en de
kick
i7 spectrum
Zaterdag 8 augustus 2009
De familie en de meester: van links
rik.
naar rechts Pieter van Dijk, Janieke, Tjeerd, Harm, Anja, Hanne en meester Peter Kame-
West-Papoea
China
Stille Oceaan
Philippijnen
sterven, dan is het tijd." Anja, die hoog
zwanger is en eind juni haar vijfde ver
wacht, geniet iedere dag van Papoea en
lijn bevolking. „Het zijn open mensen."
Moeder Anja vindt het van belang dat
haar gezin zich voortdurend aan de om
standigheden aanpast. Met de huishoudelij
ke hulp, Ibu Faria, spreekt de familie Van
Dijk Indonesisch. „Belangrijk dat zij zich
ook één voelt met ons gezin."
MAF maakte het mogelijk dat docent Peter
Kamerik naar Papoea kwam.
„Ik was klaar met mijn opleiding en had
nog geen zin om les te geven in Neder
land." In het voorjaar van 2008 belde de
thuisfrontcommissie van MAF. „Of ik de
Van Dijk kinderen les wilde geven? Ik zei
gelijk ja en zeven maanden later zat ik op
Papoea."
Peter zorgt er dankzij lesmateriaal
van de Juliana van Stolbergschool
uit Kapelle voor dat zijn klasjes het
zelfde leren als leeftijdsgenootjes in Neder
land. Als docent in de tropen van vier leer
lingen uit één familie onderhoudt Peter
een hechte band met het gezin. „De kinde
ren weten dat er een vriend Peter is en een
meester Peter."
Net in Papoea viel het de jonge leerkracht
al op hoe hartelijk de bewoners zijn. „Je
merkt wel dat de Indonesiërs en de Pa
poea's niet door één deur kunnen. Tegen
ons westerlingen is iedereen vriendelijk.
Op straat pakken de mensen regelmatig
mijn hand vast."
dat niet in het Nederlands vertalen, maar
voorbij dit punt kan je niet terug, dan
moet je landen." Net voordat hij 'commit
ted' was, zag Pieter het varken. „Ik moest
bliksemsnel een steile bocht naar rechts
maken."
Na dit soort hachelijke situaties neemt
MAF maatregelen. De eigenaren krijgen
een boete of moeten onder toezicht van
de piloot het dier slachten.
Terwijl Pieter in de hangar aan het werk is,
bakt Anja (36) met haar vierjarige dochter
Hanne pannenkoeken. Vaak wordt haar
gevraagd of ze zich zorgen maakt om Pie
ter wanneer deze in het altijd onbestendi
ge luchtruim van Papoea vliegt. Anja's ant
woord is resoluut nee. „Mijn instelling is
dat God mensen veiligheid geeft En of Pie
ter nu op de A4 een ongeluk krijgt of hier
te Papoea. Als God het tijd vindt om te
Vader Pieter en zoon Tjeerd in de cockpit.
Ook voor Peter is het onbetaald werk in
Papoea, maar het bevalt hem zo goed, dat
hij een paar weken geleden besloot zijn
verblijf in de tropen met een jaar te verlen
gen.
Het thuisfront is van groot belang voor
het gezin. Pieter: „Er zijn in Kapelle veel
mensen die ons ondersteunen." Wanneer
Pieter bij plotseling slecht weer in de cock
pit zit en moet uitrekenen of hij nog vol
doende brandstof heeft voor een langere,
veiligere route, dan denkt hij: „Er zijn men
sen die met je meeleven, die voor je bid
den."
Terug naar het tropenklasje waar meester
Peter de negenjarige lanieke alles leert
over de turfwinning in Nederland. Broer
Tjeerd zit gebogen boven een kaart van In
donesië in de Bosatlas. Java, Sulawesi, Kali-
mantan, Manokwari en Biak. Met gemak
noemt hij alle door hem bereisde plaatsen.
Bij het woord 'Zeeland', waar ze in augus
tus voor verlof een paar weken heengaan,
haalt Tjeerd de schouders op. „Geen idee
hoe het is om daar te zijn. Ik zal het koud
hebben en de laatste zijn die straks met
een jas loopt."
Trots vertelt Tjeerd dat hij in Papoea nooit
zweet. Al helemaal één met de tropen, net
als zijn vader.
