De assistent
Portretten uit het werkveld
^^balans
Ze werken vaak in een team, waarin iemand anders de eindverantwoordelijkheid draagt.
Dat neemt allerminst weg dat assistenten zelf zeer slagvaardig moeten zijn en vaak veel taken op hun
schouders dragen. Over het algemeen zijn ze voor de patiënt een directer aanspreekpunt dan hun
leidinggevende, die meer op afstand staat. Drie verhalen uit de praktijk.
'Met ziekenhuisseries op
tv heb ik he-le-maal niks'
'Combinatie ziekenhuis/
privé-kliniek maakt mijn
werk extra interessant'
'Farmaceutische wereld
is constant in beweging'
Woensdag 8 april 2009
door Paula Koster
X
Anne Dekker, co-assistent in het
Oosterscheldeziekenhuis te Goes:
„Nog anderhalf jaar, dan ben ik basisarts. Tot die tijd
moet ik voor mijn studie medicijnen aan de Vrije Universi
teit in Amsterdam nog een aantal co-schappen lopen. Ik
zit nu midden in mijn co-schap interne geneeskunde.
Heel boeiend, omdat dit specialisme zo nauw verweven is
met veel andere specialismen.
Het is mijn taak de patiënten op de polikliniek of de
Spoedeisende Hulp te ontvangen, een intakegesprek
met hen te voeren en lichamelijk onderzoek te doen. Met
de internist heb ik overleg over wat ik denk dat een pa
tiënt mankeert en natuurlijk ben ik altijd heel benieuwd of
ik het bij het rechte eind heb. Ook al ben ik nog in oplei
ding, mijn taak doet ertoe en ik geniet ervan er vorm aan
te geven. Ik heb er altijd van gedroomd dokter te wor
den, en al ben ik dat nog niet, toch voelt het wel al een
beetje zo. De eindverantwoordelijkheid ligt natuurlijk bij
de internist.
Het beroep van arts boeit me, omdat het volop de ruimte
geeft aan mijn grote interesse in de werking van het men
selijk lichaam en de behoefte anderen te helpen. Het is
zo interessant om te ervaren hoe verschillend mensen om
gaan met ziekte en pijn. Mijn werkweek is vrij pittig: 51
uur. Verder draai ik tijdens dit co-schap ook nog een keer
weekenddienst.
Of ik naar ziekenhuisseries kijk? Welnee, daar heb ik
he-le-maal niks mee! Ze zijn zo ongelooflijk onrealistisch.
Hoe interessant het werk van een specialist ook is, ik kies
er voor huisarts te worden. En dan het liefst in een niet te
grote stad. Al mijn patiënten wil ik zo goed mogelijk per
soonlijk leren kennen. Dat gaat naar mijn idee niet samen
met een patiëntenbestand van drie- of vierduizend men
sen."
Monique van der Weel, operatieassistent chirurgie:
„Twintig jaar zit ik nu in het vak. Drie dagen per week
ben ik allround operatieassistent in Ziekenhuis Walche
ren, maar de plastische chirurgie is mijn specialisme. Ik
werk nieuwe collega's en leerling-assistenten in, en zorg
ik er onder andere voor dat de voor een bepaalde verrich
ting benodigde hulpmiddelen aanwezig zijn. Protheses
bijvoorbeeld.
De patiënten die ik in het ziekenhuis zie zijn al in slaap of
worden in slaap gebracht. Er is dus nooit echt persoonlijk
contact, niet voor en niet na de operatie. Sinds zes jaar
werk ik ook een dag in de week in een privé-kliniek voor
plastische chirurgie, het huidige Medisch Wellness Cen
trum Zeeland MWCZ in Goes. Daar verrichten de plas
tisch chirurgen die ook in het ziekëfihuis werken, poliklini
sche ingrepen die niet worden vergoed door de zorgver
zekeraar. Facelifts en ooglidcorrecties bijvoorbeeld.
Anders dan in het ziekenhuis worden de patiënten in het
MWCZ uitsluitend lokaal verdoofd. Dat heeft als voordeel
dat je tijdens de operatie gewoon met hen kunt blijven
communiceren. Bovendien is er persoonlijk contact op
het spreekuur en tijdens het nazorgtraject, en dat voegt
veel toe aan mijn werkplezier. Mijn collega's en ik verwij
deren de hechtingen en kunnen daardoor het genezings
proces van nabij volgen. De patiënt kan zijn of haar erva
ringen direct met ons delen. Die kennis zetten we weer in
bij het nog verder verbeteren van de zorg die de kliniek
biedt.
Ons team bestaat uit drie plastisch chirurgen en meerde
re operatieassistenten. In de zes jaar dat we samenwer
ken, zijn we vaktechnisch dicht naar elkaar toe gegroeid.
Alle radertjes grijpen perfect in elkaar en dat werkt fantas
tisch. Toch zou ik mijn werk in het ziekenhuis niet willen
missen, omdat ik daar assisteer bij alle mogelijke soorten
operaties. Juist de combinatie ziekenhuis /privé-kliniek
maakt mijn werk zo interessant."
Inge de Milliano, apothekersassistent
bij Apotheek Sluis, te Sluis:
„Een apotheek is net een bijenkorf, de hele dag door is
er activiteit. Volgens een rooster staan we allemaal een
aantal dagdelen per week aan de balie. We nemen recep
ten aan en verwerken die, verkopen producten die zon
der recept verkrijgbaar zijn, fungeren als vraagbaak over
medicijnen en zorgmiddelen en geven advies. Natuurlijk
voeren we bij elk recept een medicatiecontrole uit, zodat
de klant zeker weet dat hij het juiste medicijn meekrijgt,
in de juiste dosering. Ik hou van het baliewerk omdat het
nooit verveelt. Het is leuk om contact te hebben met de
patiënten, je kunt meteen iets voor ze betekenen. Ik weet
best veel over medicijnen, maar uiteraard niet alles; de
farmaceutische wereld is constant in beweging. Aan de lo
pende band veranderen er dingen en als apotheek moet
je natuurlijk altijd up-to-date zijn. Maar alles is op te zoe
ken, in de computer en in de lange rij dikke naslagwerken
die in de apotheek staat. En dan is er natuurlijk nog de
apotheker, onze wandelende database. Onze patiënten
krijgen in elk geval altijd antwoord op hun vragen.
Ook échter de balie is het de hele dag door druk. Bestel
de medicijnen en overige producten moeten in de schap
pen en kasten worden gezet, de voorraad moet op peil
worden gehouden en sinds enige tijd stellen wij ook de
medicijnrollen voor de verzorgingstehuizen in de regio sa
men. Ik heb meerdere taken, waaronder het bijhouden
van de opiatenadministratie en de administratie van het
door ons geleverde incontinentiemateriaal aan bijvoor
beeld zorginstellingen. Per patiënt kan ik in de computer
precies zien hoe het gemiddelde verbruik is. Ligt dat te
hoog, dan móet ik daar van de zorgverzekeraar actie op
ondernemen, omdat die maar een bepaalde hoeveelheid
materiaal vergoedt."
