Huwelijk
dankzij
hond
De gave
van
Verdi
1 O I Vrijdag 29 mei 2009
De taken van een
hulphond beperken zich al
lang niet meer tot hulp
aan de blinde medemens.
Anno 2009 is er een breed
scala aan hulphonden. Wat
te denken van de hond als
epilepsie-voorspeller? Of
een proef met autisme-
honden die wegens succes
nu wordt uitgebreid.
door Joost de Poel
Maurice en Corinne van den
Hout - beiden afhankelijk
van een rolstoel - zijn
gelukkig met elkaar en met
hun hulphonden Rosa en
Dustin. „Er móet vanaf het
begin een klik zijn tussen
baas en hond."
Gemmy Laudy was een van
de eerste Nederlanders die
de wonderlijke voordelen
ondervond van een
epilepsiehond. Ze wil nooit
anders meer. „Een
epilepsiehond moet een
beetje eigengereid zijn."
Corinne en Maurice van den Hout met Dustin (links) en Rosa.
foto Dolph Cantrijn
Gemmy Laudy met Ve
'De enige collie waarvan
ik wist dat die mensen
hielp, was Lassie'
Collie Rosa doet instinctief wat een hond
behoort te doen als een vreemde haar
huis binnenkomt: hard blaffen. En de on
bekende gast handelt, eenmaal binnen,
al even instinctief: hij aait de hond liefde
vol om te laten zien dat er sprake is van 'goed volk'.
Dat is twee keer fout, zegt Corinne van den Hout op
vriendelijke toon. „Rosa mag niet zoveel blaffen. En
eigenlijk is het beter als alleen haar baas haar aait."
Corinne wijst op de Rosa's halsband waarop die
boodschap met dikke letters gedrukt staat: NIET
AAIEN AUB!
Rosa's baas is Corinnes echtgenoot Maurice. „Rosa
vindt het heerlijk wanneer anderen haar aanhalen.
Die kunnen dat ook beter dan ik",
zegt Maurice die sinds hij bij een
rugbywedstrijd een dwarslesie op
liep in een rolstoel zit en proble
men heeft met zijn handcoördina
tie. „Hoe goed een hulphond func
tioneert, hangt volledig af van de
band die er is tussen hem en de eigenaar." Met ande
re woorden: te veel liefkozingen van anderen zou
die noodzakelijke band kunnen ondermijnen.
Zo onafscheidelijk als Rosa en baas Maurice zijn, zo
innig is ook de relatie tussen Corinne en hulphond
Dustin, een golden retriever. Corinne: „Dustin
slaapt op de grond aan mijn kant van het bed, Rosa
aan de zijde van Maurice."
Tijd voor een korte demonstratie. Rosa en Dustin
kunnen van alles. De koelkast - aan het handvat is
een touwtje bevestigd - openmaken, blijkt een mak
kie. Net als een deur openen of het licht aandoen.
Opvallend genoeg klinken de commando's in het
Engels. Als Corinne vraagt of Dustin haar hand
schoen uit wil trekken, roept ze: tug. „De honden
zijn opgeleid met Engelse termen. Daarmee voor
kom je dat ze in grote gezelschappen in verwarring
raken."
Als Maurice de afstandsbediening laat vallen, is Rosa
er doorgaans als de kippen bij om de zapper op te
rapen. Maar nu even niet. De collie treuzelt te lang
naar de zin van Dustin en die is nooit te beroerd om
in te grijpen om zijn collega het goede voorbeeld te
geven. Zo hebben de twee honden het tenslotte in
hun eerste levensjaar geleerd toen ze intensief wer
den opgeleid in een gastgezin. Want hulphond ben
je niet zomaar, daar moet je wel wat voor doen. Mau
rice: „Ze worden uitstekend geschoold door de Stich
ting Hulphond. Lang niet elke hond slaagt. En ook
al zijn ze getraind, dan nog móet er vanaf het begin
een klik zijn tussen baas en hond."
Corinne, die lijdt aan progressieve spierziekte
Limb-girdle: „Als je je aanmeldt, wil de stichting al
les van je weten. Je karakter wordt doorgelicht. En
daar wordt een hond bij gezocht.
Eenmaal thuis moet je heel conse
quent zijn en geduld hebben."
Maurice: „De meest hulphonden
zijn retrievers. Dat zijn behulpza
me types. Dat ik een collie heb, is
een uitzondering. De enige collie
waarvan ik wist dat die mensen hielp, was Lassie."
Er bestaan in Nederland zelfs hulphonden die je aan
een huwelijk helpen. Vraag maar aan Maurice en Co
rinne. Tijdens een beurs waarop ze beiden uitleg ga
ven over het nut en de noodzaak van hulphonden
ontmoetten ze elkaar. In 2005 trouwden ze. Drie
keer raden wie op de heuglijke dag de ringen moch
ten dragen.
Ook als echtpaar reizen Corinne en Maurice nog al
tijd kris-kras door Nederland voor lezingen over
Stichting Hulphond. En dan vertellen ze ook dat er
een tekort is aan gastgezinnen en dat de gemiddelde
hond rond zijn negende met pensioen mag. Corin
ne: „Het is zwaar werk. Sommige gaan langer door,
andere mogen terug naar de stichting, want officieel
heb je je hond in bruikleen. Ikzelf heb nooit af
scheid kunnen nemen van mijn vorige hond. Die lie
verd is 13 geworden. Hij was altijd goed voor mij,
dus wilde ik hem zelf een goede oude dag bezor
gen."
'Zonder hul|
het mogelijk
moeder te v
Eigenlijk moet een hond naar zijn baas luis
teren, maar bij Gemmy Laudy zijn de rol
len dagelijks omgekeerd. De 37-jarige heef
geleerd dat zij maar beter de wijze raad vai
hond Verdi kan opvolgen. Zo'n vijf kee
per dag drukt de labrador met zijn poot op de alarm
knop en dan weet Gemmy: binnen een minuut krijj
ik een epileptische aanval.
„Het blijft een bizarre ervaring dat je hond aanvoel
dat er een aanval aankomt, terwijl je eigen lichaan
en geest geen voortekenen geven. Ik zet dan snel he
gasfornuis uit of leg mijn zoontje Jochem in zijl
bed. Je moet er toch niet aan denken dat je onderui
gaat met een kind van twee in je armen."
Het kostte Verdi de nodige moeite
om Gemmy te overtuigen van zijn
voorspellende gaven. „Hij is opge
leid als epilepsiehond. Dus je weet
dat hij na een aanval het medicij
nentasje kan pakken en op de
knop drukt. Die staat in verbin
ding met de mobiele telefoon van mijn man. Valtdf
aanval mee, en ben ik zelf bij machte om de reset
knop in te drukken, dan hoeft hij niet naar huis tt
komen. Dat is meestal het geval. Maar op een dag be
gon Verdi onrustig om me heen te lopen, terwijl il
me prima voelde. Hij duwde me naar achteren, also
hij wilde zeggen: Zitten jij! Ik negeerde het, rnaa:
korte tijd later kreeg ik een aanval. Dat is een pa<;
keer gebeurd en toen had Verdi er genoeg van. Hj
begon op eigen initiatief op de knop te drukken."
Voor Gemmy blijft het 'een wonder'. En zij is niê
de enige. Ook de geleerden worden het er niet ovè
eens hoe sommige epilepsie-, of beter seizurehon
den, de kunst van het voorspellen verstaan. „Sommi
gen denken dat het komt door subtiele gedragsverao
deringen bij de baas. Anderen vermoeden dat er eer
bepaalde geur vrijkomt." Maar in die laatste optie ge
looft Gemmy niet. „Het is voorgekomen dat ik eer
paar straten verderop wandelde en ik gebeld were
door mijn man, die thuis was. Hij zei: 'ga maar ever
