van een triatlonkampioen
35
Contract
Springruiters tuimelen
van het podium op EK
11-
mm
zaterdag 29 augustus 2009
kwam, als ik maar een veilige plek
had voor mezelf Daar zat ik toen,
met alleen een vloerkleed en een
sinaasappelkistje." „Ik werd goed
in triatlon. Ik werd twee keer Ne
derlands kampioen in Den Haag.
Veel stelde dat niet voor eigenlijk,
want er waren nog maar weinig
deelnemers. De sport was zo jong
in Nederland. In 1985 werd ik op
de klassieke triatlon in Almere Ne
derlands en Europees kampioen.
Mijn vader en moeder stonden
ngs het parkoers. Ik stond op het
bdium, het Wilhelmus werd
oor mij gespeeld en ik zag mijn
oeder gewoon weglopen. Dat
oor Koen de Vries
Foto links: oud-triat-
lonkampioen Gregor
Stam heeft een verle
den van seksueel mis
bruik verwerkt. Hij
noemt zichzelf een
ben een bevoorrecht
mens. foto GPD
deed pijn. Waarom was ze niet
trots op me? Ik miste die erken
ning." „Toch heb ik nooit aan wed
strijden meegedaan om te win
nen. De anderen, mijn tegenstan
ders, konden me eigenlijk niets
schelen. De eerste plaats deed me
niks. Ik zwom, fietste en rende om
voor mezelf aan te tonen dat ik
niet waardeloos was. Dat ik iets
kon. Hoe meer pijn ik verdroeg,
hoe zwaarder de triatlon, des te
meer groeide in mij het gevoel dat
ik iets kón. Het doorzetten, het vol
houden, gaf me een identiteit
voor mezelf. Ik kon daar ver in
gaan. Soms plaste ik bloed na een
Foto rechts: Gregor
Stam in zijn glorietijd
in de jaren '80.
foto GPD
wedstrijd. Het bewees dat ik die
per kon gaan dan mijn tegenstan
ders." „Ik heb roofbouw op mezelf
gepleegd. In 1994 ben ik gestopt.
Ik heb wel veel mooie momenten
meegemaakt. Ik kwam op televisie
in het programma van Mies Bouw
man. Nou, dan was je iemand
hoor. Ik ging naar de film met een
meisje en in het Polygoonjournaal
zat een verslag van het EK dat ik
had gewonnen. In Nice kwam tij
dens een training Eric Heiden
naast me fietsen. Die heeft zes uur
met me meegereden en we heb
ben gepraat. Heiden was mijn
idool. Dat ik het zover had ge
bracht, dat ik beroemdheden ont
moette, dat was goed voor mijn
zelfbevestiging. Ik was iemand!"
„In 2002 ben ik volledig ingestort.
Ik werkte bij de KLM als vliegtuig
belader. Bij de KLM kreeg ik een
akkefietje op mijn werk en ineens
knapte ik. Ik ben meteen hulp
gaan zoeken. En daarna ben ik
drie jaar lang in therapie geweest."
Ik was er slecht aan toe. Ik deed
niks meer aan sport, at slecht en
slikte veel medicijnen: kalmerings-
pillen, antidepressiva, slaapmidde
len. Ik werd dik. Tegen het advies
van mijn therapeute in besloot ik
in februari 2004 om het hele ver
haal aan mijn familie te vertellen.
Ik was op zoek naar erkenning
voor wat ik had meegemaakt.
Maar ik kreeg niet de reacties waar
op ik gehoopt had. Mijn vader be
sloot ook gewoon met de dader te
blijven omgaan. Terwijl ik had ge
dacht dat hij voor mij zou kiezen."
„Dat was een breekpunt. Ik was he
lemaal op, wilde niet meer. Ik was
wanhopig. Er was in mij nog maar
éénduizendste procent wil om te
overleven. Een minuscuul sprank
je hoop dat het nog goed kon ko
men met me. Aan die duizendste
van een procent heb ik me vastge
klampt." „In 2004 kreeg ik, een
week voor de Holland Triathlon
in Almere, een idee. Sport had me
altijd geholpen om te overleven. Ik
móest meedoen aan die triatlon.
Ik had het nodig, om mezelf nog
één keer te tonen dat ik het kon,
dat ik wilde leven, dat ik iets kon
presteren. Ik was totaal onge
traind, 43 jaar oud en ik woog 96
kilo, dertig kilo meer dan in mijn
goede tijd." „En ik heb het geflikt.
Vraag niet hoe. Jankend, strompe
lend. Ik deed er bijna dertien uur
over, toen ik binnenkwam was het
allang donker. Mensen langs de
kant, vrienden, bekenden, riepen
dat ik moest stoppen, dat het on
verantwoord was. Ze hadden ge
lijk, maar ik ging door. Ik wilde
voelen dat ik dat oude overlevings
instinct nog bezat en dat ik het
nog steeds kon gebruiken, juist nu
ik het meer dan ooit nodig had."
„Ik was in 2006 klaar met thera
pie. Ik zal niet zeggen dat ik nu
nergens meer last van heb. Ik heb
nog steeds wel eens een slechte
dag, net als iedereen. Maar ik voel
me een bevoorrecht mens. Ik heb
twee schatten van kinderen en
een lieve vriendin." „Waarom ik
dit verhaal vertel? Ik vind dat ie
dereen mag weten wat er gebeurd
is. Ik wil dat mijn tegenstanders
van destijds begrijpen wat me ge
dreven heeft. Ik wil mensen die
hetzelfde hebben meegemaakt of
meemaken helpen uit hun isole
ment te komen, laten zien dat ze
zich niet hoeven te schamen. La
ten weten dat ze hulp kunnen krij
gen voor het onrecht dat ze is aan
gedaan. En dat er altijd hoop is."
I»®®®®*»®!
Kent u Winston Bogarde nog? De Surinaam
se Nederlander moet zo'n beetje de laatste
profvoetballer zijn geweest die een contract
ook echt een contract vond.
Bogarde tekende in het jaar 2000 een contract voor
drie jaar voor Chelsea, waar onder meer in stond dat
hij 50.000 euro per week ging verdienen. De nieuwe
trainer zag het niet in hem zitten en suggereerde dat
Bogarde beter kon vertrekken. Maar dat zag de voet
baller niet zitten, ook niet met een riante oprotpre
mie. Hij had immers met zijn volle verstand een con
tract getekend en de tegenpartij had dat toch ook ge
daan?
Bogarde was misschien een bikkelharde, meedogenlo
ze, trotse en onsympathieke verdediger, maar hij is
ook een mens met principes en doorzettingsvermo
gen. Hij diende zijn contract uit en kreeg elke week
die afgesproken 50.000 eurootjes op zijn rekening ge
stort. Hij moest weliswaar meetrainen met de pupil
len van Chelsea, maar dat had hij ervoor over... In de
drie jaar voetbalde hij welgeteld negen wedstrijden
voor Chelsea. Bogarde kostte de club dus bijna negen
ton per wedstrijd.
De huidige voetballichting denkt heel anders over de
betekenis van het woord contract. Kijk naar Real Ma
drid en zijn (voormalige) Nederlandse spelers Arjen
Robben, Klaas-Jan Huntelaar, Wesley Sneijder. Zij te
kenden allen meerjarige contracten bij de Koninklij
ke, maar vertrekken voortijdig. Ze zijn overbodig, in
casseren in 't geniep een riante vertrekpremie en
gaan bij een andere kapitaalkrachtige voetbalclub aan
de slag. Het is wat mij betreft allemaal prima, de voet
ballerij is immers toch al door en door verpest door
kapitaalkrachtige 'sponsors', maar laten we ons met
zijn allen wel schikken in de veranderde betekenis
van het woord contract. Laten we in het vervolg la
chen om foto's van in dure pakken gestoken voetbal
lers die met gouden pennen op geschept papier zwie
rige handtekeningen zetten. Het betreft hier immers
niet veel meer dan het maken van een kinderteke
ning in het bijzijn van enkele charlatans. Niet min
der, maar zeker niet meer.
door Giel Hendrix
WINDSOR - Marc Houtzager is er
wel even goed ziek van. De 38-jari-
ge ruiter uit Rouveen heeft zojuist
met Opium VS negen strafpunten
verzameld en de gouden medaille,
idie Nederland nog om de nek had
hangen, verspeeld. Sterker nog,
door de score van Houtzager tui
melt Nederland als titelverdediger
met een vierde plaats naast het po
dium. Vierde, daar kunnen bonds
coach Rob Ehrens en zijn ploeg
het mee doen.
Na het EK-brons van San Patrigna-
no (2005), het WK-goud van Aken
(2006) en het EK-goud van Mann
heim (2007) is er ineens niets. Na
tuurlijk beseft Houtzager dat hij
niet alleen verantwoordelijk is
voor dat resultaat. Ook Angelique
Hoorn (8) en Harrie Smolders (16)
hebben daar met hun strafpunten
aan bijgedragen. Alleen Albert
Zoer ontkomt daar een beetje aan,
omdat hij weer eens een foutloos
rondje uit de hoeven van de veelge
prezen Okidoki weet te toveren.
Ehrens: „Het is een tegenvaller, ze
ker als je er halverwege zo dicht
bij bent. De Olympische Spelen
van 2012 blijven ons doel. Daar
werken we naar toe en alles in de
tussenliggende perrode is daar op
gericht." De zege ging naar Zwit
serland, dat ook na de eerste dag al
de leiding had. Italië (tweede) en
Duitsland (derde) pakken de ande
re podiumplaatsen.
