Theologe op
hoge hakken
media
39
Elke maandag presenteert
Jacobine Geel Schepper
Co, een programma over
actuele ontwikkelingen
rond levensbeschouwing.
De theologe balanceert
tussen het innerlijke, het
spirituele en een lonkende
verslaving aan aandacht,
door Anneke Wijsman
i
heimwee tv
Muppetshow
Ti;:,,
media@wegener.nl
024-3650570
PZC
Zaterdag 2 mei 2009
Wie na vijf trappen de Am
sterdamse woonkamer van
Jacobine Geel (1963) bin
nengaat, stapt een oase
van rust binnen. Hoog bo
ven het Amsterdamse stadsgewoel creëerde
zij een eigen wereld waar alles zijn plaats
heeft. Ruim, rustig én knus. Het blikvangen-
de bloemstuk op de grote houten eettafel
maakte ze zelf Ze kocht onlangs een naaima
chine, want 'het is lekker om met je handen
te werken als je veel met je hoofd bezig
bent'. Haar eerste werkstuk is een jogging
pak voor zoon Jacco. „Ik begin niet met een
mouwloos aangerimpeld jurkje, dat is te
makkelijk", zegt de tv-presentatrice.
'Makkelijk' is een woord dat niet bij haar
lijkt te passen. Of het moet haar carrière
zijn, die zich ogenschijnlijk als vanzelf
ontrolde toen ze als afgestudeerd theoloog
een preekwedstrijd won en voor de televisie
werd gevraagd. Geel is naar eigen zeggen ie
mand die daar vol overgave in stapt. „Pas
achteraf denk ik, dat is toch wel heel wat.
Kan ik dat wel?"
Al jaren presenteert Geel bij de NCRV pro
gramma's die de diepte niet schuwen, zoals
het wekelijkse Schepper Co. „Er zijn altijd
mensen die zich willen afvragen wie ze zijn,
die een verbinding willen tussen het levens
beschouwelijke en de wereld van nu." Ze is
dan 'de elegante verschijning die het ook
nog ergens over heeft', zoals ze zichzelf om
schrijft.
De domineesdochter had met haar oplei
ding zelf ook dominee kunnen worden,
maar deed dat niet. „Ik heb veel te hoge hak
ken om dominee te zijn. Het contrast tussen
mijn uiterlijk en mijn achtergrond en belang
stellingssfeer is juist zo leuk. Het is een rede
lijk unieke positie: ik leef ervan. Ik kan me
in heel veel werelden inleven en tussen die
werelden schakelen. Dat is mijn talent."
Bij de harde gelovige kern op de Veluwe zit
ten niet haar fans, lacht ze. Ja, ze gelooft in
God. „Ik weet me in Zijn hand geborgen."
Haar God is er een van 'zachtheid'. „Je mag
telkens opnieuw beginnen en laten we voor
al leven vóór de dood, daar draait het om."
Ajs kind was ze bloedserieus, zelfs zwaar op
de hand. „Toen mijn ouders met ons gezin
voor zendingswerk een paar jaar naar Indo
nesië vertrokken, voelde ik me als oudste
heel verantwoordelijk voor mijn zusjes. Ik
was 7. Maar ik hoorde naar mijn gevoel qua
rol meer bij mijn ouders, dan bij 'de kinde
ren'." Pas toen ze in Amsterdam ging stude
ren, werd ze lichter. Kwam ze los. Theologie
studenten lijken nou niet direct de mensen
die op tafel dansen. „Toch wel, vergis je
niet." Ze werd niet alleen losser, ze voelde
zich ook jonger. „En sinds ik een kind heb,
geldt dat helemaal. Een kind maakt je jong."
Van Indonesië leerde ze dat de wereld groter
is dan Nederland, dat God groter is dan Ne
derland. Midden jaren negentig ging ze voor
het eerst terug naar het land waar ze als
kind woonde. „Het was een openbaring dat
alles er nog was. Dat ik er heen kan wan
neer ik wil. Ik merkte dat ik me daar gedra
gen voel. Ik lean daar zijn wie ik ben."
Ze is 'veel breder dan godsdienst' zegt ze. Ze
profileert zich graag als 'de vrouw die van
wanten weet en een groter deel van de tijd
met de publieke zaak bezig is dan met theo
logie'. Ze presenteert tv-programma's,
schrijft columns, preekt in kerken en is dag
voorzitter bij allerlei bijeenkomsten. Als ze
een column schrijft over Wilders, weet ze
dat haar mailbox overloopt. Als ze een be
paald truitje aantrekt, weet ze dat er 'geheid'
een foto op sites als Mokkels.nl verschijnt.
Op straat wordt ze aangesproken over haar
werk, opvallend vaak door Surinaamse man
nen. Maar ook door chique dames uit het
Gooi.
Aandacht is verslavend, weet ze. Maar mede
door haar achtergrond zal ze niet gauw 'ten
onder gaan in ijdelheid', denkt ze. Haar ge
loof geeft haar een opdracht in het leven: in
gesprek gaan met anderen, zonder vooroor
delen. En dat steeds weer blijven doen, ook
als je het niet leuk meer vindt. Praten bij
voorbeeld met de mensen die bang zijn
voor de islam. Zich afzijdig houden of des
noods emigreren, ziet ze niet als haar weg.
„Hallo, we moeten het hier wel leefbaar ma
ken. Heb uw vijanden lief, ga er maar aan
staan. Dat vereist leiderschap, over je eigen
leven om te beginnen. Jezus was iemand die
dat deed. Die probeerde het na drie keer nog
een vierde keer. Goede leiders, zoals Nelson
Mandela, zijn inspirerende voorbeelden die
kracht geven. Obama heeft het soort leider
schap dat we nodig hebben."
Ze is oprecht nieuwsgierig en soms ook
ronduit verbaasd. „Hoe kunnen wij wild en
thousiast zijn over Obama, terwijl tegelijker
tijd Wilders nu de meeste stemmen zou ha
len? De grote verbinder tegenover de man
die vooralsnog vooral verdeelt. Ik snap dat
echt niet." Ook thuis speelt het geloof een
belangrijke rol. Haar man zit weliswaar
in de informatisering, maar is van huis
uit ook theoloog. „We weten dus van
elkaar waar we het over hebben." In
zo'n gezin, denkt ze, krijgt hun zoon
de spirituele dimensie vanzelf mee.
„Misschien zit het al in zijn DNA. Pas
zei hij: 'God zit in je hoofd en zegt goede
dingen'. Dat vond ik een heel mooie om
schrijving. Tegelijkertijd realiseer ik me: de
Bijbel is voor hem nu nog een zelfde soort
boek als De Kleine Kapitein. Maar het is leuk
dat hij gevoelig is voor verhalen. Hij houdt
van taal en dat heeft alles met godsdienst te
maken. Hij gaat ook geregeld mee als ik
moet preken."
- Schepper Co, maandag, Nederland 2,
17.10 uur
foto's GPD
Reageren?
redactie.media@wegener.nl
-.3 -
In Heimwee TV worden elke week
tv-series uit het verleden belicht
die de geur van nostalgie ademen.
Waldorf: 'Net als je
denkt dat dit de al
lerslechtste show
ooit was, gebeurt
er iets prachtigs!'
Statler: 'Wat dan?' Waldorf: 'Het is
afgelopen!' Beiden: 'Woehaahha!"
Aldus de twee bekendste zeuropa's
van de jaren zeventig. Iedere week
kamden ze vol overgave de Muppet
show af Desalniettemin zaten ze ie
dere week weer trouw in hun loge
te kijken en met hen miljoenen
mensen wereldwijd. Van 1976 tot
1981 werd de show in 106 landen
vertoond. De Muppets waren dan
ook revolutionair: poppen die zon
gen, praatten, dansten én vochten,
dat was nog nooit vertoond. Jim
Henson, die de Muppets bedacht,
blies met zijn show het oubollige
imago van poppentheater in één
zucht omver.
Dat was voor de jongste jeugd wel
even wennen. Daar zat je dan met
je broertjes en zusjes met open
mond te staren naar een lichtelijk
opvliegend varken (Miss Piggy) dat
een arme kikker (kermit) volledig
in elkaar timmerde. Omdat je
ouders dubbel lagen, giechelde je
maar mee. Stiekem wist je als 6-ja-
rige wel dat het meer slapstick dan
echte agressie was. Want in de
Muppet-wereld deed nooit iets
echt pijn. In het bonte theater ka
kelden de kippen vrolijk verder als
de Zweedse kok ('mokmokmok!')
hen in de pan propte en onderging
labassistent Beaker, lijdzaam 'mie
miemie' piepend, de vreemde ex
perimenten van dokter Bunsen Ho-
neydew. In deze totale chaos pro
beerde Kermit als presentator wan
hopig lijn te brengen.
Iedere aflevering kwam er een be
kende menselijke ster langs. En net
als de kijkers thuis, gingen ze zo
op in het poppenspektakel, dat zij
ook vergaten dat hun tegenspelers
door acteurs bediende marionet
ten waren. Het succes van de Mup
pets werd zo gigantisch, dat ze hun
theater verlieten om de wereld in
te trekken. Geen goed plan. In de
échte buitenwereld viel op dat het
toch echt maar poppen waren.
De Muppets verdwenen naar de
achtergrond om in 1996 een mis
lukte comeback te maken met Mup
pets Tonight. Toen was hun geeste
lijk vader al overleden. De begrafe
nis van Jim Henson was ontroe
rend. Hij werd ten grave gedragen
door vijftig Muppets die het lied
Just one person zongen. Big Bird, de
Amerikaanse Pino, zong een jaar la
ter bij de herdenkingsdienst het
Kermit-lied It's not easy being
green'. Want hoe wild de Muppets
soms ook waren, het waren wél
poppen met een hart. Ivar Hoekstra
