spectrum 8
Het winkeliersplezier van
Jannie Tramper
'Bij Fissier vinden
ze het ook bijzonder
dat hun spullen hier
zo goed lopen'
PZC
Zaterdag 28 maart 2009
Misschien is dat wel haar
geheim. Jannie Tram
per vaart haar eigen
koers. Ze trekt zich wei
nig aan van wat ande
ren ervan vinden en laat zich nimmer
opjutten door de waan van de dag.
„Als je in deze branche met alle win
den mee waait, de mode op de voet
wil volgen, zit je binnen de kortste ke
ren met een heleboel onverkoopbare
voorraad. Ik ken mijn klanten en mijn
klanten kennen mij. Degelijk spul ver
koop ik het liefst. Pannen die meer
dan een generatie meegaan, speelgoed
dat niet kapot kan, porselein en aarde
werk dat mooi blijft en niet onhandig
is in het gebruik."
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat
Jannie Tramper haar eigen koers kan
varen. Haar winkel is geen onderdeel
van een keten, het woord franchise
komt in haar vocabulaire niet voor en
ze is op geen enkele manier afhanke
lijk van merken of leveranciers. „Be
paalde merken hebben soms acties,
een folder vol artikelen met korting.
Het is dan de bedoeling dat je alles uit
die folder in voorraad neemt, maar
daar begin ik niet aan. Ik neem alleen
wat ik zelf zinvol vind."
Nog maar twintig, dertig jaar geleden
vond je op elk dorp een winkel zoals
die van Jannie Tramper, maar inmid
dels moet je ze met een lantarentje zoe
ken.
„Veel ondernemers zijn ermee opge
houden, gewoon uitverkoop gehouden
en de boel gesloten. Het is ook niet
makkelijk om in deze tijd zoiets over
te nemen of te beginnen. Ik heb ook
geen enkele illusie over opvolging,
hoor. Mijn vier kinderen hebben alle
maal een goed vak. Je laat ze per slof
van rekening niet studeren om later
een winkel over te nemen. Een schoon
dochter heeft weieens een poosje ge
holpen en dat deed ze echt fantastisch.
Maar ze zei wel dat ze niet van plan
was om dat voor altijd te gaan doen.
Dat begrijp ik volkomen. Zo'n winkel
moet je met plezier doen en anders
moet je het laten. Ik geniet er al meer
dan vijftig jaar elke dag van."
In 1953 trouwde ze, de dochter van
de plaatselijke aannemer, met Cees
Tramper, die samen met zijn broer
een garage dreef. „De vader van een
maat van mijn man ging dood en die
had hier een zaakje. Een flutzaakje was
het. Hij verkocht en repareerde fietsen
en je kon er een batterijtje kopen en
een thermoskan, dat soort spullen.
Mijn man wilde voor zichzelf begin-
Wie zich zorgen maakt over het
optrekken van de AOW-leeftijd,
moet maar eens bij Jannie
Tramper in 's .Gravenpolder
langs. Bijna 82 jaar is ze, en nog
altijd drijft ze in haar eentje haar
winkel in huishoudelijke artike-'
len en speelgoed. „Ze zeggen
weieens: 'mij maak je niet wijs
dat je er nooit eens geen zin in
hebt'. Nou, dat is dan hun pro
bleem. Ze moeten maar gelo
ven wat ze willen. Ik weet van
mezelf dat ik elke dag weer met
plezier in de winkel sta."
door Mieke van der Jagt
foto Mechteld Jansen
nen en stelde voor het over te nemen.
Ik ging akkoord, ma^r ik heb wel hart
zeer gehad van het huisje dat mijn va
der voor ons had gebouwd. Dat was zo
mooi en het spulletje hier was klein en
rommelig. Maar goed, we begonnen ge
woon. Ik deed het winkeltje en mijn
man de werkplaats, plus de verkoop
van butagas en dat soort zaken. Met
die fietsen is hij snel gestopt, want je
had hier al een prima fietsenzaak. Mijn
man is gaan leren voor installateur en
heeft de werkplaats uitgebouwd tot
een goed installatiebedijf Ik breidde de
winkel uit en samen bouwden we aan
het huis en het gezin."
Toen haar man alweer bijna 25 jaar ge-
leden in het harnas stierf, was dat een
enorme schok, die ze hard werkend te
boven kwam. „Terugkijkend snap ik
zelf soms ook niet waar ik de energie
vandaan haalde: een winkel, het huis
houden, vier kinderen opvoeden. Maar
dat ging. Je had elkaar en het bedrijf
waarin je geloofde. Als je dan alleen
komt te staan, heb je maar één ant
woord: doorgaan. De werkplaats is bij
de winkel getrokken, dat is het enige
wat veranderd is."
Twee jaar geleden stapten plotse
ling vertegenwoordigers van
Fissier de winkel binnen met
een gouden koekenpan. Jannie Tram
per bleek de pannen van Fissier het
beste te verkopen van heel Nederland
en dat al jaren aan een stuk. „Daar was
ik wel door gevleid, hoor, want die Fis
sier is precies het soort product waar ik
zelf enorm enthousiast over ben. Het
zijn pannen die voor de eeuwigheid ge
maakt zijn in precies de goede maten
en verhoudingen. Ik heb er moeite
voor moeten doen om ze in huis te krij
gen, want normaal gesproken worden
ze alleen in van die chique kookwin
kels verkocht, die verder vol staan met
design. Bij Fissier vinden ze het ook
wel bijzonder dat hun spullen hier zo
goed lopen. Als er buitenlands bezoek
is, komen ze er steevast mee langs. Ik
heb ook enorm veel plezier met de de
monstraties die ik hier van tijd tot tijd
organiseer. Dat doe je niet met middel
matige pannen."
De aanpak van Jannie Tramper is sim
pel: ze gaat naar beurzen en bekijkt
wat er te koop is. Ze kijkt naar kwali
teit, gebruiksgemak, schoonheid en
prijs en als de verhoudingen goed zijn,
koopt ze het in. „Vroeger liepen de ver
tegenwoordigers af en aan, maar dat is
verleden tijd. Nu ga ik naar de beurs in
Utrecht, met de trein, want de auto ge
bruik alleen nog voor in de buurt. Zo
kom je nieuwe dingen tegen, die je be
slist wilt verkopen omdat ze goed zijn.
Natuurlijk moet ik ook wat spullen ver
kopen die wat minder kosten. De klan
ten zijn er bijvoorbeeld op berekend
dat ik altijd wat cadeautjes voor het uit
zoeken heb voor kinderfeestjes. Dat
moet geen kapitalen kosten, maar ik
kijk toch altijd naar de degelijkheid.
Als het gauw kapot moet, gaan ze
maar naar de Action."
Denk nou niet dat de winkel
haar enige passie is. O nee. Zin
gen is er ook nog. „Vijftig jaar
heb ik in het kerkkoor gezongen en ik
heb negen jaar zangles gehad. Dat was
een droom, want ik heb altijd graag ge
zongen, maar ik wilde het ook góed
doen. Natuurlijk had het wel wat voe
ten in aarde omdat ik er elke week
voor naar Middelburg moest. En veel
oefenen natuurlijk. Zo veel, dat mijn
man op een dag een tweedehands pia
no heeft gekocht, die op de logeerka
mer werd neergezet. Dan hoefde hij
niet de hele avond naar mijn oefenen
te luisteren."
Zingen in het koor is er niet meer bij
want Jannie Tramper beseft terdege
dat je dingen moet inleveren als je
ouder wordt. Daar heeft ze ook geen
moeite mee, vooral omdat je altijd
kunt blijven zingen, ook al klinkt het
niet meer meer helemaal zoals vroeger.
„Ik zing nog heel veel, gewoon in huis
en onder het werk. En in de kerk na
tuurlijk. Ik ben opgegroeid in de gere
formeerde gemeente, maar eind jaren
tachtig ben ik overgestapt naar de her
vormde kerk. Gewoon omdat ik me
daar beter thuis voelde. Dat er anders,
vlotter, gezongen wordt is natuurlijk
meegenomen. Bovendien hou ik meer
van de gezangen dan van de psalmen.
Het Nieuwe Liedboek is me heel dier
baar."
Hoe geëmancipeerd ze ook mag zijn,
hoe vlot ze ook de trap opstormt naar
haar appartement boven de winkel;
Jannie Tramper is een ouderwetse mid
denstander. Eentje die verstand heeft
van wat ze verkoopt, die tussen de mid
dag de winkel nog sluit om warm eten
te koken en die, zoals gebruikelijk in
's Gravenpolder, op dinsdagmiddag ge
sloten is. „Ik zou niet weten waarom
ik daar verandering in zou moeten
brengen. Het is altijd nog goed beval
len."
In de winkel wil een klant een zwa-.
re braadpan aanschaffen waarvan
Jannie Tramper de voordelen heeft
uitgelegd aan de hand van het exem
plaar dat in de etalage staat. Wacht
even, ze heeft er nog een staan in de
originele verpakking. Verbazingwek
kend snel gaat de 82-jarige door de
knieën, trekt het loodzware pakket on
der uit de voorraad en komt er dan
even kwiek weer mee omhoog. „Tja,
dat gaat niet meer zo vlot als vroeger",
zegt ze dan ook nog.
Jannie Tramper-Dekker
Naam: Jannie Tramper-Dekker
Geboren: 15 april 1927 in
's Heer Arendskerke
Woonplaats: 's Gravenpolder
Beroep: Winkelier
