Een wijze les van
moeder natuur op
de Oosterschelde
Schapenbout
was bijna een wereldstad
2
Groeten uit..
vrijdag 28 augustus 2009
BwiMiprwiiM ra—yaa«BWBMMtgeBaaBM»»acesaB3>eiBsaaMMM—we—b«m—'|i|—I III Ui 11| 'i Hl' i inw i >111 'p «i
Op open water voel je je in een kajak vogelvrij.
door Gijs Kamphuis
Hoe anders had het kun
nen zijn. Eerst Schapen
bout zien en dan ster
ven. Het is een tegeltjes
wijsheid optima forma.
Toch heeft deze spreuk het niet ge
haald tot het spreekwoordenboek.
Met dank aan de Italiaanse stad
Napels. Die was het gehucht in
Zeeuws-Vlaanderen net voor. Zie
wat er van gekomen is.
Napels is uitgegroeid tot de derde
stad van Italië met ruim een mil
joen inwoners. Rijk aan historie
en architectuur, een eigen dialect
en in trek bij toeristen.
Schapenbout is er niets bij. Het
heeft ongeveer veertig huizen -
allen met zicht op reusachtige
windmolens een mooi gemaaid
grasveld, een schommel, twee pick
nicktafels en als blikvanger: een
De Zomerverslaggevers ne
men in vier afleveringen al
het moois in het Nationaal
Park Oosterschelde tot zich.
Vandaag het slot: kajakken.
door Kris Derks
Vervang gloeilampen
door spaarlampen,
schakel tijdig uw com
puter uit, kies voor
groene stroom, ge
bruik een waterbesparende
douchekop. Het duizelt me, al die
tips voor een beter milieu.
En ze werken allemaal niet. Al
thans, bij mij gaan ze het ene oor
in en het andere oor weer uit.
Zelfs nu half Nederland de kinde
ren in een bakfiets naar school
brengt, weet de groene koorts mij
nog niet vatten.
Zou een een-op-een-confrontatie
met de natuur mij wel doen besef
fen dat zij kostbaar is? Dat is in ie
der geval een van de doelen die ka-
jak-instructeur Guido Krijger heeft
met zijn (educatieve) kajaktochten
op de Oosterschelde. Tijdens het
varen worden niet alleen de begin
selen van het zeekajakvaren ge
leerd, ook vertelt Guido onderweg
over de natuur.
Met een maximum van vier deel
nemers vaart Guido de Ooster
schelde op om hen de natuur te la
ten ervaren. Misschien is dat wat
ik nodig heb. Geen wijzend vinger
tje als ik mijn computer de hele
nacht films laat downloaden, maar
blikvanger. En toch heeft het ge
hucht een eigen identiteit. Een
plaatsnaambord. Schapenbout be
staat!
Zo'n bordje lijkt een detail, maar
er zijn ook talloze gehuchten die
in de volksmond wel een naam
hebben maar de officiële benoe
ming missen.
Bout betekent trouwens dijkres-
tant. De naam van de buurtschap
is ontstaan doordat in lang vervlo
gen tijden op een dijkrestant scha
pen graasden. Heden ten dage is er
geen schaap-meer te bekennen in
de velden achter het dorp.
Sterven na Schapenbout te heb
ben gezien. Hoeveel mensen zou
den dat gedaan hebben?
Het is statistisch niefte achterha
len. Maar wel een interessant gege
ven. Door naar Napels te kijken
zijn er vast meer mensen aan hun
eind gekomen. Toch zijn er slechte-
een wijze les van moeder natuur
zelf
Het is prachtig weer als ik tegen
zes uur 's avonds aankom op het
strand bij Kamperland. Instruc
teur Guido geeft op het droge uit
leg over de nodige noodmanoeu-
vres bij het kajakken. Bij de x-red-
ding liggen de kajaks 'kuip op
kuip', zodat ze een 'x' vormen. Ik
hoop dat Guido me redt als ik
straks omsla, want de manoeuvres
lijken best lastig. Wel prettig om
een wetsuit aan te hebben dat be
schermt tegen koud water... je
weet maar nooit.
Nu is het tijd voor het echte werk;
we duwen de kajaks het water in.
Ik sta oog in oog met de Ooster
schelde. Even aftasten. Is het water
koud? Mmm, valt mee. Het zoute
water trekt meteen mijn sport
schoenen in; dit is het begin van
mijn overgave aan de natuur.
Peddelend met mijn handen in
het water probeer ik vooruit te ko
men, want het is hier nog heel on
diep. De Oosterschelde stribbelt in
het begin nog even tegen, maar
laat me uiteindelijk toch haar diep
ere water in varen.
Het insteken van de peddel moet
zo ver mogelijk naar voren en
naast de punt van de kano; het
peddelblad steek je ver onder wa
ter. Iets schuin achter je heup gaat
de peddel het water weer uit.
Links, rechts, links, rechts; ik krijg
het ritme te pakken. „Niet zo trek
ken door het water", roept Guido
me toe. Ik ben iets té fanatiek in
mijn gevecht rhet het water en
voel inderdaad dat de spieren in
mijn schouders dit niet gewend
re plekken om voor het laatst je
ogen dicht te doen dan het blok
huizen langs de Graafjansdijk.
De vogels fluiten in de bomen. En
als de zon schijnt is het vast goed
toeven onder de partytent die de
bewoners op het gras hebben ge
zet. Zo'n partytent hebben ze vast
niet in Napels.
Het had zo mooi kunnen zijn.
Schapenbout in plaats van Napels.
Groot, mooi en wereldberoemd
langs de dijk in Zeeuws-Vlaande-
ren. Het zou er maar een drukte
zijn. Ondoenlijk, op de weg kun
nen nu amper twee auto's elkaar
passeren. Misschien is het toch be
ter zo.
Op de dijk in Schapenbout kunnen
auto's elkaar maar net passeren.
foto Gijs Kamphuis
zijn. „Bij het uitduwen je hand
ontspannen of geopend houden,
anders krijg jelast van je polsen"
legt Guido uit.
Na wat geworstel met de peddel
technieken heb ik eindelijk tijd
om rond te kijken. Dit is de na
tuur in haar puurste vorm. De
laagstaande zon schijnt in het wa
ter en weerkaatst zachtjes in mijn
gezicht. Zelfs de wind voelt deze
zomeravond lekker warm aan.
Even goed ademen, heerlijk. De
natuur zet me weer met beide be
nen op de grond. Ie beseft hier be
ter dan waar dan ook dat je zuinig
