'Nette Leute'
J
Waar ik normaal met een
gids door straten huppel
duw ik nu een rolstoel -
In het Canadese
Vancouver zijn
volgend jaar onder
meer de olympische
schaatswedstrijden.
Wie geen kaartje
kon bemachtigen,
kan in die stad
volgens Gerard Chel
nog altijd heerlijk
slenteren en snuffelen
I*Z El X /I reizen@wegener.nl
PZC |S1024-3650360
Zaterdag 18 april 2009
e bent een peuter van 4 en ligt te slapen op zolder. Het is
een onrustige avond. Er klinken knallen in de verte en re
gelmatig raast een straaljager over het huis. Ineens een
B oorverdovende knal. Een voltreffer, in je zolderkamertje ont
ploft een raket. Dat gebeurt uiteraard niet op een bovenwo-
ning te Ermelo, maar in het Vietnamese Da Nang kon je
40 jaar geleden zomaar in de prijzen vallen. Tijdens het
Tet-offensief, waarbij de Vietcong de Amerikanen eens flink
de oren waste, lag Da Nang midden in de vuurlinie. Het
o huis van de familie Than Nhan moest het ontgelden tijdens
een raketaanval. De jongste zoon Dien, die op zolder lag te
g slapen, kreeg een granaatsplinter in zijn rugwervel. De rest
van de familie bleef wonderwel ongedeerd.
Dien raakte verlamd vanaf zijn middel. Hij is nu 45 en bij
zoektochten in Vietnam gaat hij als tolk met mij op pad.
Dien is een blijmoedig mens. Zijn handicap heeft hij geac
cepteerd. Hij zeurt daar nooit over. We rijden op zijn brom
mer, een driewieler, door Ho Chi Minh Stad. Dien stuurt
rustig door het krankzinnige verkeer. Met één hand houd ik
de motorfiets vast en met de andere trek ik een rolstoel ach
ter me aan. Comfortabel is het niet, maar wel een uitdaging.
Waar ik normaal gesproken met een gids door 's werelds
straten huppel, duw ik in Vietnam dus een rolstoel.
Dien spreekt geen Engels, maar wel vloeiend Duits. Dat
heeft te maken met zijn granaatscherf. Als slachtoffertje van
de strijd tussen Vietcong en Verenigde Staten, kreeg hij de
kans behandeld te worden in een ziekenhuis in
Duitsland. Daardoor heeft hij van zijn 4e tot zijn
12e bij onze oosterburen gewoond.
Dien spreekt niet alleen Duits, hij is eigenlijk ook
een echte Duitser geworden. Omdat hij er zijn gehe
le kindertijd doorbracht, heeft hij de normen en
waarden van het land waar hij opgroeide omarmd
en nooit meer losgelaten. Dat uit zich nu in uiterste
beleefdheid, stipt op tijd komen en nooit rochelen
of spugen in het openbaar.
lk ben altijd blij wanneer ik Dien aan een opdracht, een
klusje of gewoon aan een beetje geld kan helpen. Er zijn wei
nig mensen die ik het zo gun als hem.
Toen ik hem een jaar of zeven geledpn voor het eersr ont
moet nogeer Aan een u.
straat bi] een populaire bakkerij scond zijn karretje tei g»uur-
te van een ijscowagen. Dien repareerde er horloges. Met ein
deloos geduld zat hij te peuteren. Vaak moesten we wachten
voordat we een archief of registratiekantoor konden gaan las
tig vallen met onze zoektocht. Dan zat Dien met hét horlo
ge van een goede klant die hij niet wilde teleurstellen. Wij
zaten zwetend op de stoeprand in de brandende zon. Daar
kwam de goede klant voorrijden in zijn Landcruiser en te
gen betaling van een halve euro mocht hij zijn gerepareerde
uurwerk weer omdoen. Nee, rijk zou Dien niet worden.
Twee jaar geleden heeft het communistische stadsbestuur
een eind gemaakt aan de handel van Dien. Er komt een
Mega Super Store en daarvoor moest onze horlogemaker ui
teraard wijken. Het werkeloze winkelkarretje staat nu wat
droevig achter zijn huisje.
Dien is net een maandje op pad geweest met een Duitse
schrijfster. Op de driewieler zijn ze dwars door Vietnam ge
tuft. De dame heeft al reizende het levensverhaal van Dien
opgetekend en gemengd met de avonturen tijdens hun
tocht. Het boek is klaar en zal dit voorjaar in Duitsland wor
den gepresenteerd. Dien is ook uitgenodigd, maar de Vietna
mese overheid aarzelt met het geven van een visum. Veront
waardigd vertelt Dien dat alleen omkoping hem op tijd aan
de papieren zou kunnen helpen. Maar smeergeld, dat nooit!
Zegt de Duitser in Dien vastberaden.
En dan begint hij te dromen. Ach wat zou hij graag weer
eens naar het mooie, schone, ordentelijke Duitsland gaan.
'Mit den netten Leuten', de prettige mensen. Maar ja, het zal
er wel niet van komen. Zucht. Gelukkig worden de zaken bij
het visumkantoor gedaan door de broer van Dien. Ik geef
hem 50 dollar omkoopgeld en weet dat het in goede handen
is. De broer van Dien is namelijk een echte Vietnamees.
Een paar dagen na thuiskomst krijg ik een euforisch mailtje
van Dien. Als door een wonder is zijn visum toch nog voor
elkaar gekomen. Gelukkig zonder extra te betalen, want wie
dat doet, is toch wel een heel laaghartig persoon. Ik geef
hem gelijk en kijk tevreden in de spiegel. Nee, ik ben zeker
geen Duitser. Echt niet.
Vancouver
CANADA
VERENIGDE
STATEN
Ottawa
