5 spectrum
Bezweringsrituelen
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
op stap
Zaterdag 13 juni 2009
ken. Er wordt geklonken op het nieuwe boek in
aanbouw en dan mag ik, trillend van de zenuwen,
de eerste hoofdstukken voorlezen. Als ik klaar ben
en mijn hoofd vragend hef, knikt mijn uitgever in
stemmend.
Ja! Ik mag dóór!
Opgelucht eet ik twee kroketten. Dit ritueel heeft
nog het meest te maken met het voorstellen van
je verloofde aan je familie. De titel van mijn nieu
we boek is een jaar geleden al bedacht. Het was
een moment van grote inspiratie. Ik zat in Parijs,
op het terras van Les Deux Magots, dronk een kop
je thee en at daarbij een citroentaartje zoals ze al
leen in Frankrijk worden gebakken. Al drie nach
ten lang had ik de titel van mijn nog te schrijven
boek bedacht, getwijfeld, er op gekauwd, herover
wogen... En nu, hier op deze gezegende vakantie-
plek in Parijs, moest ik mijn begripvolle uitgever
bellen om hem deelgenoot te maken van de ge
boorte van een nieuwe titel: 'Het schreien niet ver
leerd!'.
Maar de telefoonverbinding via mijn mobieltje
was niet optimaal, zodat mijn uitgever verstond:
'Het vrijen niet verleerd!'
Nu mag de argeloze lezer vooral niet denken, dat
iedere schrijver op deze manier met zijn nieuw ge
concipieerd werk omspringt. Meestal wordt een
manuscript in zijn geheel afgeleverd. Maar vreemd
genoeg heb ik in de loop der jaren deze gang van
zaken bedacht. En omdat uitgevers graag willen
dat hun auteurs zich comfortabel en met veilige
rugdekking aan hun creatieve arbeid zetten, speelt
hij mijn spel voluit mee. Dat stel ik buitengewoon
op prijs.
Als een kind dat hunkert naar complimenten, ver
deel ik het schrijfproces in overzichtelijke stukken,
en verzeker mijzelf van tussentijdse bijval (of af
keuring) en kritiek. Op die manier krijg ik het
voor elkaar om het eenzame geploeter wat schrij
ven is, enthousiast te volbrengen.
Ach... het schrijven heeft toch het meest weg van
het concipiëren en bevallen van een kind.
Geluksgevoel als het schrijven lukt. En dan je kind
tonen aan de buitenwereld. In dit proces is de uit
geverij de kraamkamer. En je uitgever neemt de
rol van de natuurlijke vader op zich. Kritisch,
streng en rechtvaardig. En zijn goedkeuring leidt -
in mijn geval - tot huppelen!
Als de bessen kleuren, daalt het stof in
het drukke leven van alledag. Vakanties
worden gepland en besproken, mensen
zonder kinderen zijn al weg, vóór de
schoolvakanties uit.
Ik ben aan een nieuw boek begonnen. Door de ja
ren heen wordt de geboorte van een nieuw boek
begeleid door bezweringsrituelen. Zodra ik een
nieuw idee heb uitgebroed en het in mijn frontale
grijze hersenkwabben vorm heeft gekregen, zet ik
mij aan het schrijven. En wanneer al dit denkwerk
is neergeslagen in een paar acceptabele hoofdstuk
ken meld ik mij bij mijn uitgever. Er wordt tijd en
plaats afgesproken, ik zet een fles champagne
koud en als het moment suprème daar is, ga ik
met mijn manuscript in aanbouw plus gekoelde
fles in de tram naar mijn uitgever. Daar zit het co
mité van ontvangst, bestaande uit de voltallige
redactie plus de dames van de pr-afdeling, klaar.
De traditie eist dat er nu door de jongste stagiaire
warme kroketten (garnalen, kalfsvlees, kaas) bij ex
cellente bakker Holtkamp worden gehaald, de uit
gever ontkurkt de fles, het manuscript wordt door
hem besprenkeld en de glazen worden ingeschon
