Huaxi,
schatrij k
socialistisch
paradij s
35 spectrum
Zaterdag 22 augustus 2009
Zelfs
de Are de Triomphe vind je er terug.
Wu Renbao, de grondlegger van de welvaart.
rijgen allemaal een villa en verdienen goud geld. Het
De dorpelingen hebben zelfs geen pa
raplu's nodig', jubelt het gemeente-
boek over Huaxi. 'Dankzij het over
dekt wandelpad van meer dan 10 kilo
meter, dat het dorpsbestuur heeft aan
gelegd. Nu de droom iedere familie
een auto te laten bezitten, is uitgeko
men, koopt het dorp kleine vliegtui
gen om te voldoen aan de wens van
bewoners hun dorp van boven te kun
nen bekijken'.
Wu Renbao (80) is de grondlegger van
de welvaart in Huaxi. Hij bedacht 40
jaar geleden het systeem dat van het
dorp, in de woorden van Mao Zedong,
'de hoop van het Chinese platteland'
heeft gemaakt.
„Tot aan mijn dood zal ik in dienst
staan van het dorp", vertelt Wu. Zes
jaar geleden droeg hij, na een veertigja
rige loopbaan als Partijsecretaris van
Huaxi, het stokje over aan zijn zoon
Xie'en. Nu verzorgt Wu dagelijks meer
dere presentaties in het theater. Tien
duizenden bestuurders uit het hele
land komen er om te horen hoe hij het 'bes
te dorp van China en van de wereld' heeft
gemaakt.
„Een rijk individu is niet echt rijk", orakelt
Wu. „Iedereen moet streven naar een collec
tieve economie, waarin elke bewoner werkt
voor de welvaart van de gemeenschap."
Er zijn drie criteria die recht geven op de
weelde van Huaxi: er geboren zijn, er lang
durig werken en zichtbaar iets bijdragen, of
na je studie een eigen bedrijf in Huaxi op
richten. Daar is wel eerst goedkeuring voor
nodig van de autoriteiten.
Inmiddels delen 2.000 inwoners in de rijk
dom. Heel Huaxi telt 35.000 inwoners, inclu
sief de 33.000 migranten. Zij werken, voor
een normaal Chinees salaris, in de fabrie
ken en de winkels.
Migrant Chun heeft een kiosk langs de weg.
Hij kijkt uit op het zware gietijzeren hek dat
de villawijk voor de 'echte' Huaxi'ers
scheidt van de rest van het dorp. „Zo zo",
omschrijft Chun de verhouding met de
mensen achter het hek. „We spreken ze nau
welijks. Maar ook voor ons is het leven wel
beter hier. Zij hebben veel geld, dus geven
ze ook meer uit bij ons."
Als grondlegger van de welvaart
wordt Wu Renbao in Huaxi op
handen gedragen. Wie je het
ook vraagt, Wu is verantwoorde
lijk voor alles wat goed gaat. Wie heeft het
park 'Happiness Garden' ontworpen? Wu.
Wie zag geld in de teelt van reuzenpompoe-
nen? Wu. Wie is het brein achter het kunst
matig meer? Wie is door de president een
voorbeeld gemaakt voor het hele land? Wie
zag de economische crisis op tijd aankomen
en heeft er dus voor gezorgd dat Huaxi ner
gens last van heeft? Wu, Wu, Wu. Het was
uiteraard ook Wu die inzag dat het dorp
niet eeuwig op zijn fabrieken kan vertrou
wen om rijk te blijven. Toerisme is het nieu
we speerpunt. Huaxi trekt nu al jaarlijks
twee miljoen toeristen. Elke yuan die zij uit
geven in het dorp wordt verdeeld onder alle
bewoners.
De grootste attractie is een heuvel met le
vensgrote kopieën van beroemde gebou
wen. Hier kun je de Are de Triomphe, de
Chinese Muur, het Vrijheidsbeeld, de toe
gangspoort van de Verboden Stad en het
Operagebouw van Sydney allemaal op de
zelfde foto krijgen.
Achter de heuvel wordt het platteland volge
bouwd met kassen, waarin rariteiten wor
den gekweekt. Het zijn Chinese toeristen
trekkers als 's werelds grootste pompoen en
een plant waar zowel aubergines als toma
ten aan groeien. Allemaal ideeën van godfa
ther Wu Renbao. Uiteraard.
Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn.
Gastenverblijven die op zichzelf al volledige
villa's zijn. Een restaurant waarvan de mu
ren zijn bekleed met bladgoud. Voordeuren
die nooit op slot hoeven, wegens gebrek
aan misdaad.
Over anderhalf jaar wringt Huaxi zich zelfs
in de top twintig van plaatsen met de hoog
ste gebouwen ter wereld. Dan is de Gouden
Toren klaar, die met 328 meter op nummer
17 komt te staan. „We hoefden niet eens
naar de bank om voor de bouw te betalen",
pocht Wu. „Het project kost slecht 2,5 mil
jard yuan (bijna 260 miljoen euro). Geen
probleem."
In Huaxi lijkt niets een probleem. De woon
wijken zijn perfecte kopieën van
rijkere Amerikaanse voorsteden die de sfeer
ademen van een zorgeloos leven. Maar dan
in een socialistisch paradijs.
De familie Zhu zit aan het eind van de
werkdag te eten voor haar huis van 1,8 mil
joen yuan (200.000 euro). Vader Zhu moet
hard lachen om de vraag of hij ergens an
ders dan in Huaxi zou willen wonen. Hij
zet zijn fles bier op tafel en zwaait om zich
heen. „Kijk om je heen. Ik hoefje het ver
schil tussen Huaxi en de rest van China
toch niet uit te leggen? Ik ga hier nooit
meer weg."
Zijn zoon, die 175 kilometer verderop stu
deert in Nanjing, beseft dat hij dankzij zijn
geboorte in Huaxi bijna letterlijk een gou
den paplepel in handen heeft. „Ik kom hier
na mijn studie weer wonen. Hier wordt al
les voor je geregeld. Het is een erg stabiel le
ven, niet zo competitief als de buitenwe
reld."
Zoon en vader Zhu weten heel goed wat er
gebeurt als ze besluiten Huaxi wel te verla
ten: hun rijkdom zal verdampen. Wie in
Huaxi woont, heeft het goed. Wie vertrekt,
houdt nog maar 20 procent van zijn inko
men over: het salaris, vermits de baan be
houden blijft. De auto's, de huizen, het gra
tis eten: allemaal weg. Wie Huaxi verlaat,
moet het dorp bovendien betalen voor de ja
ren dat er is geprofiteerd van alle voorzienin
gen.
Het maakt de kans dat iemand zijn burger
schap van Huaxi opgeeft, nihil. Maar met
zijn gouden pagoda's en groen omzoomde
wegen is Huaxi zo'n slechte plek nog niet
om tot aan de dood te verblijven. Mits je
aan de goede kant van het hek woont.
reageren?
spectrum@wegener.nl
RUSLAND
Sjanghai
Hongkong
