'Ik ben een andere leerkracht geworden. Ik weet nu bijvoorbeeld meer over hoe
angsten zich bij kinderen ontwikkelen' sonja van den Bergh
maar we weten het geen van allen ze
ker."
DE PERS Leon Langenberg van Tra
verse, instelling voor maatschappelijk
werk in West-Brabant: „Er stond een
hoop pers voor de deur van de
school. Dat gaf een extra lading aan
de gebeurtenis. Door die media-aan
dacht en opgeklopte emoties ont
stond in mijn beleving een rare, unhei
mische sfeer. De media-aandacht bij
dit soort gebeurtenissen is enorm toe
genomen. Dertig jaar geleden stond
er bij zoiets dergelijks een klein arti
keltje in de plaatselijke krant. Het
liefst zo onschuldig mogelijk geformu
leerd. Het werd weggestopt. Het was
nog niet zo'n Hart van Nederland-ach-
tige hype.
Ik vind het bijna krankzinnig hoe wij
in Nederland met dit soort gebeurte
nissen in de media omgaan en dan
met name de emotietelevisie: 'Wat
doet dit met u?' Ik sprak hierover
ooit een journalist en vroeg hem:
'waarom doen jullie dit zo, het is toch
niet normaal dat jullie het zo opklop
pen?' Hij antwoordde 'Wat denk je
als ik met een koele, zakelijke verslag
geving terugkom en mijn baas ziet 's
avonds bij de concurrent allerlei emo
ties? Dan krijg ik op mijn flikker en
dan heb ik het niet goed gedaan'.
Daarom gaan ze dus zitten peuteren,
voor emoties, tranen, heftigheid."
DE VERWERKING Leon Langen
berg: „Dit was een dramatische ge
beurtenis, waar niets natuurlijks aan
was. Maar het lijkt wel of de dood in
zijn algemeenheid een andere impact
heeft gekregen. Vroeger was de dood
in grote gezinnen, soms levend in één
huis met meerdere generaties, norma
ler. We zijn in onze cultuur veel van
de oude rituelen kwijtgeraakt, onder
meer door de ontkerkelijking."
SPANNINGEN Leon Langenberg:
„Een aantal maanden na de moord
bleek dat ouders van twee kanten
druk uitoefenden op de school. Som
mige ouders zeiden: 'Het gaat niet
goed met mijn kind, ik wil dat jullie er
weer collectief aandacht aan beste
den. Andere ouders wilden dat juist
niet: 'Geen aandacht aan besteden,
want het is nu net even rustig'.
DE EVALUATIE Peter Graafmans:
„We hadden, nu ik erop terugkijk, een
goede uitgangspositie voor zo'n ge
beurtenis. We waren voorbereid op
calamiteiten. Het team zat prima in el
kaar en heeft zich geweldig gehou
den. Door de vermoeidheid en de
emoties is het hoe dan ook belangrijk
dat deskundigen van buitenaf inhou
delijke en emotionele ondersteuning
aan het team bieden, zodat ze een en
ander in een meer algemeen perspec
tief kunnen plaatsen.
Ik deed niks, maar was beschik
baar als stropdas van de organisatie
en dat werd op prijs gesteld door het
team en de directie.
Mochten personeelsleden nog be
hoefte hebben aan professionele on
dersteuning, dan zullen wij daar voor
zorgen, ook al is het over twee jaar.
Dit is immers een gebeurtenis die zijn
sporen heeft achtergelaten."
Leon Langenberg: „Peter Graafmans
stond vierkant achter directeur Leo
Breugelmans en was duidelijk betrok
ken zonder op de voorgrond te tre
den. Dat vond ik een voortreffelijke
positionering. Je moet als het ware te
gen je directeur zeggen: 'Joh, jij bent
de directeur van deze school, dus jij
moet er staan. Ik sta vlak achter jou.
Als het nodig is vang ik je op en
neem ik het even van je over'."
DE GEVOLGEN NA GERUIME TIJD
Helmy Nagtzaam: „Bij mezelf is er wel
iets geknakt. Ik ben veel emotioneler
geworden. Dingen met mijn eigen kin
deren raken me meer en ik huil eer
der. Vroeger zette ik zaken gemakkelij
ker van me af. Ik trek het me allemaal
meer persoonlijk aan. Die kwetsbaar
heid maakt me wel dankbaarder wan
neer het goed gaat met ons eigen ge
zin."
Sonja van den Bergh: „Ik ben een an
dere leerkracht geworden. Ik weet nu
bijvoorbeeld meer over hoe angsten
zich bij kinderen ontwikkelen. Toen
de vader nog niet gevonden was, vroe
gen kinderen aan hun ouders waarom
die papa dat had gedaan, want 'die pa
pa was altijd zo lief.' Ouders zeiden
dan iets in de trant van: 'Die papa was
een beetje ziek in zijn hoofd'. De kin
deren gingen daarover nadenken en
dromen. Een vader vertelde me dat
zijn kind aan hem vroeg: 'Papa, kan jij
ook zo ziek worden in je hoofd en
dan ook zoiets doen?' Dat was heel
confronterend voor die vaders."
Leo Breugelmans: „We hebben van al
lerlei mensen gehoord dat we dit hart
stikke goed gedaan hebben. Dat ver
sterkt het ego van de groep. We zijn
ook niet uiteen gevallen in dichter
daarbij betrokken en minder betrok
ken teamleden. We zijn er als team
sterker uitgekomen. Ik merk dat aan
de manier waarop het is afgerond.
Het is uiteindelijk een wrange vorm
van teambuilding gebleken."
Uit: 'Verdriet op school'
