Spert
PZC
Willeboordse overwint de spanning
34 en 35
33
36 en 37
Middelburgse judoka maakt grote indruk tijdens wereldkampioenscahp judo in Rotterdam
i 1 if -3*4
Gregor Stam overleefde
seksueel misbruik door
topsporter te zijn
Frank Clausing ziet
kentering bij nationale
ranglijsttoernooien
Zaterdag 29 augustus 2009
Tip? sport@pzc.nl
door Roeland van Vliet
ROTTERDAM - Aan het begin van de
dag was Elisabeth Willeboordse te
bang en zenuwachtig om te judo
ën. „Ik dacht: was er maar een luik
je in de mat, waardoor ik stiekem
kon ontsnappen." Aan het einde
van de dag stond ze met WK-zilver
om haar nek. „Na die eerste partij
viel alles van mijn schouders af Ik
was zó opgelucht dat ik had gewon
nen. Daarna begon het te lopen."
Willeboordse (30) is bijna altijd
faalangstig rond een eindtoernooi.
Dan staat ze bol van de stress en
voelt ze zich hondsberoerd. De re
den daarvoor is dat judo zo onvoor
spelbaar is. „Je kunt nog zo'n goe
de voorbereiding hebben en weten
dat je er alles aan gedaan hebt,
maar je hebt nóóit zekerheid. Je
kunt je heel sterk voelen en favo
riet zijn, maar nog kun je in de eer
ste ronde sneuvelen."
Toen de speaker haar voor de eer
ste partij aankondigde, dacht ze
ook dat dat zou gaan gebeuren. Ze
was nog zenuwachtiger dan in
2005, toen ze in Ahoy' opging voor
de Europese titel en hem ook won.
Ze huilde bijna, stond op het punt
te bezwijken. „Maar goed, je moet
toch die mat op. Je kunt niet weglo
pen. Je moet de confrontatie met
jezelf aangaan. En dat is écht niet
leuk."
Maar haar angstdroom werd niet
bewaarheid. Waar Oranje-giganten
als Ruben Houkes (woensdag), De
borah Gravenstijn (donderdag) en
Guillaume Elmont (gisterochtend)
al na één partij klaar waren, over
leefde Willeboordse in de klasse
-63 kilo de eerste schifting wel. Ze
verschalkte de Mongoolse Tsedev-
suren in de slotseconden met een
houdgreep.
Die zege werkte als een vorm van
doping voor haar. „Bij de volgende
partijen gaven de aanmoedigingen
vanaf de tribunes me een enorme
boost. Niet dat ik de zenuwen in
eens helemaal kwijt was, maar de
spanning had inmiddels gezonde
proporties aangenomen."
Dat was te merken: de enig overge
bleven Nederlandse troef vrat zo
wel de Australische Koenig als de
Israëlische Schlesinger met huid en
haar op en stoomde simpel door
naar de halve eindstrijd. Ook daar
in was ze oppermachtig. Tegen de
Sloveense Zolnir maakte ze welis
waar geen enkele score - ze won
op scheidsrechtersbeslissing - maar
ze liet haar wel alle hoeken van de
tatami zien. „Dat was mijn beste
partij. Zij kon he-le-maal niks."
En dat terwijl de ringvinger van
haar rechterhand constant uit de
kom schoot. Zolnir had er één keer
aan getrokken en daardoor waren
de bandjes zo opgerekt dat het om
de haverklap weer gebeurde. „Ik
denk dat ik hem wel tien keer te
rug heb moeten duwen in de
kom", zei Willeboordse, die geen
hulp van een arts mocht inroepen.
„Zolnir keek er telkens naar en zei
ook 'jak', maar ze heeft mijn blessu
re nooit kunnen benutten."
De geblesseerde vinger brak haar
De Japanse Ueno legt Willeboordse in een houdgreep en maakt na anderhalve minuut een einde aan de finale van het WK.
foto Ed Oudenaarden/ANP
vervolgens wel op in de finale, hét
hoogtepunt in haar carrière. Hij
was weliswaar ingetapet en er wa
ren in allerijl twee verdovende
spuitjes ingezet, maar met een ge
mankeerde rechterhand is ieder
een nagenoeg kansloos tegen de Ja
panse Ueno, de nummer één van
de wereld. „Met die hand moest ze
Ueno op afstand houden", vertelde
bondscoach Marjolein van Unen.
„Op het moment dat je je hand
nauwelijks kunt gebruiken, kan zij
toeslaan."
Dat deed de Aziatisch na ruim een
minuut. Ze wierp Willeboordse
eerst op haar billen (waza-ari) en
maakte het direct daarna met een
houdgreep (ippon) af „Los van die
vinger mocht mij dat natuurlijk
nooit gebeuren", zei de Zeeuwse di
rect na de partij, nog teleurgesteld
over het mislopen van goud. Niet
veel later besefte ze dat ze een pres
tatie van wereldformaat had neer
gezet. En dat ze Oranje eindelijk
succes had gebracht.
„Dit hadden we nodig als team. Eli
sabeth heeft het fantastisch ge
daan", zei Van Unen. Maar ze snap
te wel het tweeledige gevoel bij de
Zeeuwse. „Ik heb zelf ook twee
WK-finales verloren. Daar baal je
eerst een tijdje van, voordat je
merkt dat je iets heel moois hebt
gedaan."
Voor Willeboordse betekent de zil
veren plak - een vreemd ogende
dominosteen - de vierde grote prijs
in haar loopbaan. De laatbloeier
veroverde in 2005 al goud op het
EK in Rotterdam, in 2007 brons op
het WK in Rio en in 2008 brons
op de Spelen van Peking. „Ze heeft
inmiddels een imposant palma
res", zei Cor van der Geest, de tech
nisch directeur van de judobond.
„Er zijn er meer met zo'n erelijst,
maar heel veel ken ik er niet."
Van der Geest vindt het aantal
door Willeboordse verzamelde me
dailles juist zo imposant omdat ju
do een mondiale sport is. „Judo is
geen schaatsen, zeg ik altijd."
Hoelang gaat Willeboordse nog door?
Op de vraag of het WK van 2009
één van haar laatste grote toer
nooien was, gaf Elisabeth Wil
leboordse gisteren geen antwoord.
Ook bondscoach Marjolein van
Unen ging daar niet op in. „Daar
wordt later een keer over gespro
ken. Vandaag is het niet de dag
daarvoor."
De dertigjarige Willeboordse stu
deert in Rotterdam geneeskunde
en is in dienst bij de marine. Waar
schijnlijk in 2010 moet ze begin
nen met het lopen van co-schap
pen. Dat kan ze niet combineren
met topjudo.
In 2010 is er een EK in Oostenrijk
en een WK in Japan. Mogelijk
zwaait ze af op het toernooi in het
land waar de verdedigingssport is
uitgevonden. De kans dat ze deel
neemt aan de Spelen van 2012 in
Londen lijkt in elk geval niet al te
groot.
