Het Waasland stript... de hele zomer lans! TIP: Gezelschapsspel met Wase streekproducten De man op het terras zei het al. Nu bent U hier en is het werkelijk prachtig weer!Direct erna zei hij "Vorige week was het hier ovefigens even mooi. Ü:sii»phi-11fïï *■-'tst. filliiT»H»T«T-4je die kant op kijkt, zie je Zeeuws- Vlaanderen, als je die kant op kijkt, zie je West-Vlaanderen en als je die kant op kijkt, loop je vol tegen drie grote zwarte paarden aan. Of pony's. VLAANDEREN VAKANTIEKRANT aangeboden door Toerisme Vlaanderen Brussel Nee, het Waasland staat niet in zijn blootje, maar krijgt var^pnUot september bezoek van bekende stripfiguren. In Sint-Niklaas gaan kinderen samen met op zoek naar een geheime code tijdens een speicale kinderspeurtocht. Zo ontdekken ze op een speelse en avontuurlijke wijze de Wase stad. In Lokeren is het lachen met tijdens een gezinstocht op de fiets. Er zijn leuke doe- en denkspelletjes voorzien en je fietst langs de belangrijkste locaties van de Urbanusstrip 'Lokerse paarden- worsten'. In Sint-Pauwels beleef je samen met hachelijke avonturen te voet of op wiel tjes. En in Waasmunster kun je deelnemen aan een fietszoektocht met Jommeke. Op www.hetwaaslandstript.be vind je nog meer spannende activiteiten, zoals stripbeurzen en een strip tentoonstelling, en zelfs logiesarrangementen! Op de website van Toerisme Waasland kun je een leuk gezelschapsspel downloaden waarbij de kinderen alvast een lekker cadeautje maken voor de Sint met Wase streekproducten. Sint-Niklaas is immers de hoofdstad van het Waasland... Maar opgelet voor Reynaert de Vos, die ook wel zoet Waasgebak lust! Op www.toerismevlaanderen.nl/vakantiekrant vind je nog veel meer georganiseerde stripactiviteiten en leuke logies in het Waasland en de rest van Oost-Vlaanderen. Ik ben hur niet zonovergoten einder, het bordje "Doe dat nou niet Dolf!" zou kunnen lezen. Als ik die kant op zou kijken. Bijna op dezelfde wijze stapte ik gis teren nog in een bootje, in het druk bevaren centrum van Gent. De stad waar iedereen vaart of bier drinkt, en vaak ook beide. Wijn, dat bleek ook te mogen. Ik klemde me aan de railing - bootjes en ik is als de Rode Duivels en een serie overwinningen -, ik was blij dat'de snelheid laag en de golfslag zeer beperkt was. We keken om ons heen en genoten van het wat zurige commentaar van de schipper met te grote zonnebril. "We zien wel geregeld vis in de rivier, meestal drijven ze bo ven. Maar goed, zijn ze wel geweest..." Hij ramde er een paar pittige, bloedige godsdienstoorlogen in vier zinnen doorheen, wees op mooie gebouwen, en verhaalde van de knieschijf van de beschermheilige van de hulpelozen, die ergens verderop tentoongesteld zou liggen. Ik geloofde hem, moest ge regeld als enige in het bootje om hem lachen (de rest had het te druk met elkaar in alle standen onvermoeibaar fotograferen; deed me een beetje den ken aan dat verhaal van die dekstoelen op de Titanic), maar was blij, zo blij, toen we levend en droog de kade van Gent weer betraden. Weer een boot tocht overleefd*, wat kon er nu nog misgaan, deze reis? Dat was een retorische vraag, bedacht ik me, nog geen 24 uur later, toen de De deegsliert en zijn zoon bestijgen de kar, tezamen met een zo te zien beter gelukt (en wel volledig) gezin. Dat is het gezin van Bart, de streek-Vlaming met wie we al de hele dag door de streek mogen banjeren; en banjeren gaat van fietsen tot rondkijken en van verbazen tot wandelen. Als Bart zegt "rechts" gaan de deegsliert en zijn zoon rechts en andersom ook. Hij weet de weg, hij kent de verhalen, hij is hier thuis. Hij stapt in, ik stap in... Ik zie het mezelf doen, alsof ik er ergens hoog boven hang, alsof ik in de verte, aan de Herstel, loop ik tegen die drie grote zwarte pony's (of toch paarden?) aan. Die, gezellig vlak naast elkaar, stevig vastzitten aan een soort huifkar. Met lange banken en stoeltjes in het midden, met een huif en wielen en een bok en twee mensen daar weer op. Koetsiers? Menners? Huifchauffeurs wellicht? "My traveling companion is nine years old He is the child of my first marriage But I've reason to believe We both will be received In Mee tjesland" zou Paul Simon gezongen kunnen hebben. Ongeveer. Mijn reisgenoot is acht, en echt ge trouwd ben ik ook niet, maar verder klopt het. Cian en ik zijn twee dagen in Oost-Vlaanderen, en het hoogte punt moet duidelijk nog komen. Als ik althans de blik in de ogen van de paar den en de menners mag geloven. Ze stralen een soort verheugen uit dat ik niet gezien heb sinds ik eergisteren avond voor de echtelijke sponde in het volle zicht van mijn vriendin mijn shirtje van mijn lijf stond te stropen. Ik wist niet eens van het bestaan van dit gebied, had geen idee van de stuk ken bos waar je heerlijk doorheen kunt fietsen, de kloosters waar nu grote tuintafels met pinten Augustijnbier staan, de boerderijen, de dijkjes en de kreken. Prachtige onverwachte flarden water, ontstaan na een stormvloed, achtergebleven water, eigenwijs water maar zo mooi. Soms een visser (man met hengel zonder vrienden), soms een passerende cabrio (auto waarbij de wan staltige muzieksmaak van de chauffeur voor iedereen controleerbaar is), soms een gezin op een veldje aan het water, met picknickmand en stoeltjes en een parasolletje voor de baby (gezellig). Die paarden.daarentegen - nog steeds groot zwart en sterk - zijn hier al hun hele leven. En kijken mij aan met een blik die ik lees als "Wat kom je doen, deegsliert?" Waarbij dat laatste, in hun ogen, in mijn ogen, een verwijzing moet zijn naar mijn wat langgerekte lichaam en gebrek aan tan. Waar ik woon, schijnt de zon ook geregeld niet, vandaar.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 152