9 spectrum
er ook bij'
'Afscheid nemen hoort
'Altijd gedroomd van een groot gezin'
Ans (49) en Ido (52) Roelofs: langdurige pleegzorg
Zaterdag 13 juni 2009
Bernardine (57) en Ruud (55) Douglas: crisisopvang
beter." Hoewel de eigen kinderen al uit huis zijn,
blijven Bernardine en Ruud doorgaan met de op
vang van kinderen, liefst tot hun 70ste. Momen
teel wonen er vier kinderen bij hen, twee meisjes
van ïo en 12, een jongen van 13 en Bart van 17.
„Veel pleeggezinnen willen liever geen pubers,
maar wij juist wel. Die staan op de rand van de
volwassenheid, hebben veel aandacht nodig. We
vinden dat heel uitdagend. Je kunt het kind niet
meer heel erg veranderen, maar nog wel heel veel
meegeven waar het wat aan heeft. In ieder geval
een veilige plek bieden. Dat is voor veel pleegkin
deren al een hele verademing. Een huis waar niet
geslagen wordt, waar normaal met elkaar wordt
gecommuniceerd, waar ook eens iets aardigs tegen
je gezegd wordt. Dat geeft hen een stukje zelfver
trouwen."
De voortdurende aanwezigheid van pleegkinde
ren heeft op hun eigen kinderen geen negatieve
invloed gehad, vinden Ruud en Bernardine. „Inte
gendeel, ze zijn meegegaan in het proces. Alle vijf
zeggen ze dat het hun leven heeft verrijkt. Ze heb
ben het ook wel eens moeilijk gehad. Maar dan sa
men met ons." Bijvoorbeeld toen hun eerste pleeg
kind, het jongetje, na dertien jaar uit huis moest.
Hij bleek een zware vorm van Asperger (autisme)
te hebben. Hij moest worden opgenomen in een
instelling. „Dat was een heel groot verdriet. Eerst
die hele zoektocht wat hem mankeerde en toen
de uithuisplaatsing. We hebben daar begeleiding
in gehad, want we zaten echt in een rouwproces.
Ja, dat hoort er ook bij, afscheid nemen."
Bernardine (57) en Ruud (55) Douglas met
tussen hen in een van de vier pleegkinderen,
Bart (17). De andere drie kinderen mochten
van hun voogd of ouders niet op de foto.
foto Jan van den Brink
Hun eerste pleegkind kwam 22 jaar
geleden. Een schattig jongetje van
2V2 maand oud. „Ik kreeg hem zo in
de handen gedrukt, met een flesje
erbij. Met nul informatie. Het kind
huilde heel veel. Later bleken het afkickverschijn
selen te zijn. Zijn moeder was een drugsverslaaf
de. We hadden dus een echte crackbaby gekregen
zonder het te weten."
Bernardine en Ruud Douglas hadden zelf 5 kinde
ren, maar toen de jongste 3 jaar was, gaven ze zich
op voor pleegzorg. „Waarom? Het was een heel
moeilijke beslissing. Maar toen ik ontdekte dat
mijn grootouders ook altijd kinderen hebben opge
vangen, was het heel natuurlijk geworden en hoor
de het bij ons", zegt Bernardine. Niet om 'goed' te
doen. Ze hebben er een hekel aan als mensen dat
zeggen. „Daar doen we het niet voor. We hebben
de ruimte en we vinden het erg leuk om te doen",
verklaart Ruud. „Veel mensen zeggen: wij zouden
het niet kunnen. Maar dat weet ik zo net nog niet.
Ze zeggen dat ze niet tegen afscheid nemen kun
nen. Alsof dat voor ons makkelijk is. Nou ja, ieder
een moet het voor zichzelf weten."
Hun grote, verbouwde boerderij heeft genoeg
slaapkamers voor de crisisopvang. Er is zelfs een
speciale speelkamer voor de kinderen, waar een
biljart, een computer en een televisie staan. Offici
eel duurt een crisisopvang maximaal drie maan
den, maar in de praktijk blijven de meeste kinde
ren langer. „We zijn daar niet moeilijk in. Het
huis is altijd vol kinderen geweest, we weten niet
ruimte
reageren?
spectrum@wegener.nl
Ans en Ido Roelofs kregen Karin (midden)
als baby. Inmiddels is ze 13 jaar. Ze voelt
zich zo verbonden met haar pleegouders,
dat ze hun achternaam wil overnemen.
foto Jan van den Brink
arin was negen maanden oud toen ze
een crisisplaats kreeg bij de familie
Roelofs. De bedoeling was dat ze na
drie maanden weer temg zou gaan
naar haar eigen ouders. Dat is er nooit
van gekomen. De inmiddels 13-jarige Karin woont
nog steeds bij haar pleegouders Ans en Ido en
voelt zich zo opgenomen in het gezin, dat ze hun
achternaam wil aannemen. Met haar eigen familie
is geen contact meer. „Wij hadden zelf al twee kin
deren toen we aan pleegzorg begonnen", vertelt
Ans in de riante tuin van haar woonboerderij. „Ik
heb altijd van een groot gezin gedroomd. Maar om
dat onze jongste dochter meervoudig gehandicapt
is - zonder aanwijsbare oorzaak - wilden we zelf
geen kinderen meer."
Waar beginnen jullie toch aan, was een veelge
hoorde reactie toen ze hun omgeving vertelden
van hun pleegzorgplannen. „Of we aan onze jong
ste dochter nog niet genoeg hadden, vroegen ze
dan. Ja, dat is een keerzijde van pleegzorg, de nega
tieve reacties. Of liever gezegd, het gebrek aan be
grip. Maar daar hebben we ons niet door laten ont
moedigen. Gelukkig maar, want het is zo ontzet
tend leuk. Het verbreedt je sociale netwerk. En
het is gewoon heel boeiend om een kind met een
verleden in huis te nemen en te kijken of je hem
of haar iets kan bieden. Je moet er wel beiden
helemaal achter staan. Anders werkt het niet. En
je moet een stabiel huwelijk hebben. Want vooral
in moeilijke tijden heb je elkaar echt nodig."
Pleegzorg brengt eigenlijk altijd moeilijke tijden
met zich mee. Ook in huize Roelofs. Zoals het
meisje dat zes jaar bij hen woonde, maar dusdani
ge problemen kreeg dat ze niet langer in het gezin
kon blijven. „Je doet enorm je best. Maar toen het
meisje begon te puberen, ging het mis. In elk ge
zin gaat een kind in de pubertijd zich onthechten.
Als de basishechting ontbreekt, kan het in de pu
bertijd ontsporen. Ik kon het op een gegeven mo
ment niet meer opbrengen. Ik was er klaar mee.
Maar het moment dat je in samenspraak met de
pleegzorginstelling besluit dat ze niet langer kan
blijven, komt pas na een periode van twee jaar
waarin je hebt lopen worstelen met het pro
bleem."
Bij een crisisplaatsing van een 11-jarige waren de
twee er sneller achter dat hij niet in hun gezin pas
te. Hij bleef slechts acht weken. „De jongen wist
dat hij tijdelijk hier was en heeft slechts zitten
wachten tot hij weer weg kon. We hebben van al
les geprobeerd, maar we kregen geen contact met
hem." Er staan genoeg positieve ervaringen tegen
over. Zoals Alex, die vlak voor zijn 17e verjaardag
bij hen werd geplaatst en er nu, op zijn 19e, nog
woont. „Die paste zich meteen geweldig aan. We
zijn een crisisgezin met mogelijkheid van uitloop.
Als er een klik is, kunnen de kinderen langer blij
ven. Nee, we zien het niet als een opgave. Als je er
zo over denkt, moet je er niet aan beginnen."
