5 spectrum
Oma Appelmoes
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
mistlicht
Marjan
Berk
Zaterdag 3 oktober 2009
Oma Moes moet komen!" Mijn één na
jongste kleindochter Veerle zit in de
vensterbank om mijn aankomst niet
te missen. Als ik de trappen opstom-
mel, staat ze in de deuropening om mij met vele
vochtige knuffels te verwelkomen.
De bijnamen komen vanzelf. In de loop der ja
ren noemde mijn oudste kleinzoon, inmiddels
twintig, mij oma Beer. Mijn tweede kleinzoon,
negentien, herdoopte mij in oma Pannenkoek.
En de laatste jaren ben ik oma Moes. Deze
pracht bijnaam werd ontworpen door Sebasti-
aan, inmiddels dertien jaar, in de tijd dat zijn
moedertje ziek werd en stierf. En nu hebben de
andere kleinkinderen dit overgenomen. Vooral
bij mijn kleindochters van bijna vijf en bijna
drie ligt 'oma Moes' op de tong. Ik weet niet of
het te maken heeft met de spullen en pakjes die
deze oma Moes meestal bij zich heeft, maar wan
neer ik word geknuffeld door deze kleine meis
jes, wordt mijn hart appelmoes en klinkt de bij
naam heel toepasselijk; ze zouden mij ook oma
Appelmoes kunnen noemen.
Zeker in deze tijd van het jaar, waarin ik bezig
ben de appels uit mijn tuin, maar vooral de ap
pels van de buurvrouw te verwerken tot heftige
moezen, die worden ingevroren met het oog op
de komende wintertijd. Het verwerken van alles
wat in de tuin vrucht draagt tot gelei, jam en
dan nu de moezen is mijn hobby. Nooit gewone
saaie appelmoes, nee... alle resten drank die nut
teloos staan te wachten op het door de goot
steen spoelen, krijgen een herkansing in mijn
gekook en gestoof van appel en peer.
Vorig jaar werd de bessengelei opgewaardeerd
met restjes ouzo, jarenoude ouzo, vergeten na
een verre vakantie op Chios. Dit jaar kreeg de
bruine Surinaamse rum een andere bestem
ming. Mijn conservering van bes, pruim, appel
en peer hebben nu de 'Surinam touch', héél lek
ker!
Bovendien worden ook de bruine kruikjes met
eigenaardige lokale alcoholische versnaperin
gen, die mij met enige regelmaat na een lezing
als bedankje worden overhandigd, verwerkt in
de prutten en blubbers die ik kook, waardoor de
smaak meestal gunstig wordt beïnvloed. Zojuist
heb ik de indrukwekkend ogende kruik met de
vervaarlijke naam 'De Schout van Wierden' ont
kurkt, om een genereuze plons in de laatste ver
sie appelmoes te gieten. Op de kruik staat ook
nog 'Wierdens neutje' en: 'dezen kruidenbitter
zijnde volgens juiste receptuur ende hooghe qua-
liteiten magh voorbij mijnen deur gedraegen
worden'. Na dit, in mijn gevoel geheel zelfbe
dacht, oud-Nederlands opschrift volgt de onlees
bare handtekening van de schout, naar wie deze
drank is genoemd.
De vorige alcoholische versnapering heette 'Aal-
tens kruidenlikeur, volgens eeuwenoud recept
bereid'. Ik heb er de onbespoten kersen uit de
tuin van mijn buurvrouw-vriendin mee overgo
ten. Deze kersen staan onder handbereik op de
keukenkast en af en toe snoep ik er ééntje. Heer
lijk! Beter dan een kersenbonbon-
Al deze kruiken en flessen geven bovendien een
behoorlijk geografisch beeld van de barre toch
ten die deze oma Moes door het land voeren om
de burger een beeld te geven van haar inspannin
gen op papier. Zodat de lezer weet dat hier geen
druppel van de alcoholische gaven wordt ver
spild!
