Route laat verbo
421
Wat ik nu ben zult u snel wezen
vrijdag 31 juli 2009
Wim Uilenbroek bij een van de werken van 'MissMoza'
Acryl-, pastel- en olieverfschilderijen van Joke Koole uit Oostkapelle worden geëxposeerd in de
door Miriam van den Broek
Achter Walcherse voor
deuren gaan veel talen
ten schuil. Er wonen
tientallen amateur-kun
stenaars die werken maken van
een hoge kwaliteit, maar die voor
de buitenwereld nauwelijks te zien
zijn.
Juist die werken moeten tentoon
gesteld worden, vonden een paar
amateur-kunstenaars uit Seroosker-
ke en Grijpskerke een paar jaar ge
leden. Inmiddels is gisteren de vijf
de editie van de Kunst- en cultuur
route Midden Walcheren begon
nen.
Op zestien locaties in Serooskerke
en Grijpskerke exposeren vandaag
en morgen bijna veertig mensen
hun kunstwerken. Het zijn schilde
rijen, hoeden, sieraden, keramiek,
houtdraaiwerken, tegeltableaus,
mozaïeken, zilverwerk, glaskunst,
miniatuur-interieurs en antieke rij
tuigen.
„Alle mogelijke vormen van kunst
zijn inmiddels wel in de kunstrou
te opgenomen", zegt Marion van
de Velde, een van de initiatiefne
mers van de kunstroute. „Maar
daarnaast proberen we elk jaar
weer de kwaliteit naar een nog ho
ger plan te tillen. Dit jaar hebben
we daarvoor een kunstcommissie
opgericht. Die bestaat uit twee
mensen, onder wie ikzelf, die de
kunstacademie hebben gedaan.
We beoordelen de deelnemers op
kwaliteit, diversiteit en groei."
De deelnemers moeten elk jaar
grotendeels nieuwe werken laten
zien. „Maar dat is geen enkel pro
bleem", zegt Van de Velde. „We
merken dat de deelnemers door
de kunstroute geïnspireerd wor
den."
Nieuwe deelnemers dit jaar zijn
Mirjam de Visser-Pouwer uit Mid
delburg die acrylschilderijen op
hout maakt en Piet Cevaal uit
Serooskerke die voor het eerst zijn
houten kommen en potjes laat
zien.
„Wat ook heel leuk is, zijn de wer
ken van Mieke Toledo", zegt Ma
rion. „Zij maakt geometrische teke
ningen met kleurpotloden. Dat is
een materiaal die in de kunst niet
vaak gebruikt wordt. Kleurpotlo
den zijn een ondergeschoven kind
je. Maar dit is echt fantastisch. De
lijnen zijn er zo strak opgezet dat
het net verf lijkt."
Op een paar organisatorische pun
ten is de kunstroute dit jaar aange
past.
Voor het eerst in het vijfjarig be
staan, wordt het evenement niet
uitgesmeerd over twee weekein
den, maar over één.
Verder heeft; de organisatie nu ook
een eigen logo (een groene 'K' op
een oranje achtergrond) die ver
werkt is in vlaggen en stoepbor-
door Thomas Kleinveld
Voordat ik in de auto stap
om naar Sinoutskerke te
rijden word ik nog ge
waarschuwd door een
collega. „Pas op, er zijn mensen
die de polder inrijden en er nooit
meer uitkomen." Geen opbeuren
de gedachten, des te meer omdat
het dorpje waar ik heen moet een
ringdorp is en de acht huisjes zich
om een kerkhof heenvouwen. La
chend vertel ik hem dat alles Wel
goed komt en vertrek.
Als ik de snelweg afkom, ga ik ech
ter meteen de verkeerde kant op.
Vervolgens rij ik ongeveer drie
kwartier van dorpje naar dorpje,
wanhopig op zoek naar Sinoutsker
ke. Ik vind een TomTom nog
steeds onzin, maar een kaart zou
ik op dit punt wel op prijs stellen.
De informatiepunten langs de weg
helpen namelijk niet veel: in 's
Heer Arendskerke staat een kaart
van een vierkante meter met daar
op alleen het dorp.
Gelukkig bevind ik mij dan einde
lijk op de weg naar Sinoutskerke.
Als ik eindelijk mijn auto naast
het kerkhof parkeer en uitstap, is
het net opgehouden met regenen.
De lucht ruikt naar die typische
geur van pas gemaaid gras en een
zomers buitje dat alles opeens op
frist. Ergens boven mij koert een
duif in een van de bomen. Verder
is het stil. Als ik een rondje loop -
in de letterlijke zin van het woord
aangezien de enige weg mij met
een terugbrengt naar het punt
waar ik ben begonnen - bekruipt
me het vreemde gevoel dat ik een
indringer ben. Zo stil en rustig is
het in het dorpje.
De weg wordt geflankeerd door
een brede haag en de uitpuilende
tuintjes van de huizen eromheen.
Op het kerkhof zelf liggen genera
ties Zeeuwen begraven. De oudste
graven die ik kan vinden dateren
uit de het midden van de negen
tiende eeuw. De jongste zijn pas
enkele jaren oud. Aan het eind
van het pad staat een klein huisje
(nummer 1) waar een schedel
grijnzend prijkt boven een tekst
uit 1637: 'Dat gy nu syt waren wy
voordese. Dat ick nv ben syt ghy
haest wesen'. Wat u nu bent wa
ren wij voorheen. Wat ik nu ben
zult u snel wezen.
Natuurlijk klopt het, al is het niet
wat je wilt lezen voordat je terug
de snelweg op moet.
Het enige straatje in Sinoutskerke
met de poort naar het kerkhof
foto Thomas Kleinveld
