'Wat ik zag, was gewoon een leuke
Met oud DNA-materiaal lukt het
nog niet, maar met nieuw wel
Actie voor veilig schoolplein
'Ik heb verteld hoe fijn het is om hier te wonen en hoe
mooi het is. Ze was helemaal opgelucht'
1 8 I Vrijdag 26 juni 2009
W
door Wendy van den Hurk
VLISSINGEN - Helaas: HZ-studen-
ten hebben het DNA van de zeven
tiende eeuwse Vlissingers niet zo
diep kunnen uitpluizen als ze had
den gehoopt.
Het genetisch materiaal was te ge
fragmenteerd geraakt om erachter
te komen waar de skeletten van
daan kwamen, wat hun geslacht
en bloedgroep waren en wat er 's
avonds op hun bord lag.
De vier studenten biochemie en
moleculaire biologie (Rob d'Hont,
Mieke van de Voorde, Erik Ver-
mue en Stefan van der Vliet) wa
ren aan de slag gegaan met vier dij
benen, een schedel, onderkaak, ge
bit en een nekwervel, gekregen
van de Walcherse Archeologische
Dienst, die de skeletten hadden
blootgelegd op de oude begraaf
plaats op de Oude Markt.
De studenten hebben de botten
schoongemaakt, de buitenkant ge
schuurd, gebleekt, behandeld met
alcohol en daarna nog eens met
DNA-vrij water. Om het slijpsel te
verkrijgen, werden de botten door
boord. Vervolgens werd dat DNA
geïsoleerd en onderzocht.
Dat laatste leverde geen resultaat
op. Misschien moeten we volgend
jaar botten aanleveren die nóg die
per lagen, onder het grondwater
peil, opperde archeoloog Bernard
Meijlink gisteren bij de presentatie
op de hogeschool. Toch zal dat wei
nig uithalen, vreesde docent Dolf
Evenberg. „Het grote probleem is
vaak zuurstof"
Het onderzoek naar de Vlissingse
skeletten eindigt hier echter niet.
De HZ heeft er nog genoeg liggen
om het onderzoek volgend jaar te
hervatten met een verbeterde isola
tiemethode. Bovendien gaat Even-
berg dan nog een stapje verder,
door zijn studenten zelf DNA-pro-
fielen te laten maken uit vers DNA
van internationale studenten. Lukt
dat, dan buigen de studenten zich
weer over de eeuwenoude botten,
om profielen van te maken.
Overigens is het ze wél gelukt gege
vens te halen uit hun eigen DNA.
Het werkt dus wel.
nog niet uitgedroomd. Vooral die
beloofde groenstrook voor de deur
krijgt ze maar niet uit haar hoofd.
„Dat leek me zo leuk, voor als we
kinderen krijgen. Maar de huizen
die gesloopt zouden worden, staan
er nog. Een brede school heb ik
ook nog niet gezien en nu gaat het
buurthuis ook al niet door. Ik voel
me genept. Behoorlijk zelfs. Ze
hebben zo weinig winst gemaakt
dat er geen geld meer over is voor
de entourage. Onze straat is nog
niet geasfalteerd, rotzooi wordt
maar niet opgeruimd. Ze hebben
zich op dit project verkeken, ik
weet het zeker."
Als Sharon heel eerlijk is, zou ze
zich achteraf nog wel drie keer be
denken voordat ze haar handteke
ning onder het koopcontract zou
zetten. „De wijk zal zichzelf wel
bewijzen en de bewoners doen
ontzettend hun best, maar het
stokpaardje van Vlissingen wordt
het nooit. Dat heeft de gemeente
aan zichzelf te wijten. Dat is net
een klein kind, die met het ene
speeltje nog niet is uitgespeeld of
het pakt alweer een ander. Het op
knappen hoeft helemaal niet zo
veel te kosten, maar het scheelt zó
veel ergernis. Dan kunnen we écht
trots vertellen dat we wonen in
het Spaans Kwartier. Dat doe ik nu
ook wel hoor, ook al moet ik me al
tijd verdedigen voor de Bonedijke.
Als mensen vragen of de Hogeweg
niet een zijstraat is van de Bonedij-
kestraat, zeg ik maar: 'nee hoor,
van de Koudekerkseweg!'"
(dit is de zesde aflevering in een serie
over het imago van de Bonedijke)
www.pzc.nl/bonedijke
VLISSINGEN - Bijna dagelijks struikelen leerlingen van de Frans Naere-
boutschool in Vlissingen over de tegels van het schoolplein. Ze liggen
schots en scheef. Kinderen uit groep 3 en leden van de leerjingenraad heb
ben gisteren in de raadzaal aan burgemeester Wim Dijkstra om een oplos
sing gevraagd. Hij beloofde te kijken wat hij kan doen. foto Ruben Oreel
Nieuwe wijk, nieuw imago.
Maar bewoners van het
Spaans Kwartier moeten
zich altijd verdedigen voor
de oude Bonedijke. En dat
zullen ze blijven doen ook.
door Wendy van den Hurk
HUH? Is dit de Bonedij
ke!? Jahaaa, glundert
het echtpaar Van Rijs
wijk. Op haar immense
terras in de Beleza-torenflat waan
je je midden in een prachtig park.
Vanuit de huiskamer kijkt het stel
uit over de Schuitvaartgracht, die
je doet beseffen dat het wel dege
lijk een gracht is en geen smerige
sloot waarlangs enge dingen gebeu
ren. „Ze hebben het vorig jaar hele
maal uitgebaggerd", vertelt me
vrouw. „Er zitten eenden, ganzen
en zwaluwen. Dat laatste gelooft
niemand, maar het is echt waar.
Ontzettend veel zelfs."
luist voor die rust is het echtpaar
een jaar of zes geleden vanuit
Zwijndrecht naar Zeeland geko
men. En dan kies je, na een korte
stop in Krabbendijke, nota bene
voor de Bonedijke... Mevrouw
lacht. „We hebben het nodige over
de buurt gehoord. Niet alles, maar
wel dat er veel in drugs wordt ge
handeld. Nou ja, dat gebeurt over
al. Toen we de tekeningen van de
ze flat zagen, waren we gelijk ver
kocht. Ook al zeiden sommige
mensen dat we het niet moesten
doen. Ons gevoel was gewoon
goed. En dat is het nog."
Maar dat heeft niet iedereen. „Vori
ge week nog", zegt meneer, „stond
op straat een vrouwtje met haar
fiets in de hand naar die nieuwe
flat in aanbouw te kijken. Ze keek
vertwijfeld, dus ik vroeg of ik er
gens mee kon helpen. Daar ga ik
wonen, zei ze. Leuk toch, zei ik.
Het echtpaar Van Rijswijk heeft een appartement gekocht in de Beleza-to
renflat in het Spaans Kwartier. „Ons gevoel was gewoon goed."
Maar ze was bang geworden van
de verhalen. Ik heb verteld hoe
fijn het is om hier te wonen en ik
heb laten zien hoe mooi het is. Ze
was helemaal opgelucht."
„En laatst dan. Liep ik door de Pre
sident Rooseveltlaan langs een
groepje donkere jongens, die in de
zon een biertje zaten te drinken.
Je kunt er angstig omheen lopen,
maar dat deed ik dus niet. 'Wat
hebben we het toch getroffen hè!',
riep ik naar ze. 'Nou, meneer!', rie
pen ze terug. Zie je wel, dacht ik,
die jongens kun je gewoon aan
spreken."
Om de hoek komen binnenkort
pel, voor een echte startersprijs."
En het imago, ach... „Als ik me
niet veilig voel, neem ik wel een
andere route", redeneert Amare-
lys. Maar ze denkt dat het zo'n
vaart niet zal lopen. „Overal kan
wat gebeuren. Wij wonen nu zes
jaar in Vlissingen en we kennen
deze buurt inmiddels wel. Een
vriend van ons woont in de Bone-
dijkestraat en die horen we daar
nooit over klagen. Het nieuwe
stuk is heel leuk en we voelen ons
al erg betrokken. Niet voor niets
zijn we in de werkgroep voor bran
ding gegaan. We willen er het bes
te van maken."
Ben Vrolijk en Amarelys
Ridderstap wonen. In een Ale-
gria-huis, met zo'n mijterdak. Ze
hebben pas de sleutel gekregen en
zijn nu aan het klussen. „Op de
open dag was het gelijk raak. We
vonden deze huizen zo mooi! Ei
genlijk gingen we voor een starters-
woning aan de Hogeweg, maar die
waren nog best duur. Later kwam
die koopgarant en konden we dit
huis kopen. Straks hebben we drie
slaapkamers en dan nog die koe-
Dat was ook de instelling van
Sharon van 't Kruys, toen zij zich
met haar vriend inschreef voor
een Juveptud-starterswoning. „Ik
ben een echte Vlissingse, maar die
enge Bonedijke heb ik nooit ont
dekt. Wat ik zag, was gewoon een
leuke multiculturele wijk. En dit
huis was voor ons fantastisch. Al
les mocht je zelf bepalen: de keu
ken, de badkamer. Dat gaf ruimte
om te dagdromen."
Meer dan een jaar later is Sharon