reizen 14 33.
Laatste wens
Met frisse temizin mat
zoonlief hogs alles
wat maar heilig is
Ooit was een schip vooral een
vervoermiddel. Dat kun je van de
huidige cruiseschepen niet meer
zeggen. Willemijn Bos ging mee op
een drijvend feestpaleis.
j reizendiwegener.nl
PZC (Üjl 024-3650360
Zaterdag 11 april 2009
pelgrims hun rondje. Ik dacht eerst dat dit gewoon uit be
langstelling was, maar het blijkt een zeer serieus religieus ri
tueel. In de wand van de tempel zitten ronde gebedsmolens,
die je met de hand kunt laten draaien. Aldus doende lopen
de gelovigen met een zekere verbetenheid hun rondjes. De
Indiase moeder van 85 doet dit nu al vier uur lang! En ze is
vast van plan door te lopen tot ze er bij neervalt Want, hoe
meer rondjes, des te beter je plaats in het hiernamaals. Het
is vreselijk, klaagt de zoon. Ze wil maar niet ophouden. En
dit is dus al de vijfde dag. De man baalt, dat is duidelijk. Als
moeder weer voorbij komt, kijkt hij haar smekend aan. Wan
neer komt er een eind aan?
Omdat de stupa een mooie filmplek is, gaan we na de lunch
nog even aan het werk. Af en toe zie ik dat de man uit India
nog steeds moedeloos achter z'n koffie zit. Maar plotseling
ben ik hem kwijt. Moeder eindelijk moe, vermoed ik. Maar
het zit anders.
Wanneer we de heilige plek willen verlaten, zie ik hem lo
pen in de stoet van ronddraaiende pelgrims, samen met ma
ma. Omdat ik de man nog even een hand wil geven, krijg ik
ook zijn nieuwe tactiek te horen. Na lang nadenken heeft
hij besloten dan maar met zijn moeder mee te gaan lopen.
Zo kan hij het tempo opvoeren waardoor moeder uitgeput
raakt en opgeeft. Een fraai plan, van je familie moet je het
maar hebben. Ik wens hem succes en kijk moeder en zoon
na. Moeder kaarsrecht en door het heilig vuur bevangen.
Zoonlief zwetend en puffend door hetzelfde vuur verteerd.
Ik doe het niet omdat het goddeloos is, maar als ik móest
wedden, wist ik wel op wie ik mijn geld zette.
Terwijl ons cruiseschip de
haven van Palermo geruis
loos binnenschuift, wordt
op het bovendek fanatiek
getennist. Dat kan ook
best, want dit schip is zo stabiel als
een berg. Zelfs midden op zee lijkt
de wind er geen vat op te hebben.
Slechts heel soms verraadt een lichte
trilling dat we varen.
Wij zijn in de Italiaanse havenplaats
Savona aan boord gekomen van de
Costa Serena, cruisen over de Mid
dellandse Zee en doen diverse haven
steden aan. Fijn, zo'n varend hotel:
koffers in- en uitpakken hoeft niet.
Zodra we aan boord zijn, proberen
we te onthouden wat waar is. Waar
is bijvoorbeeld de voor- en de achter
kant van dit driehonderd meter lan
ge schip? Maar goed, als we eenmaal
varen, is dat wel duidelijk. De eerste
dagen verdwalen we voortdurend.
Met welke lift kom je nou bij welk
van de vier zwembaden, waarvan
twee met uitschuifbaar glazen zon
nedak.
En hebben we nou in de chocolade-
bar, pianobar, sportbar of in de cog-
nacbar afgesproken? Maar na een
paar dagen weten we aardig de weg,
al hebben we de plattegronden van
de diverse dekken voor de zekerheid
Een varende wolkenkrabber van 23 verdiepingen.. foto's Willemijn Bos
Varend
Zelfs een glijbaan en bubbelbad ontbreken niet.
Aan het begin van de middag komen we aan bij een
zogenaamde stupa, een Hindoetempel in het oos
ten van Kathmandu, de hoofdstad van het Himala-
ya-staatje Nepal. Het ding heeft een ingewikkelde naam die
bij mij het ene oor in gaat en pijlsnel het andere weer ver
laat. De tempel heeft veel weg van een enorme pizzaoven
met bovenop, in het centrum van de bolling, een torentje
met een grappig gezicht. Al snel begrijp ik dat dit het aange
zicht van Boeddha moet voorstellen, die met grote ogen
vriendelijk de wereld in staart. Het is een drukte van belang.
We willen lunchen, maar alle eetgelegenheden zitten afgela
den vol.
Uiteindelijk worden we verspreid over een aantal tafeltjes in
een fijn restaurantje. Dat is gezellig. Je zit bij anderen aan ta
fel en hoort daardoor nog eens iets nieuws. Ik heb het geluk
om plaats te mogen nemen aan het enige tafeltje dat buiten
staat. De andere stoel is bezet door een meneer uit de regio.
Een Nepalees, denk ik eerst, maar het blijkt een Indiaan te
zijn. Ik bedoel, een man uit India. Hij is een jaar of 50,
zwaargebouwd en verslaafd aan cappuccino. We wisselen
wat beleefdheden uit en praten over koetjes en andere trivia
liteiten.
Plotseling springt de man op en rent richting een oude
vrouw. Deze vrouw reageert als door een adder gebeten.
Met luide stem en afwerende gebaren wordt mijn tafelge
noot door haar weggebonjourd. De vrouw marcheert verder
langs de wand van de tempel. Met een gezicht waarop moe
deloosheid en irritatie strijden om een eerste plek, gaat hij
weer zitten. 'Mijn moeder', verklaart hij met een diepe
zucht. Ik vraag me af wat daar zo erg aan is.
Het verhaal zit mijn Indiase vriend blijkbaar hoog want hij
begint meteen uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Hij is
met zijn moeder op vakantie. Verschrikkelijk, voegt hij daar
meteen aan toe. De vakantie die hij op dit moment aan het
ondergaan is, laat zich het best beschrijven als een
pelgrimage. Moeder wilde al zo lang een keer naar
de superheilige Hindoetempels in Nepal. Die moest
en zou ze nog eens zien. En omdat ze dit jaar 85 is
geworden, vond zoonlief dat hij niet te lang meer
moest wachten met het vervullen van moeders laat
ste wens. Dus was het er dit jaar van gekomen. Met
frisse tegenzin langs alles wat maar heilig is. En het
is een ramp, zo blijkt. Dit is de vijfde stupa die moe
der en zoon deze week hebben bezocht. Vijf stupa's
in vijf dagen. De man neemt nu even de tijd om mij
uit te leggen waarom dat zo erg is.
Rondom de basis van de stupa lopen de 'diehard'
