wonen34
9
3
JT
Haal een struise Russin
m
Rommeltuinen
t
hebben?!
Fatlamp
Waren toonaangevende ontwerpers vroeger allemaal mannen,
nu zien we steeds meer vrouwen met mooie ontwerpen. Sommigen vinden hun
kracht in samenwerking. Vrouwenpower in het design.
door Suzanne Dijkstra
In schuurtjes, ateliers en
garageboxen leven handige klus
sers zich uit met het
ontwerpen van meubilair.
Dat stadium is
Ruud van Corler allang
ontgroeid, al heeft de
ontwerper nog
niet écht naam
gemaakt.
Met zijn
opvallende
kastenserie
Personality zet
Van Corler
zich nu op de kaart.
door Jan van Mullem
PZC
Zaterdag 28 maart 2009
wonen@wegener.nl
024-3650509
Niet alles wat rotzooi lijkt, is
ook rotzooi. foto CPD
O
2
7*;
m
Z
O
rn
A
Laatst was ik in een
volkstuinencom
plex. Het was eind
februari. Dan valt er in de
volkstuin nog weinig te be
leven. Een enkeling had in
het najaar al wat bloem
kool voor de vroege teelt
(de weeuwenteelt heet dat
in volkstuintaal) gezaaid,
maar de planten waren in
de plastic tunneltjes bevro
ren. De algemene indruk
was die van een overweldigende rotzooi: her en der kapotge-
waaid plastic, oude badkuipen en stukken elektriciteitsbuis.
Maar het was helemaal niet storend, want al die rommel
was functioneel (geweest). Over stukken elektriciteitsbuis
span je plastic om zo een goedkoop tunneltje te maken,
waarin je al vroeg sla kunt zaaien. Later in het jaar kun je er
luizengaas overheen spannen om de wortelvlieg te weren.
En omdat je in de volkstuin meestal geen waterlei
ding hebt, gebruik je een oude badkuip als waterre
servoir.
Lelijke dingen in de tuin zijn pas storend als ze geen
doel dienen. Welke onnozelaar bedacht als eerste
dat je afgedankte kistjes van de fruitveiling op el
kaar kunt stapelen en dat je daar pompoenen of an
dere zaken in tentoon kunt stellen? Wie kwam op
het idee een bistrostoel in de tuin op te stellen? Niet
om daarop na gedane arbeid uit te rusten, maar om
er een wilgentenen mandje met violen op te zetten.
Welke halve zool vulde een spijkerbroek met tuin
grond en liet een klimoprank uit de gulp hangen?
Maar is het niet schijnheilig zulke uitingen van tuin
kunst belachelijk te maken? Want wat is het ver
schil tussen een verantwoord tuinbeeld van een
kraanvogel en een afgedankte wc-pot, beplant met
fuchsia's?
Een paar jaar geleden was ik op bezoek in een be
roemde tuin. Lenteklokjes en kievitsbloemen waren verwil
derd in het gras en klimrozen groeiden hoog in knoestige,
oude vruchtbomen. De vijverrand was afgewerkt met be
moste oude bakstenen. Kortom, een tuin naar mijn hart.
Alleen zat er op die vijverrand een bronzen kikker. Jammer.
Wie zet er nou zo'n kitschkikker bij een vijver die vanzelf al
sfeer genoeg uitstraalt? Wat me bezielde, weet ik niet, maar
ik gaf die kikker een duwtje met mijn voet.
Nu misdraag ik me nooit in andermans tuin. Ik weet maar
al te goed hoeveel schade zelfs goedwillende bezoekers kun
nen aanrichten. Het ergste zijn je eigen vrienden, die hulp
vaardig een onkruidje uittrekken terwijl je ze rondleidt en
zodoende je zeldzaamste zaailing uitrukken. Waarom dan
toch dat duwtje tegen die kikker? Zou er dan diep in mijn
ziel een vandaal huizen? Gelukkig liep het goed af. De kik
ker was met een metalen pin in de vijverrand verankerd.
Tegenwoordig ben ik milder. Van mij mag alles. Want wat is
het verschil tussen een tuinornament dat je in een rommel-
winkel koopt en het tuinbeeld van de dure beeldentuin? Al
leen met een auto in de voortuin, daar heb ik moeite mee.
Fatboy lijkt de zitzakken voorbij
en ontwerpt er lustig op los. Na
lounge-elementen in de meest
spannende stoffen en kleuren,
maken ze nu ook tassen en...
sinds kort een lamp. Fatboy
noemt de lamp in één zin
'schattig' en 'uit de kluiten gewas
sen'. Wie 'm ziet, zal zeker vin
den dat het laatste waar is. De
lamp heeft iets iconisch door
zijn eenvoudige en forse vorm
(90 centimeter hoog) en sterke
silhouet. De lamp is groot en
doorschijnend: het licht schijnt
gelijkmatig door de hele, melk
witte lamp. Maar ook als de
lamp uit is, heb je er iets aan als
'pittig object' in je woonkamer.
Of in de tuin, want Edison the
Grand, zoals zijn weinig ingeto
gen naam luidt, kan net zo goed
buiten gebruikt worden. De
prijs: 399 euro.
www.fatboy.com
Designdiva's
I ':«r V
WÉ
De samenwerking van de dames van Front Design pakt goed uit. Ze ontwerpen voor grote labels.
foto's CPD
oem eens een paar
toonaangevende ont
werpers. Grote kans
dat dit allemaal man
nen zijn. Vrouwen
kwamen vroeger amper aan bod in
de designwereld. Natuurlijk hiel
den ze zich al eeuwen bezig met
nijverheid als textiele handwerken
en pottenbakken. Maar pas toen
de emancipatie begin twintigste
eeuw inzette, begonnen vrouwen
ook professioneel te ontwerpen.
Tegenwoordig studeren stéeds
meer vrouwen af op kunst- en de
signopleidingen. Toch zijn vrouwe
lijke ontwerpers nog altijd schaars
in de top. Maar wie kent Hella Jon-
gerius niet? Dat is toch een interna
tionaal gerespecteerde ontwerp
ster. Haar ontwerpen hebben dui
delijk een vrouwelijke touch. Ook
de Spaanse Patricia Urquiola tim
mert flink aan de weg: ze wordt be
schouwd als de populairste design
diva van de wereld. Ze werkt graag
samen, bijvoorbeeld met Eliana Ge-
rotto. Zij ontwierpen onder ande
re een wandlamp opgebouwd uit
lenzen voor de Italiaanse lampen
maker Foscarini de Caboche.
Urquiola weet ook met andere sa
menwerkingsverbanden succes te
behalen. „Ik ben geobsedeerd door
projecten. Samenwerken met ande
re designers of producenten zie ik
als een lange en mooie dans. Ik
zoek mensen die mijn ideeën kun
nen versterken", zei Urquiola in
een interview met de website'De-
signboom.com
Dat geldt ook voor de dames van
Front Design. Dit collectief bestaat
uit vier vrouwen uit Stockholm:
Sofia Lagerkvist, Charlotte von der
Lancken, Anna Lindgren en Katja
Savström, ooit klasgenoten van el
kaar. Zij halen hun inspiratie uit
dieren, hun omgeving en bijzonde
re materialen. Velen kennen hen
van de Horse Lamp voor label
Moooi, een levensgrote paarden-
Nina biedt volop opbergplek.
foto's Robert van den Berge
Zijn weg naar eindbe
stemming Milaan leidt
via Breda, een voorma
lig schoolgebouw, net
buiten het centrum.
Daar heeft Ruud van Corler (48)
zijn 'studio'. Hij tekent, timmert,
zaagt en verft er aan zijn Lola, Ol-
ga, Lulu en Nina. Kasten die hij
ooit op de vermaarde Salone Inter-
nazionale del Mobile, de internatio
nale meubelbeurs in Milaan, hoopt
te laten zien.
De stad van gearriveerde meubel
ontwerpers. De Philippe Starcks
van deze planeet. Dat is Milaan.
Eind volgende maand gaat Van
Corler er naartoe. Als aandachtig
vakbroeder, als toeschouwer, niet
als exposant. „Om uit te vinden of
er anderen zijn die ook 'mijn ding'
doen. En om er te praten met Ne
derlandse ontwerpers. De afspra
ken zijn al gemaakt."
Of er collega's zijn die in dezelfde
hoek zitten als Van Corler, valt te
bezien. Natuurlijk zijn er andere
ontwerpers die uitsluitend met
hout werken. Zoals er ook desig
ners zullen zijn die hun neus opha
len voor de geijkte meubeltinten
