üim?ïEsea
Buitenstaander in
8
Danny Vera
Cassavetes
Zeeland
Thrillers
MovieSquad
llth international film festival
11-20 September 2009 Vlissingen
George Sluizer met River Phoenix tijdens de opnamen van Dark blood.
Danny Vera
De Middelburgse singer-songwri
ter Danny Vera heeft zijn vierde al
bum, Pink flamingo, opgenomen
in de bekende Hilltop Studios in
Nashville. Van het opnameproces
is een film gemaakt. Film en al
bum worden donderdag 17 septem
ber (21.00 uur) gepresenteerd bij
Film by the Sea. De zanger treedt
dan ook op met zijn band.
Film by the Sea neemt deel aan
een landelijk retrospectief dat is ge
wijd aan de Amerikaanse regisseur
John Cassavetes (1929-1989). In het
eerste weekeinde van het festival
zijn in totaal vijf films van hem te
zien: zijn debuut Shadows (1959),
The killing of a Chinese bookie, A
woman under the influence, Gloria
en Love streams.
Onder de noemer Zeeland Film
land vertoont het festival jaarlijks
producties van filmmakers die uit
deze provincie afkomstig zijn. Dit
maal zijn het er twee: Atlantis van
Digna Sinke (zo. 13 sept, 10.00 uur,
samen met de korte film Luctor
en Zijn verloren land van Koert Da-
vidse (zo. 13 sept, 12.15 tiur), van
wie ook De ramp is te zien.
Nederlandse schrijvers, uitgevers,
filmmakers en filmproducenten
komen maandag 14 september in
Vlissingen bijeen om te praten
over de relatie tussen film en litera
tuur. Deze jaarlijkse pitch staat de
ze keer in het teken van thrillers.
Hoewel het een populair genre is,
worden tot nu toe relatief weinig
Nederlandse thrillers verfilmd.
Opnieuw is er een jongerenjury ac
tief op het festival: de Movie
Squad. De jongeren kiezen een
winnaar uit de voor hen geselec
teerde films. De winnende film
ontvangt de MovieSquad Award
en 2000 euro voor promotie van
de film. De winnaar wordt zater
dag 19 september bekend tijdens
het Award Ceremony Dinner.
Voor het eerst gaat Lifetime
Achievement Award van Film
by the Sea naar een Nederlan
der: regisseur en producent
George Sluizer (1932). Het fes
tival lijkt daarmee dicht bij
huis te blijven. Sluizer is ech
ter, behalve een eigenzinnig
en gedreven filmmaker, een
ware kosmopoliet, die overal
ter wereld werkte, vaak met
grote acteurs. Die erkenning
mist hij wel eens.
door Rolf Bosboom
Het is een mirakel dat
hij nog leeft. Eind
2007 werd George
Sluizer getroffen
door een aneurysma (slagader
breuk). „Ik ben twee keer, door
twee ziekenhuizen, officieel
dood verklaard, maar er was
één dokter die niet geloofde
wat de meters zeiden. Die heeft
me laten overbrengen naar
Lyon, waar ik ben geopereerd.
Ik ben invalide uit de operatie
gekomen. Fysiek ben ik afge
schreven, maar mentaal niet."
Dat Film by the Sea hem dit jaar
eert met een oeuvreprijs stemt
hem, zoals hij zegt, 'dankbaar'.
„Het is prettig dat blijkbaar een
aantal mensen in Nederland waar
de hecht aan het werk dat ik de
laatste vijftig jaar heb geleverd.
Hoeveel dat er zijn, weet ik niet.
Wat ik wél weet is dat ik in het al
gemeen in Nederland een beetje
over het hoofd wordt gezien, of
niet zo in trek ben. Het valt me
bijvoorbeeld op dat ik in een aan
tal boeken over de Nederlandse
film en in de tv-serie die Jeroen
Krabbé erover heeft gemaakt niet
eens besta."
Hij heeft er wel een verklaring
voor. Sluizer is altijd - samen met
partner Anne Lordon - internatio
naal actief geweest, maakte films
in uiteenlopende landen en talen.
„Wat ook een rol zal spelen is dat
ik een soort stijl heb die nogal af
wijkt van het belerende, gerefor
meerde Hollandse dat je hier in el
ke film herkent en ruikt. Die do-
mineestoon. Ik ben stilistisch een
slang die allerlei stijlen mixt en
hoor dus niet bij het klassiekje
groepje dat Hollandse films
maakt over Hollandse onderwer
pen. Al heel snel was ik een soort
buitenstaander. Zoals Jos Stelling
ooit heeft gezegd: je hebt de Ne
derlandse cinema én George Slui
zer."
De filmmaker, die in Nice (Zuid-
Frankrijk) woont, is altijd zijn ei
gen weg gedaan. „Sinds 1968 doe
ik wat ik denk dat nodig is, waar
sociale of politieke relevantie in
zit. Het kan me dan niet schelen
of er geld is. Ik heb in de jaren zes
tig en zeventig vijftien documen
taires gemaakt zonder een cent,
maar ik was jong en slim genoeg
om me te redden. Daardoor zijn
veel van die films wel eenvoudig
van stof geworden. Maar als u me
vraagt naar mijn beste film, dan
zou ik zeggen: Het vlot, een docu
mentaire die begin jaren zeventig
in Brazilië heb gemaakt over het
leven langs een rivier. Die is voor
mij veel relevanter dan bijvoor
beeld Spoorloos, omdat Het vlot in
de allereenvoudigste vorm over
het leven, het bestaan gaat."
Sluizers speelfilms zijn vaak
gebaseerd op romans, zoals
Twee vrouwen (Harry Mu-
lisch), Spoorloos (naar Het gouden
ei van Tim Krabbé) en Het stenen
vlot (José Saramago). „Ik ben nu
eenmaal een lezer. Literatuur
heeft altijd een belangrijkste
plaats in mijn leven gehad", zegt
hij. „Bovendien vind ik dat som
mige romans aanmerkelijk beter
zijn geschreven dan oorspronkelij
ke scenario's."
Meestal had hij wel contact met
de auteur van het boek dat hij ver
filmde, maar niet zozeer over de
inhoud. „Een film is nu eenmaal
anders dan een roman, dus moe
ten er dingen worden verplaatst
en vallen er zaken weg. Een schrij
ver moet begrijpen dat dat ook pri
ma kan zijn, of zelfs beter. Een
boek is soms ook rommelig."
Bij Spoorloos raakte Sluizer in con
flict met Tim Krabbé. „We kregen
ruzie over twee kleine punten:
Krabbé was kwaad en wilde de
film ook niet meer zien. Pas zes
maanden later belde hij mijn
vrouw en zei dat hij de film toch
wilde zien, maar dan zonder mij,
want ik was degene die zijn boek
zogenaamd had verklooid. Na af
loop van de film draaide hij zich
om naar mijn vrouw en zei: 'Zeg
tegen George dat zijn film beter is
dan mijn boek'. Hij gaf toe dat ik
wat meer lijn in het verhaal had
gebracht.
Spoorloos, met onder anderen Jo
hanna ter Steege, werd een groot
succes, tot verrassing van Sluizer
zelf. „Ik had het totaal niet ver
wacht. Ik had de film aangeboden
aan meer dan honderd distribu
teurs en sales agents, maar werd
door iedereen afgewezen. Nie
mand vond er wat aan, dus ik
dacht: dit is een mislukking. Tot
dat ik een briefje kreeg van de di
recteur van het festival in Sydney.
Daar was een film. weggevallen,
dus hij vroeg: kan ik jouw film
krijgen om dat gat te vullen? Het
was een ervaring. Dat festival kent
geen prijzen behalve een pu
blieksprijs. En die kreeg Spoorloos.
Een distributeur in Australië wil
de hem toen wél proberen. Der
tien maanden heeft de film daar
na uitverkocht in Sydney ge
draaid."
Ook elders sloeg de film aan. Het
