'Ach, nu ik hier eenmaal zit, vind ik
Sluis verlaagt prijs
kavels De Vlasschaard
Pas op
mm pzc
viTwm.bezorgers.nl
2 2 Zaterdag 4 juli 2009
Z
'Een tien kreeg ik niet, want een tien betekende dat je volmaakt 'Dat wilde mijn vader niet. Want daarmee was volgens hem geen
was en niemand was, volgens Spoor, volmaakt...' droog brood te verdienen. 'Dan blijf je je hele leven arm', zei hij.'
Begonnen in een barakje
met een gekregen schilders
kistje. „Ik zei: Heer, geef me
wat ik nodig heb: eten, een
dak boven m'n hoofd, een
kachel en een vrouw."
door Wout Bareman
De luxaflex van de kunst
handel is half gesloten.
De oude handelaar is
verhuisd naar het
woonzorgcentrum. De schilde
rijen zijn achtergebleven. Ze zijn
nog net te zien achter de halfgeslo
ten zonnewering.
Het is allemaal nog wat onwennig
voor de 91-jarige ('en vier maan
den') André Nicolai. Decennialang
woonde en werkte hij achter en
boven de kunsthandel in Bres-
kens, een paar huizen verwijderd
van zijn zoon Peter. „Maar het
ging echt niet meer. Ik loop met
stokken en die trap werd steeds
meer een hindernis. Daarom heb
ik de knoop doorgehakt en woon
nu hier, in de Hooge Platen. Niet
van harte hoor; de vlag is halfstok
gegaan, toen ik daar vertrok, maar
het kon niet anders. Ach, nu ik
hier eenmaal zit, vind ik het alle
maal prima."
Hij zit achter het raam aan een ta
fel die kan worden uitgeklapt. Dat
is belangrijk als hij een 'pastelletje'
maakt; dan heeft hij licht nodig.
Olieverf en aquarel gebruikt hij
even niet meer. Daar heeft hij
meer ruimte voor nodig.
Tijdens het gesprek houdt hij per
manent z'n hand achter z'n oor.
Hij is stokdoof Maar eerlijk ge
zegd hoeft hij helemaal niet te ho
ren wat z'n gesprekspartner te ber
de brengt. Hij is immers zelf con
stant aan het woord...
„Ik heb pas sinds kort een bankre
kening. Die heb ik nooit gehad. Ik
heb ooit gezegd: Heer, geef me wat
ik nodig heb, genoeg te eten, een
dak boven m'n hoofd, een kachel
en een lieve vrouw. Meer heb ik
niet nodig. Zo is het m'n hele le
ven gebleven."
Geboren op de Kijkuit ('dat was
toen eigenlijk nog Groede') is hij
altijd in Breskens blijven wonen.
Drie jaar Ambachtschool, opgeleid
tot timmerman en dat vak ook
nog even beoefend. Maar eerlijk ge
zegd wilde hij altijd al de kunst
richting in.
„Dat wilde m'n vader natuurlijk
niet, want daarmee was, volgens
hem, geen droog brood te verdie
nen. 'Dan blijf je je hele leven
arm', zei hij. Maar op de lagere
school kreeg ik van meester Spoor
altijd al een negen. Een tien kreeg
ik niet, want een tien betekende
dat je volmaakt was en niemand
was, volgens Spoor, volmaakt. Dus
kreeg ik een negen."
Omdat z'n vader dat wilde, werd
hij eerst even timmerman bij Piet
je 'Harley' van de Sande op de
Kaaie en ging in militaire dienst.
Daarna betrok hij in Breskens een
houten barakje met een etalage.
Van een schipper, een kennis van
z'n vader, kreeg hij een schilders
kistje. De kunstschilder/handelaar
was geboren. Eén van z'n eerste
klanten was 'meneer Van Melle'
van de snoepfabriek.
„Hij wilde een schilderstuk voor
op kantoor. Maar het moest wel
rust uitstralen. Ik maak dus een
strand, heel rustig, maar dat was
niet naar wens. Dus maakte ik een
ander stuk en vroeg daar 195 gul
den voor. Hij had kennelijk ge
dacht dat hij het voor niks kreeg,
dus hij haalde het niet af Toen
ben ik in het dorp aan iedereen
gaan vertellen dat hij het niet wil
de hebben. Natuurlijk hoorde Van
Melle dat verhaal en toen heeft hij
snel z'n adjunct gestuurd om het
alsnog te kopen."
André Nicolai was kunstenaar, lijs
tenmaker en restaurateur. Vooral
na de oorlog, na het zware bom
bardement op Breskens, had hij
veel restauratiewerk. Maar er was
ook de handel. „Op een dag kwam
er een vrouw van een Amerikaan
met een riviertje, een scheepje en
een molentje. Als er maar een mo
lentje op staat, lopen Amerikanen
ermee weg. Het moest wat wor
den opgeknapt. Ze hadden het
schilderijtje voor vijf gulden ge
kocht bij Ab Verhage op de Groe.
Ik kijk goed en zie dat het een
Louis Apol is, uit de Haagse Grijze
School van Israels en Breitner. Ik
dacht slim te zijn en bood er 100
gulden voor. Toen ze weigerde
bood ik 1000 gulden. Dom natuur
lijk, want ze rook onraad. Dat
werkje zou nu misschien wel een
miljoen waard zijn..."
Ach, hij maakte zovéél mee. Zoals
die keer dat hij van een boeren
knecht, die emigreerde, opdracht
kreeg vijf dezelfde schilderijen van
diens geboortehuisje te maken,
voor al z'n vijf kinderen één. Hij
werd er knettergek van. Hij vertelt
het lachend en kijkt om zich heen.
Aan de muren van zijn apparte
ment hangen eigen kunstwerken,
net als in de slaapkamer.
Op tafel ligt een vers 'pastelletje'.
Hifverleert het nooit.
'Ik heb pas sinds kort een bankrekening. Die
heb ik nooit gehad'
EEDE - Om bedrijventerrein De-
Vlaschaard in Eede aantrekkelijker
te maken voor Belgische bedrijven
is de vierkante meterprijs van nog
uit te geven grond met tien euro
verlaagd.
Het college van burgemeester en
wethouders geeft hiermee gehoor
aan het verzoek van Economische
Impuls Zeeland om het voor Bel
gische ondernemers extra aantrek
kelijk te maken zich te vestigen op
dit bedrijventerrein over de grens.
De huidige uitgifteprijs vormt een
voor Belgische kopers niet te ne
men obstakel. De nieuwe prijzen
zijn gesteld op zestig euro per vier
kante meter (exlusief btw) voor
normale ligging en 75 euro per
vierkante meter (exclusief btw)
voor de zicht-locaties. Gevolg van
de prijsverlaging is wel dat de ra
ming van het exploitatie-overschot
met circa 208.000 euro afneemt.
Het college ziet echter dat de uitgif
te van de grond nu stroef verloopt.
Olieverf. Schip in ruige zee. Werk van André Nicolai.
Olieverf. Werk van André Nicolai: Zeeuwse paarden in De Braakman.
ZEEUWSE
De vrouw van middelbare leeftijd
uit Breskens is de hulpvaardigheid
zelve. Waar nodig steekt ze een hel
pende hand toe.
Wie op doorreis is en honger heeft,
wordt door haar een smakelijke
kaaskroket voorgezet en ook de
dorstigen worden gelaafd.
Laatst meerde een rondvaartboot
af in de haven van Breskens. Die
nam een grote groep gasten van
een zorgorganisatie mee voor een
aantrekkelijk vaartochtje.
Tip? redactie@pzc.nl
De vrouw stapte aan boord om de
passagiers te helpen veilig aan wal
te komen. Door de deining ontston
den bij het ontschepen namelijk
wat problemen. Braaf waarschuw
de de inwoonster van Breskens ie
dereen die van boord ging met de
steeds herhaalde woorden: 'Pas op
uw hoofd'.
De passagiers pasten allen op,
waarna ze tevreden zelfvan boord
stapte. En keihard haar hoofd
stootte.
pISsI \-y
of bel 0800 - 022 27 10
W
weGeNeR NieuwsMedia
