'Wat ik zag, was gewoon een leuke Met oud DNA-materiaal lukt het nog niet, maar met nieuw wel Actie voor veilig schoolplein 'Ik heb verteld hoe fijn het is om hier te wonen en hoe mooi het is. Ze was helemaal opgelucht' 1 8 I Vrijdag 26 juni 2009 W door Wendy van den Hurk VLISSINGEN - Helaas: HZ-studen- ten hebben het DNA van de zeven tiende eeuwse Vlissingers niet zo diep kunnen uitpluizen als ze had den gehoopt. Het genetisch materiaal was te ge fragmenteerd geraakt om erachter te komen waar de skeletten van daan kwamen, wat hun geslacht en bloedgroep waren en wat er 's avonds op hun bord lag. De vier studenten biochemie en moleculaire biologie (Rob d'Hont, Mieke van de Voorde, Erik Ver- mue en Stefan van der Vliet) wa ren aan de slag gegaan met vier dij benen, een schedel, onderkaak, ge bit en een nekwervel, gekregen van de Walcherse Archeologische Dienst, die de skeletten hadden blootgelegd op de oude begraaf plaats op de Oude Markt. De studenten hebben de botten schoongemaakt, de buitenkant ge schuurd, gebleekt, behandeld met alcohol en daarna nog eens met DNA-vrij water. Om het slijpsel te verkrijgen, werden de botten door boord. Vervolgens werd dat DNA geïsoleerd en onderzocht. Dat laatste leverde geen resultaat op. Misschien moeten we volgend jaar botten aanleveren die nóg die per lagen, onder het grondwater peil, opperde archeoloog Bernard Meijlink gisteren bij de presentatie op de hogeschool. Toch zal dat wei nig uithalen, vreesde docent Dolf Evenberg. „Het grote probleem is vaak zuurstof" Het onderzoek naar de Vlissingse skeletten eindigt hier echter niet. De HZ heeft er nog genoeg liggen om het onderzoek volgend jaar te hervatten met een verbeterde isola tiemethode. Bovendien gaat Even- berg dan nog een stapje verder, door zijn studenten zelf DNA-pro- fielen te laten maken uit vers DNA van internationale studenten. Lukt dat, dan buigen de studenten zich weer over de eeuwenoude botten, om profielen van te maken. Overigens is het ze wél gelukt gege vens te halen uit hun eigen DNA. Het werkt dus wel. nog niet uitgedroomd. Vooral die beloofde groenstrook voor de deur krijgt ze maar niet uit haar hoofd. „Dat leek me zo leuk, voor als we kinderen krijgen. Maar de huizen die gesloopt zouden worden, staan er nog. Een brede school heb ik ook nog niet gezien en nu gaat het buurthuis ook al niet door. Ik voel me genept. Behoorlijk zelfs. Ze hebben zo weinig winst gemaakt dat er geen geld meer over is voor de entourage. Onze straat is nog niet geasfalteerd, rotzooi wordt maar niet opgeruimd. Ze hebben zich op dit project verkeken, ik weet het zeker." Als Sharon heel eerlijk is, zou ze zich achteraf nog wel drie keer be denken voordat ze haar handteke ning onder het koopcontract zou zetten. „De wijk zal zichzelf wel bewijzen en de bewoners doen ontzettend hun best, maar het stokpaardje van Vlissingen wordt het nooit. Dat heeft de gemeente aan zichzelf te wijten. Dat is net een klein kind, die met het ene speeltje nog niet is uitgespeeld of het pakt alweer een ander. Het op knappen hoeft helemaal niet zo veel te kosten, maar het scheelt zó veel ergernis. Dan kunnen we écht trots vertellen dat we wonen in het Spaans Kwartier. Dat doe ik nu ook wel hoor, ook al moet ik me al tijd verdedigen voor de Bonedijke. Als mensen vragen of de Hogeweg niet een zijstraat is van de Bonedij- kestraat, zeg ik maar: 'nee hoor, van de Koudekerkseweg!'" (dit is de zesde aflevering in een serie over het imago van de Bonedijke) www.pzc.nl/bonedijke VLISSINGEN - Bijna dagelijks struikelen leerlingen van de Frans Naere- boutschool in Vlissingen over de tegels van het schoolplein. Ze liggen schots en scheef. Kinderen uit groep 3 en leden van de leerjingenraad heb ben gisteren in de raadzaal aan burgemeester Wim Dijkstra om een oplos sing gevraagd. Hij beloofde te kijken wat hij kan doen. foto Ruben Oreel Nieuwe wijk, nieuw imago. Maar bewoners van het Spaans Kwartier moeten zich altijd verdedigen voor de oude Bonedijke. En dat zullen ze blijven doen ook. door Wendy van den Hurk HUH? Is dit de Bonedij ke!? Jahaaa, glundert het echtpaar Van Rijs wijk. Op haar immense terras in de Beleza-torenflat waan je je midden in een prachtig park. Vanuit de huiskamer kijkt het stel uit over de Schuitvaartgracht, die je doet beseffen dat het wel dege lijk een gracht is en geen smerige sloot waarlangs enge dingen gebeu ren. „Ze hebben het vorig jaar hele maal uitgebaggerd", vertelt me vrouw. „Er zitten eenden, ganzen en zwaluwen. Dat laatste gelooft niemand, maar het is echt waar. Ontzettend veel zelfs." luist voor die rust is het echtpaar een jaar of zes geleden vanuit Zwijndrecht naar Zeeland geko men. En dan kies je, na een korte stop in Krabbendijke, nota bene voor de Bonedijke... Mevrouw lacht. „We hebben het nodige over de buurt gehoord. Niet alles, maar wel dat er veel in drugs wordt ge handeld. Nou ja, dat gebeurt over al. Toen we de tekeningen van de ze flat zagen, waren we gelijk ver kocht. Ook al zeiden sommige mensen dat we het niet moesten doen. Ons gevoel was gewoon goed. En dat is het nog." Maar dat heeft niet iedereen. „Vori ge week nog", zegt meneer, „stond op straat een vrouwtje met haar fiets in de hand naar die nieuwe flat in aanbouw te kijken. Ze keek vertwijfeld, dus ik vroeg of ik er gens mee kon helpen. Daar ga ik wonen, zei ze. Leuk toch, zei ik. Het echtpaar Van Rijswijk heeft een appartement gekocht in de Beleza-to renflat in het Spaans Kwartier. „Ons gevoel was gewoon goed." Maar ze was bang geworden van de verhalen. Ik heb verteld hoe fijn het is om hier te wonen en ik heb laten zien hoe mooi het is. Ze was helemaal opgelucht." „En laatst dan. Liep ik door de Pre sident Rooseveltlaan langs een groepje donkere jongens, die in de zon een biertje zaten te drinken. Je kunt er angstig omheen lopen, maar dat deed ik dus niet. 'Wat hebben we het toch getroffen hè!', riep ik naar ze. 'Nou, meneer!', rie pen ze terug. Zie je wel, dacht ik, die jongens kun je gewoon aan spreken." Om de hoek komen binnenkort pel, voor een echte startersprijs." En het imago, ach... „Als ik me niet veilig voel, neem ik wel een andere route", redeneert Amare- lys. Maar ze denkt dat het zo'n vaart niet zal lopen. „Overal kan wat gebeuren. Wij wonen nu zes jaar in Vlissingen en we kennen deze buurt inmiddels wel. Een vriend van ons woont in de Bone- dijkestraat en die horen we daar nooit over klagen. Het nieuwe stuk is heel leuk en we voelen ons al erg betrokken. Niet voor niets zijn we in de werkgroep voor bran ding gegaan. We willen er het bes te van maken." Ben Vrolijk en Amarelys Ridderstap wonen. In een Ale- gria-huis, met zo'n mijterdak. Ze hebben pas de sleutel gekregen en zijn nu aan het klussen. „Op de open dag was het gelijk raak. We vonden deze huizen zo mooi! Ei genlijk gingen we voor een starters- woning aan de Hogeweg, maar die waren nog best duur. Later kwam die koopgarant en konden we dit huis kopen. Straks hebben we drie slaapkamers en dan nog die koe- Dat was ook de instelling van Sharon van 't Kruys, toen zij zich met haar vriend inschreef voor een Juveptud-starterswoning. „Ik ben een echte Vlissingse, maar die enge Bonedijke heb ik nooit ont dekt. Wat ik zag, was gewoon een leuke multiculturele wijk. En dit huis was voor ons fantastisch. Al les mocht je zelf bepalen: de keu ken, de badkamer. Dat gaf ruimte om te dagdromen." Meer dan een jaar later is Sharon

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 20