181 zeeland
Slachtoffer van hysterische bestuurders
We fietsten op één dag naar Dinant
PPM verbaasd
over overname
koffiekamer
dinsdag 1 september 2009
De laatste grote verbouwing vond plaats in 1950. Daarna werd in '65 de ser
re glasdicht gemaakt waardoor het restaurantgedeelte werd uitgebreid.
MIDDELBURG - Het Middelburgse
raadslid Piet Kraan (PPMK) is zeer
verbaasd dat de gemeente 'na 32
jaar goede samenwerking' beslo
ten heeft het contract met de uit
baatster van de koffiekamers van
het crematorium op te zeggen. Hij
wil van het dagelijks bestuur pre
cies weten waarom dat is gedaan.
Ook vraagt hij aan het college
waarom de uitbaatster en haar
man niet in loondienst zijn geno
men. Tevens wil hij inzage in het
oude huurcontract om zelf vast te
kunnen stellen of de gemeente
zich mogelijk 'onrechtvaardig
heeft verrijkt door extra uren van
de koffiekamers in rekening te
brengen aan nabestaanden'.
Hoge kwaliteit voor dé
helft van de prijs!
Showroom uitverkoop
van circa 30 modellen!
Onze stunt?
De beste kwaliteit voor
ieder budget!
Als kwaliteit een naam mag hebben!
door Annemarie Zevenbergen
Een aaneenrijging van mis
verstanden, verkeerde
bouwaanvragen en 'hyste
rische reacties van politici
en bestuurders op de Ramp van
'53 tekenen de ondergang van het
bloeiende familiebedrijf Huvers.
Een trieste conclusie, te trekken
uit het onderzoek dat historicus
Jan Brouwer verrichte naar de
voorgeschiedenis van hotel West
duin in Dishoek.
Hij krijgt nog kippenvel als hij te
rugdenkt aan het moment dat hij
de familie Huvers inlichtte over
hoe en waarom het ooit zo beken
de 'pension Huvers' zo'n treurige
periode kende die eindigde in ver
koop van de 7000 vierkante meter
grond met gebouwen. Jan Brou
wer, oud-wethouder Ruimtelijke
Ordening in de gemeente Overbe-
tuwe, sprak met de familie daags
voor hij zijn boek over het 25-jarig
jubileum van hotel Westduin (af
gelopen voorjaar) presenteerde.
„Ik kwam er door mijn onderzoek
achter dat het beeld dat de Huver-
sen hadden van het verleden he
laas niet de realiteit was. Uiteinde
lijk bleek dat ze twintig jaar lang
in de verkeerde vooronderstelling
geleefd hebben dat ze niet meer
mochten bouwen op hun terrein.
Niemand heeft hen vertelt dat de
bestemming van hun perceel 'Ter
rein voor hotelbouw' was vanaf 14
februari 1961 tot oktober 1981. Het
bestemmingsplan, waarin het per
ceel van Huvers lag, was inderdaad
natuurgebied."
De onvermijdelijke verkoop aan
Eef Izeboud, die vervolgens wel
een nieuw hotel op het terrein
bouwde, strooide nog meer zout
in de aloude wonden.
Een reconstructie van de onder
gang van een familiebedrijf aan de
voet van de duinen bij Dishoek.
Het begon allemaal met de voor
uitziende blik van Adriana
Ludwina Hendrika Hille, echtgeno
te van Francois Huvers. Zij stelde
in 1926 een woningruil voor aan
de familie Eckhardt die een een
voudig, houten boerenhofje be
woonde aan de Galgeweg. De Hu-
versen woonden aan de Gerbran-
dylaan, nu Koudekerkseweg, tus
sen Middelburg en Koudekerke.
Adriana wist echter dat voor het
hofje langs een fietspad zou ko
men, van Zoutelande naar Vlissin-
gen. Bestemd voor arbeiders die
op de Schelde werkten en vanaf
het buitengebied naar Vlissingen
moesten fietsen. De ondernemen
de dame ging ervan uit dat daar
ook recreatief gebruik van zou wor
den gemaakt en herkende 'han
del'. Al snel na de woningruil
werd theeschenkerij Paviljoen
Westduinen geopend. Koffie, thee,
limonade en lekkernijen uit die
tijd gingen er grif van de hand.
De opkomst van het toerisme leg
de het bedrijf geen windeieren en
al snel volgden uitbreidingen en
verbouwingen. In een tijd zonder
bouwvergunningen, ruimtelijke
verordeningen en kustversterkin-
gen ging dat vrij eenvoudig. De uit
spanning werd in 1930 Pension
Westduinen.
De problemen, waarvan de wor
tels in feite lagen in de watersnood
ramp, begonnen in 1961 toen de
broers Hans en Frans Huvers, die
het bedrijf hadden overgenomen
van hun ouders, bij iedere bouw-
'66 in een plan dat echter in 1970
door de Kroon weer werd vernie
tigd. Uiteindelijk kreeg het pas
rechtskracht in oktober 1981. Tot
die tijd was er dus geen sprake van
een bebouwingsgrens voor de fa
milie. Bovendien verviel die zoge
naamde grens voor Westduin in
1981 omdat duinverzwaring daar
niet nodig bleek. De werkzaamhe
den konden beperkt blijven tot
het gebied ten zuidoosten van de
Galgeweg. Gedeputeerde Staten
van Zeeland namen het standpunt
in dat zonder concrete plannen
voor kustversterking, er geen re
den was onnodige planologische
hindernissen op te werpen."
De beide Huvers-broers hadden
toen allang het moede hoofd in de
schoot gelegd. Verbitterd restte
hen slechts verkoop van hun be
zit. Tot op de dag van vandaag
blijft het voor de familie een moei
lijke en zeer emotionele aangele
genheid. Schrale troost is dat de
naam Westduin bleef
'Het is triest dat de familie Huvers 20 jaar ellende heeft
beleefd en eigenlijk voor niets' Historicus Jan Brouwer
aanvraag nul op het rekest kregen.
Met het argument; in strijd met de
bestemming van het perceel. Brou
wer: „De broers begrepen daaruit
dat er een bouwverbod op hun
perceel lag en streden 20 jaar lang
voor opheffing van dat vermeende
verbod."
De historicus schetst een onthut
send beeld van misverstanden, ver
keerde aannames, 'hysterische be
stuurders en politici' en een woud
van regels. Brouwer: „In 1958 werd
de Deltawet aangenomen, in reac
tie op '53. Vijfjaar na dato.... De be
stuurders in die tijd reageerden
overspannen en wilden te kust en
te keur duinen ophogen."
Preluderend daarop werden diver
se beperkende maatregelen voor
nieuwbouw langs de kust bedacht.
Zoals een bebouwingsgrens, waar
door bestaande bedrijven daarbin
nen niet mochten uitbreiden. Bo
vendien zouden die bedrijfsgron-
den later misschien nodig zijn
voor duinverbreding. Dit alles in af
wachting van de definitieve delta
versterkingen.
Er zat een groot 'maar' aan al de
plannen, legt Brouwer uit. „Die be
bouwingsgrens was pas bindend
na opname in een gemeentelijk be
stemmingsplan. Dat gebeurde in
Brouwer: „De Huversen zijn eigen
lijk slachtoffer geworden van ze
nuwachtige bestuurders die geen
natte voeten wilden krijgen. Ik
kan uren praten over wat er alle
maal verkeerd is gegaan. Voor mij,
als oud-wethouder Ruimtelijke Or
dening, was dit een geweldig on
derzoek. In ben echt alles tegenge
komen wat je op het gebied van
Ruimtelijke Ordening maar kunt
verzinnen. Procedures, vergunnin
gen en Kroonberoepen. Bizar ge
woon."
Toch schijnt er ergens nog steeds
een los draadje te zitten aan de he
le affaire. De gemeente Veere heeft
op 13 juni 2002 aan Eef Izeboud sr.
een bouwvergunning verleend
voor uitbreiding van zijn West
duin op een bosperceel van de ge
meente. Die verkocht dat voor
bijna twee ton aan Izeboud, die
10.000 euro extra moest betalen
als natuurcompensatie. De ge
meente zou elders, een parkeerter
rein aan de Verlengde Dishoekse-
weg, nieuw bos planten. Brouwer:
„Dat is tot op heden nog niet ge
beurd. Kijk maar", wijst hij op een
luchtfoto in zijn boek met daarop
omcirkeld het bewuste perceel.
„Dat is nog steeds parkeerterrein,
er is geen boom te zien."
door Annemarie Zevenbergen
MIDDELBURG - Tijdens een herden
kingsdienst op 6 november, een
jaar na bevrijding van Middelburg,
schuift Willem de Visser (85) in
de Oostkerk aan bij Jannie de
Voogd (83). Het begin van een pril
le liefde die vier jaar later werd be
zegeld met een huwelijk. Inmid
dels is het stel 60 jaar bij elkaar.
„We kenden elkaar al langer om
dat mijn getrouwde zus naast
Wim woonden. We waren toen
een jaar of dertien veertien," ver
telt jannie. Wim werd in de oor
log tewerkgesteld in Duitsland.
Eenmaal terug ging hij op zoek
naar zijn vader die was geëvacu
eerd en kwam toen Jannie tegen
in de Noordstraat in Middelburg.
„We trouwden vier jaar later, op 31
augustus. Het eerste huwelijk in
40 jaar op die dag, want dat was al
tijd Koninginnedag."
Het echtpaar heeft drie kinderen,
vijf kleinkinderen en negen achter
kleinkinderen. De jongste zoon
woont in Oostburg, waar hij ook
geboren is. Wim was toen direc
teur van het GAB in Oostburg.
Het jubilerende echtpaar is heel
wat verhuisd. Van het eerste huis
op het Oranjeplein in Oost-Sou
burg naar Goes, Tholen, Oostburg
en Middelburg. Allemaal voor het
werk van de man des huizes. „Ik
heb heel wat meegemaakt. De
bouw van de kerncentrale, de
Stormvloedkering, aanleg Schel-
de-Rijnkanaal; het GAB zorgde
voor personeel. En de RSV-affaire.
Tot diep in de nacht vergaderen
met de Schelde-directie." Hij ging
in 1985 met de VUT en deelde zijn
Jannie toen mee dat voor haar de
'huishoudelijke vut' was aangebro
ken. Willem nam een aantal taken
over, onder andere koken. Want
dat is altijd al een hobby van hem
geweest. Het ondernemende duo
heeft veel gefietst in Europa. Langs
de Loire, over de Mont Ventoux,
de boulevards van Cannes. Wil
lem; „We fietsten in een dag naar
Dinant, of naar Maastricht. Op
een gewone fiets, zonder versnel
lingen. Nee, dat kan nu niet meer."
Vandaag wordt het huwelijksfeest
gevierd met de familie. „Dan ko
men alle kinderen. We laten ons
gewoon maar verrassen."
Het houten boerenhofje aan de Galgeweg, 1926. foto archief Hans Huvers
ISir/U
1930: de eerste grote verbouwing, pension Huvers werd een feit.
