DE STELLING
balans
'Zonder de arts had de
geschiedenis zich herhaald'
'Ik raakte ervan overtuigd
dat het tussen de oren zat'
In De Stelling buigen twee tegenpolen zich
over een vraag waarop menigeen impulsief 'ja'
zal zeggen. Dat openheid naar de arts ook
slecht kan uitwerken, blijkt uit het relaas van
'Simone', die 'nee' zegt tegen dit idee.
Reageren? www.pzc.nl/inbalans
'De dokter mag alles van me weten
Woensdag 8 april 2009
Tekst Paula Koster
Wim* (50): Tijdens het bombardement op
Rotterdam, op 14 mei 1940, ging het huis van
mijn grootouders in vlammen op. Mijn groot
moeder kwam daarbij om. Niet lang daarna
stierf ook mijn grootvader, door een bedrijfsongeval.
Mijn vader, een tiener nog, werd opgevangen door fa
milie in het oosten van het land. Veel ruimte voor
rouwverwerking was er niet. ledereen had zo zijn zor
gen.
Na de oorlog stond alles in het teken van de
wederopbouw. Over zijn traumatiserende tiener
jaren spfak mijn vader met niemand. In 1950
trouwde hij. Er kwamen vier kinderen, waarvan ik
de jongste ben. Altijd waren we op onze hoede
voor pa. Want hij had-plotselinge, gruwelijke
woedeaanvallen. Dan veranderde hij in een tiran,
die ons verbaal en som^ ook fysiek vloerde. Ons
huis werd een hel, maar o wee als we daar buiten
de deur over zouden spreken. Mijn vader dreigde
met zware straffen, dus we hielden ons zo plat als
een cent.
Hij had veel lichamelijke klachten, waarvoor hij regel
matig bij de huisarts zat. Die vermoedde dat er meer
speelde en vroeg door, maar mijn vader.hield de kiezen op
elkaar. Het oorlogsboek bleef gesloten en over de problemen
thuis sprak hij evenmin. Er kwam daardoor geen hulp. Hulp, die
ons gezin misschien uit het moeras had kunnen trekken.
Mijn moeder trok zich terug in haar eigen wereld, pratend in zichzelf.
Mijn broers en ik hielden elkaar min of meer emotioneel op de been. Stuk voor
stuk gingen we zo snel mogelijk het huis uit, weg van die man.
Uiteraard zijn mijn broers en ik nog tegen de nodige muren aangelopen in het
leven. Toen ik op een dag emotioneel vastliep heb ik mijn huisarts alles verteld.
Ze heeft aandachtig naar me geluisterd en er voor gezorgd dat ik bij een goede
psychotherapeut terecht kwam.
Ik ben blij dat ik mijn huisarts destijds in vertrouwen heb genomen. Zonder
haar had de geschiedenis zich misschien wel herhaald. Want zo gaat dat vaak,
met verdrongen verdriet.'
Simone* (47): 'Al een tijdje sukkelde ik met een zeu
rende pijn in mijn spieren en gewrichten, 's Morgens
was ik zo stijf als een plank, een eind fietsen met mijn kin
deren zat er niet in en een rqiddagje winkelen was ondenk
baar. Doodmoe was ik, van de pijn. 's Avonds voelde ik me to
taal uitgewoond, dus lag ik altijd vroeg in bed. Eigenlijk had ik
geen leven.
Mijn toenmalige huisarts dacht aanvankelijk goed met me
mee, tot ik hem toevertrouwde dat de relatie met mijn man in
moeilijk vaarwater terecht was gekomen. Het bedrijf waar hij
bijna 20 jaar had gewerkt was failliet gegaan en plotseling
had ik hele dagen een wrokkige, sombere man in huis die
voornamelijk de bank warm hield. Dat gaf spanningen en er
waren veel ruzies.
Vanaf dat moment zat ik bij mijn huisarts in "de psychi
sche hoek". Het leek hem niet nuttig me door te sturen naar
een specialist voor verder onderzoek. Al typend op zijn toet
senbord en naar het computerscherm kijkend vroeg hij tijdens
het spreekuur hoe het nou thuis was. Is je man al weer aan de
slag?" Naar mijn klachten luisterde hij nauwelijks meer. Ik moest
vooral gaan zwemmen, leuke dingen doen buiten de deur en
goed ontspannen. En had ik al eens aan relatietherapie gedacht?
Langzamerhand raakte ik er zelf ook van overtuigd dat het tussen
mijn oren zat en ik sukkelde door, mezelf verwijtend dat ik het allemaal
verkeerd deed.
Toen mijn man na een jaar werkloos te zijn geweest een nieuwe baan
kreeg, verhuisden we naar een andere stad. De verhuizing deed mijn pijnlijke lijf
geen goed en al snel belandde ik bij mijn nieuwe huisarts. Die stuurde me direct
door. Ik bleek reuma te hebben.
Dus als je aan mij vraagt of mijn huisarts alles van me mag weten, zeg ik nee.
Hoe zeggen ze dat ook alweer in Amerikaanse films: U heeft het recht om te zwij
gen, alles wat u zegt kan en zal tegen u worden gebruikt? Zo is het maar net.'
*Vanwege de privacy zijn de namen van Wim en Simone gefingeerd.
