5 spectrum
Alles voor het goede doel
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
goede herder
Zaterdag 23 mei 2009
w:
ranneer de schrijver een nieuw boek
ten doop houdt, is de hoop geves
tigd op aandacht voor zijn nieuwe
geesteskind. En wanneer je iets
hebt geschreven, waarvan jouw aandeel is be
stemd voor een goed doel, in mijn geval het Ko
ningin Wilhelmina Fonds voor de bestrijding van
kanker, dan ben je blij met iedere vorm van aan
dacht. Je kunt schaamteloos reclame maken voor
je product, het goede doel legitimeert dat volledig.
Boek voor Belle, het portret van mijn aan baarmoe
derhalskanker overleden schoondochter, kreeg
aandacht, en de publicatie viel wonderlijk genoeg
samen met de actie die werd gevoerd voor de pro
motie van de inenting van jonge meisjes tegen de
ze ziekte, waardoor de actualiteitswaarde steeg.
Ik gaf interviews aan een aantal kranten en tijd
schriften en mocht optreden bij Het Elfde Uur,
Schepper naast God en Kunststof. En nu was het
tijd voor een dubbelinterview voor het blad Visie
van de EO, samen met mijn oudste zoon Peter, de
weduwnaar van Roos. Interviewer Hans van de
Beek schrijft deze zomer een aantal dubbelinter-
views, waarbij de geïnterviewden bij wijze van il
lustratie worden gefotografeerd op een wonderlij
ke fiets. Het is een speciaal hiervoor geconstrueerd
vehikel, een tandemfiets, waarvan de sturen de te
genovergestelde richting uitwijzen.
Ik kon mij bij de uimodiging voor deze fotosessie
geen voorstelling maken van deze fiets, maar toen
ik werd geconfronteerd met de twee aan elkaar ge
laste rijwielen, waarvan voor en achterkant twee
kanten opwezen, begreep ik dat hier sprake was
van de uitvoering van een geraffineerde circusact
die normaliter niet door bejaarde grootmoeders
wordt uitgevoerd! Bovendien waren het herenfiet
sen met een stang in het midden waarover ik mijn
oude beentjes heen moest slaan, hetgeen ondanks
mijn dagelijkse training bij Nederland in Beweging
niet meeviel. De fotograaf moest meehelpen een
stram onderdaan van mij over die stang te hijsen
en vervolgens moest mijn zoon wegrijden en ik
moest wel trappen, maar dat was voor de show. Ik
trapte zogezegd lucht.
Deze exercitie vond plaats op het kerkhof van de
Nederlands Hervormde kerk in Paaslo, waarbij wij
tussen de graven door moesten rijden, ik zorge
loos in de richting van de fotograaf moest kijken
en dit alles de indruk moest wekken van een zor
geloos snelle rit tussen de grafstenen.
Met ware doodsverachting kweet ik mij van mijn
taak, een lang leven in het theater heeft mij ge
leerd opdrachten zonder tegenstribbelen uit te
voeren. „Ik ben altijd een one-take-actress ge
weest!", riep ik quasi-jolig naar de fotograaf, maar
inwendig koesterde ik grote angst dat ik met ge
broken benen wegens omvallen met gillende sire
nes per ambulance zou moeten worden afgevoerd
naar een regionaal ziekenhuis.
„Op het moment dat je mij in volle vaart passeert,
moet je even vrolijk mijn kant uitkijken. En ver
der moet je je gewoon concentreren op de trap
pers. Het moet er zo natuurlijk mogelijk uitzien!",
riep de kunstenaar die met zijn camera plaats nam
tussen de grafstenen.
Verbeten nam ik mij voor mij niet te laten kisten
en het karwei in één keer te klaren. „Klaar afl",
riep de fotograaf en daar gingen wij.
Lieve lezer, wordt u ooit geconfronteerd met deze
luchtige foto, dan weet u nu dat het angstzweet
mij tijdens deze exercitie tussen de tenen liep. En
dat alles voor het goede doel!
