NELLEKE VAN DE
spectrum 6
Zaterdag 5 september 2009
I k word oud en doe allang niet meer
I aan alles mee. Dat getwitter en
I gehyve, de groeten. Ik e-mail en sms
J soms en daar blijft het bij. Ik ben al
voldoende bereikbaar. Ik wil gewoon
leven en niet steeds iedereen op de hoogte moe
ten houden over wat ik doe en waar ik sta.
Who cares? Dat soort onbenulligheden nodigen
niet uit tot een echt gesprek.
Ouder worden vind ik geen probleem. Al moet
ik helaas wel in beweging blijven, want anders
word ik hartstikke stijf Persoonlijk haat ik spor
ten. Ik kan natuurlijk besluiten niet te gaan fiet
sen, wandelen of fitnessen, maar dan kom ik
straks nauwelijks overeind. Dus doe ik het.
Het leven valt van mijn gezicht af te lezen. Ik
ben trots op mijn rimpels. Ik heb ze verdiend.
Ik heb heel intens geleefd, heb intens verdriet
en geluk gekend. Ik ben lang ziek geweest (een
schildklierafwijking en baarmoederhalsklach-
ten, red.) en ben veel geopereerd. Ik ben ge
trouwd geweest, heb een kind gekregen en er
twee geadopteerd en ben nu aan het eind van
een mooie carrière. Dat mag je allemaal in mijn
gezicht terugzien. Voor mij geen botox, ik zou
het een ontkenning van mijn geschiedenis vin
den. Voor mijn werk word ik op foto's nog wei
eens gefotoshopt. Maar waarom mag ik er niet
uitzien als de vrouw van 61 jaar die ik ben? Na
tuurlijk wil ik flatteus op een foto staan en niet
ineens ernstig ziek lijken. Alleen als ik nu som-
Dertig jaar zit
televisie- en
radiopresentatrice
Nelleke van der
Krogt nu in het vak.
De vrouw, bekend
van Avro's
Opsporing Verzocht
en Tussen Kunst
Kitsch, is wars van
pretenties en
koestert haar
rimpels. „Ik heb ze
verdiend."
door Floor Ligtvoet
foto's David van Dam/GPD
mige foto's terugzie, griezel ik van mezelf Daar
op zijn alle rimpels weggeveegd en lijkt mijn
huid wel doods. Ik roep altijd maar tegen beken
den: zoek de fout! Die plaatjes zijn vaak afzichte
lijk. Ik wil dichtbij mezelf blijven en waardig
oud worden.
Een tijdje terug woonde ik nog in Amsterdam
aan de Keizersgracht. Een toplocatie, maar ik
vond het er vréselijk. Al die mensen om mij
heen. Links, rechts, onder, boven en diagonaal
van mij woonden anderen. Zelfs de grachten
waren gevuld met mensen op boten. Ik hou he
lemaal niet van uitgaan of op terrasjes zitten. Ik
wil alleen zijn, het liefst verzonken in een goed
boek. In Amsterdam, maar eigenlijk overal,
heerst een enorme onrust, het lijkt wel alsof er
voortdurend feest en opwinding moet zijn.
Veel mensen zijn doodsbang voor als het eens
echt stil wordt. Dan worden ze geconfronteerd
met de stilte in hun hoofd en in hun hart. Ik
heb juist stilte nodig.
Nu woon ik een klein dorp in het rivierenge
bied in de Betuwe. Dit past me. Of het hier
nooit eens eenzaam wordt? Ik vind eenzaam
heid niet negatief het is juist een groot goed.
Die stilte zorgt voor een enorme reflectie. Ik
heb er geen last van. Maar als de eenzaamheid
je pijn begint te doen, moet je actie onderne
men, vind ik. Mensen komen namelijk niet
spontaan langs om te vragen of je alsjeblieft uit
je stoel wilt komen. Ze doen vaak iets om er
ook iets voor terug te krijgen.
Ouderen hoor ik nog weieens klagen over de
kinderen die niet vaak genoeg langskomen.
Daar heb ik dan veertig jaar in geïnvesteerd,
mopperen ze. Hallo zeg, zo'n beslag mag je toch
niet op je kinderen leggen? Liefde is iets geven
en er niets voor terug verwachten. Ik ben zelf
vaak genoeg geraakt door de liefde. Ik heb meer
dere, langere relaties gehad en mooie, gepassio
neerde liefde gekend. Nu ben ik een tijd alleen.
Maar waarom moeten dingen altijd blijvend
zijn? Dingen in het leven beginnen en hebben
ook een eind. Dat hoort zo. Het is wel eens
voorgekomen dat de ander er eerder een punt
achter zette dan ik had gewild. Ik weet wat lief
desverdriet is. Maar ik vind het pas echt drama
tisch als mensen maar door blijven gaan en ie
mand alleen loslaten wanneer ze een ander heb
ben gevonden. Niemand schiet daar iets mee
op. Ik en mijn partner van dat moment zijn
nooit schreeuwend uit elkaar gegaan. Met de va
der van mijn kinderen heb ik nog steeds goed
contact. Ik kan het ook goed vinden met zijn
vrouw. Toen de kinderen nog klein waren, gin
gen we met z'n allen op vakantie. Dat gaf totaal
geen spanningen.
Het alleen zijn bevalt me goed. Ik ben ook niet
bezig met het zoeken naar een partner. Ik word
niet snel verliefd en heb pas heel laat door wan
neer iemand mij aantrekkelijk vindt. Als alleen
staande moet je wel uitkijken dat je op den
