IO
vrijdag 24 juli 2009
De Mont Ventoux is een le- tekst en foto's René Schrier
gendarische berg. Hij
spreekt tot de verbeelding
van zeer veel fietsers.
Morgen is de finish van de
etappe Montélimar-Mont
Ventoux bovenop de berg.
Al dagenlang verzamelen
wielerliefhebbers zich langs
het parkoers om er een
goede plek voor zaterdag te
bemachtigen.
Mont Ventoux
Dijon
FRANKRIJK
Lyon
ZWI
Grenoble
Avignon
Montpellier^ Marseille
Ik vond het heel zielig. Het is
nog niet zo lang geleden.
Donderdagmorgen 11 juni
2009. Ik zat in de auto, ik
geef dat gewoon toe, enkele
meters voor de top van de Mont
Ventoux. Ik was al een paar hon
derd toerfietsers gepasseerd die op
weg naar boven waren. En boven
op die top waren allerlei figuren
bezig met de voorbereidingen
voor de aankomst van de vijfde
etappe van de Dauphiné Libéré
van Valence naar de Mont Ven
toux. Aan de dranghekken werden
spandoeken aangebracht. Op de
streep moest ook van alles gebeu
ren. Samen met de auto's van an
dere bezoekers aan de top van de
kale berg veroorzaakte dat een op
stopping en een korte file van au
to's.
En daar deed zich iets vreselijks
voor. De een na de ander moest
van de fiets omdat ze er niet door
konden. Dan heb je vanuit Be-
doin, het dorp aan de voet van de
berg, 22 kilometer alleen maar ge
klommen en afgezien en kou gele
den en gedacht aan afstappen en
toch doorgezet. En dan moet je
nog een meter of vijftig en kun je
niet meer verder omdat er auto's
in de weg staan. Waaronder die
van mij. Ik vond het vreselijk en
schaam me diep.
Die laatste bocht vormt misschien
wel een van de steilste stukjes van
de beklimming van de berg. je zal
er maar weet ik hoe lang naartoe
geleefd hebben. Dan ben je einde
lijk boven. En dan begint daar de
ellende.
Aan de andere kant: er zijn een
paar dagen waarop je eigenlijk van
tevoren weet dat je beter niet op
de fiets, soms niet met de auto
en soms zelfs helemaal niet de
Mont Ventoux op moet gaan. Dat
is de jaarlijkse aankomst van de
Dauphiné Libéré en de keren dat
de Tour de France deze berg pas
seert.
Toen ik naar de berg reed,
was de top in een wolk ver
borgen. Het zag er weinig
aanlokkelijk uit. Bovenop waaide
het hard. Het was er koud. Geluk
kig trok de mist op toen ik mijn
auto parkeerde.
Op de top van de berg kunnen ex
treme weersomstandigheden heer
sen. 's Winters kan het er 30 gra
den onder nul zijn en 's zomers
meer dan 40 graden boven nul. Er
zijn windsnelheden gemeten van
320 kilometer per uur. Deze berg
krijgt voor steeds meer (toerfiet
sers een magische aantrekkings
kracht. je moet die berg een keer
beklommen hebben, zoals ook Al-
pe d'Huez zoiets heeft. De klim
van de Mont Ventoux meet vanuit
Bedoin een lengte van 21,5 kilome
ter naar een hoogte van 1912 me
ter.
Er wordt geschat dat het hele jaar
door dagelijks gemiddeld 600 fiet
sers de berg beklimmen. Gisteren
bijvoorbeeld werden er tochten ge
organiseerd met het oog op de
Touretappe en reden ongeveer
10.000 toerfietsers naar boven.
Dinsdag al was in een straal van
100 kilometer rond de berg geen
hotelbed meer te vinden.
Er zijn drie manieren om bij de
top te komen. De oudste route is
slagen van de eerste tochten op de
fiets de berg op, zijn er natuurlijk
niet. Al waren die eerste ritten wel
heuse ondernemingen. Maar daar
stond de pers op dat moment nog
niet met de neus bovenop. Toch
spelen journalisten - zoals ook in
Het hele jaar door beklimmen dagelijks gemiddeld
zeshonderd fietsers de A/lont Ventoux.
die vanuit Bedoin (21 kilometer),
die wordt beschouwd als de moei
lijkste. De renners zullen deze rou
te zaterdag nemen. Dan is er de
noordelijke route vanuit Malaucè-
ne, de minst zonnige route. Er is
een route vanuit Sault, de oostelij
ke route, die het langst is (26 kilo
meter) en bij Chalet Reynard sa
menkomt met de route uit Bedoin.
En dan is er nog een verbindings
weg tussen de route uit Bedoin en
de noordelijke route.
Eenmaal vanuit het bos gekomen,
zaterdag is dat bij Chalet Reynard,
ligt ineens die enorme hoop ste
nen voor je. Onderweg heb je al
eens schuins gekeken naar dat wit
te torentje op de top. Ie weet dat je
daar uit moet komen, maar het is
nog zo ver weg. En dan ineens is al
les heel kaal en zijn er alleen maar
stenen. Je rijdt in een vreselijk kou
de wind of juist onder tropische
omstandigheden. Er lijkt geen tus
senweg. En toch ga je door.
Dat is iets van alle tijden. Veel ver-
de geschiedenis en organisatie van
de Tour de France - een grote rol
in de wielergeschiedenis van de
Mont Ventoux. Flet moet de op
richter van het blad 'Le Cycliste',
Paul de Vivie, geweest zijn, die in
1902 samen met vier vrienden als
een van de eersten besloot de berg
met de fiets te beklimmen. Hij wil
de een bezoek brengen aan het me
teorologisch station dat in 1882 op
de top is gebouwd. Een van die
vrienden was de directeur van de
krant 'La Provence Sportive',
Adolphe Benoit. De eerste poging
strandde na 10 kilometer in een he
vig onweer. De dag erna waren de
mist en de kou aanleiding om het
na 15 kilometer op te geven. De
derde keer slaagde wel. Benoit
schreef daarover: „De beklimming
van de Mont Ventoux kost zeven
uur in een auto, zes uur te voet en
drieënhalf uur voor een getrainde
fietser. De duizelingwekkende af
daling over het rotsachtige pad
met een helling van 12 procent
