij haar en adviseerde haar
te stoppen. En ook Anton Engels,
haar man, achtte dat beter. „Het is
goed dat anderen het tegen me ge
zegd hebben", zei de teleurge
stelde atlete. „Ik wist ook wel dat
ik beter kon opgeven, maar wilde
ook heel graag doorgaan. Ik vond
het namelijk zo jammer voor de
mensen die speciaal voor mij
verderop langs het parkoers ston
den, zoals m'n ouders en m'n
zoontje."
Engels-Wisse en Schrier, die soli
dair was, stapten bij Domburg in
de auto van Schrier. De Vlissingse
haas had er rekening mee gehou
den dat hij op dat punt (ongeveer
32 kilometer) zou uitstappen.
„Maar het stond niet in mijn sce
nario, hoor", zei Wisse. „Ik wilde
graag lopend naar de finish. Dat
die auto daar wel stond, kwam nu
wel goed uit."
Volgend jaar revanche? „Nou, mis
schien. Maar dan wil ik wel eerst
weten of het hoog of laag water
is."
door Roeland van Vliet
ZOUTELANDE - Nooit eerder moes
ten de deelnemers aan de Kustma
rathon zó tegen de wind in beu
ken als zaterdag. De storm - wind
kracht 7 a 8 - maakte het de atle
ten en atletes moeilijk vooruit te
komen. „Vooral op de dijk bij
Westkapelle was het niet nor
maal", zei Jos Boot. „Doordat de
wind daar schuin van voren
kwam, werd je rechtervoet steeds
tegen je linkerenkel geblazen. ]e
struikeldè steeds over je eigen be
nen."
Boot is sinds zaterdag 'lid' van de
club 'Alle 7 uuttelööpen'. Ofwel,
hij maakte al alle edities mee van
de wedstrijd van zijn geboorte
plaats naar zijn woonplaats. In
voorgaande jaren was het niet zó
zwaar om de finish te bereiken.
„Het zegt wel wat, dat ik nu een
half uur langzamer ben dan ooit",
stelde de Walchenaar, die 3.55.23
uur als minste tijd had staan en er
nu 4.21.37 uur over deed.
Rianca Poppe
Al bij de start op de Ring van
Burgh begon de ellende. Om vijf
voor twaalfj het moment waarop
alle lopers een plek in de startvak
ken zochten, begon het te mieze
ren. De treiterregen bleef de atle
ten en atletes de eerste twee uur
volop teisteren, want door de te
genwind kregen ze alle druppels
vol in hun gezicht.
Maar het ergste gedeelte moest
toen nog komen: de Walcherse
kust. Op het strand tussen Vrou
wenpolder en Oostkapelle was
bijna geen hard stuk te vinden. En
op de vloedlijn lopen, betekende
een grote kans op natte voeten.
Was toen het loopplezier nog niet
uit het lichaam gebeukt, dan ge
beurde dat op de Westkappelse
zeedijk wel. Daar had de wind nog
een keer vrij spel. „En daar bleek
dat de wind van opzij nog erger
was dan de wind van voren", zei
Rianca Poppe uit Biggekerke, die
in 4.25.14 de Langstraat bereikte.
„Ik ben op dat stuk heel intiem ge
worden met de andere lopers in
het groepje. Niet bewust, hoor,
maar het gebeurde. Door de wind
werd je tegen elkaar aan geduwd.
En je moest oppassen dat de be
nen niet onder je lichaam uit wer
den geblazen."
Ook Marloes van Eijkelenburg
(4.50.13) zag af. De Middelburgse
was met haar achttien jaar de jong
ste in het startveld van zo'n dui
zend mensen. De studente aan de
Haagse sportacademie debuteerde
op de klassieke afstand, deed dat
in de zware Kustmarathon en trof
het dat het ook de zwaarste editie
aller tijden was. „Het ging met ups
en downs", zei ze, „net als het par
koers."
Marloes van Eijkelenburg was met
het hardloopvirus aangestoken
door haar moeder, Igna Becks. Die
liep haar vijfde Kustmarathon. Ze
kwamen hand in hand over de fi
nish. „Ze heeft het heel goed ge
daan", zei Becks trots. „En dat on
der deze omstandigheden..."
Vanwege de zuid-zuidwestenwind
was de organisatie coulant voor de
late finishers. De tijdslimiet (6
uur) werd iets opgerekt. Toon de
Kam uit Wolphaartsdijk was uit
eindelijk de laatste die de zandheu
vel op de Langstraat passeerde. Hij
was als 851e binnen in 6.10.50.
