jêm
20HAKi
0
Van de stad naar zo'n boerengat...
...waar je nog echt kind kunt zijn...
Zeeuwse jongeren hebben een eigen identiteit
Laura de Hoogt (16)
woont bijna drie jaar
in Colijnsplaat.
Celine Sprenger (18)
ging van Nieuwerkerk
naar Soerendonk.
II II
fëymgfKaVïWhu
Kom naar het PZC-jeugddebat.
Woensdagmiddag 18 maart bij
Zeelandnet in Kamperland.
Aanmelden: debatippzc.nl
www.pzc.nl/jeugddebat
Video met reacties op deze stelling op www.pzc.nl/jeugddebat
PZC Donderdag 12 maart 2009 29
Het jeugddebat van de PZC kan live gevolgd worden via de
websites van de PZC (www.pzc.nl/jeugddebat) en
Zeelandnet. Het debat begint woensdag 18 maart om
14.00 uur en duurt tot circa 16.15 uur en wordt in de
studio van Zeelandnet in Kamperland gehouden. Panelleden
zijn: George van Heukelom (gedeputeerde jeugdzaken),
Silvan Licher, (lid van de Zeeuwse jongerendenktank), Bas
Remijn (leraar van het jaar), Stefan de Kroon, bassist van
Racoon. Aanmelden voor het debat via debat@pzc.nl. De
eerste klassen hebben zich aangemeld voor deelname aan
het debat. De krant laat bussen rijden. Voor meer
informatie bel: 0118-434005.
door Ondine van der Vleuten
De verhuizing van de
Randstad naar Zeeland
was niet bepaald van
harte, maar als Laura de
Hoogt nu moest kiezen, zou ze
niet meer direct voor een terug
keer kiezen.
„Ik ben geboren in Utrecht. Daar
heb ik tot mijn negende gewoond.
In een rijtjeshuis, in een voor
Randstadbegrippen nette wijk:
Zuilen. Je had er leuke winkeltjes
in de buurt van mijn school, bij
ons in de straat was een speeltuin,
je had een park waar je vissen kon
voeren en waar geitjes rondliepen.
Het was een gezellige buurt, ik ken
de er veel mensen en had veel
vriendinnen.
Toen ik negen was, verhuisden we
naar Maarssen. 1\vee keer zo groot
als Goes, zeg maar, dus echt klein
kun je het niet noemen, maar ik
was Utrecht gewend en dat is
ruim tien keer zo groot als Goes.
Maarssen was een kwartiertje fiet
sen van Utrecht. Dat bleek te ver
weg te zijn om de contacten met
mijn vriendinnen te onderhou
den. Een paar jaar geleden kreeg
mijn moeder een nieuwe vriend
en die had een huisje in Kortgene.
Zo leerde ze Zeeland kennen.
Toen ze een keer in Colijnsplaat
kwam, was mijn moeder verkocht.
Ze besloot naar Zeeland te verhui-
zen. Toen ik dat hoorde, dat we
naar Zeeland gingen, was mijn eer
ste reactie: ik wil niet! Ik heb wat
afgevloekt. Vanuit de stad naar
zo'n boerengat! Ja, zo zag ik dat.
Uiteindelijk ben ik toch meege
gaan. Kicking and screaming, dat
wel.
Nu wonen we dus in Colijnsplaat.
'Hier werd ik met open
armen ontvangen, en zo lief,
of ze me al jaren kenden'
Deze zomer drie jaar. Er is haast
niks te doen in Colijnsplaat. 's Zo
mers zijn er toeristen, dan is het ca
feetje open, maar winter op Colijn
- dat is echt niks. Dan moet je er
zelf wat van maken. Ergens zitten
op een voetbalveld. Vervoer is een
probleem, alles is ver weg. Natuur?
...vind ik niet zo interessant, eigen
lijk. Ja, het strand, dat is lekker,
om even tot rust te komen, lekker
alleen. Dat had je in Utrecht niet.
Qua drank en drugs, qua gezond
opgroeien, zie ik niet veel verschil.
Als ik ergens aan zou willen ko
men - geen enkel probleem. Er
Laura de Hoogt, havo-leerlinge op het Goese Lyceum, werd na haar verhuizing van Utrecht naar Colijnsplaat
getroffen door de hartelijkheid van de mensen in Zeeland. foto Willem Mieras
zijn verschillen, maar daar zit het
hem niet in. Wel in sfeer. School
was echt een wereld van verschil.
In Utrecht had je groepjes en was
het harder, agressiever. Gelijk een
grote bek geven, als iets je niet be
valt. Hier werd ik met open armen
ontvangen, en zo lief, alsof ze me
al jaren kenden. Ik mocht ze met
een. Je ontmoet hier makkelijker
mensen. Ik mis familie en mijn
vriendinnen van- daar nog steeds.
Maar ik heb hier nu ook fijne
vriendinnen en ik besef dat het
een kwestie van tijd is voor wij
ook zo close worden. Ik ben heel
blij met wat ik hier heb. Als je me
vroeger gevraagd had: wil je terug
naar Utrecht, had ik direct ja ge
zegd. Als ik nu zou moeten kie
zen, zou ik het niet meer weten."
door Ondine van der Vleuten
Celine Sprenger (tweede jaar
Hogere Hotelschool in
Maastricht) ging toen ze ne
gen was van Zeeland naar Bra
bant.
„Mijn vader is geboren in het Lim
burgse Brunssum en mijn moeder
in België. Hoewel mijn ouders dus
niet Zeeuws zijn, heb ik wel veel
familie in en rond Terneuzen en
ik ben er zelf ook geboren. Toen ik
twee was, verhuisden we naar
Nieuwerkerk.
Tot mijn negende woonde ik daar
in een monumentenpand in de
Hoge Kerkstraat. Ik herinner me
dat mijn vader wees: kijk, tot daar
kwam het water. Ik heb heel
mooie herinneringen aan Nieuwer
kerk, aan Zeeland. Aan de stilte, de
open vlaktes, de rust, de zee. Mijn
beste vriendin woonde op een
boerderij, met grote velden erom
heen en schapen. We speelden
spelletjes op het land, we spron
gen slootjes, probeerden kippen te
vangen. Fijne herinneringen zijn
dat.
Toen ik negen was, vertelde mijn
vader me dat we gingen verhui
zen. Dat vond ik heel erg. Het was
voor de overgang naar groep zeven
en ik had een grote vriendengroep
Celine Sprenger verruilde de open vlaktes van Zeeland voor de bossen van Brabant. Zeeland blijft de
plek waar ze een geweldige jeugd beleefde. foto Annemiek Mommers
opgebouwd. Ik begon net te besef
fen wat vriendschap betekent. Te
gelijkertijd vond ik het spannend.
Ik hield wel van avontuur en nieu
we dingen.
Het huis in Soerendonk was groot,
er was een grote tuin, er waren bo
men. Op die open vlaktes van Zee
land had je altijd die koude wind.
In Brabant was de beschutting van
bos, alles was groen, ik vond het
heel romantisch en rustgevend.
Dat heeft me verzoend met Bra
bant. Toch heb ik de zee heel erg
gemist. We hebben mijn nieuwe
kamer ingericht met zee-behang
en zee-gordijnen en overal in de
kamer lagen schelpjes, haaientand-
jes en zeesterren. Wat je meestal
hoort over de Zeeuwen is dat ze
vrij stug zijn, qua karakter. Dat ze
mensen niet zo snel toelaten. Ik
denk dat dat misschien wel waar
is, maar als je eenmaal echt be
vriend bent met een Zeeuw, is het
ook voor honderd procent. En het
zal in het begin misschien wat
moeilijker zijn, maar daarna is de
vriendschap ook blijvend. Braban
ders staan juist weer bekend als
open, vriendelijk, vrolijk, allemans
vrienden. Mijn ervaring is dat ze
toch vooral gericht zijn op de fami
lie en de mensen die ze van
oudsher kennen. Dat merkte ik
goed omdat ik in een klein dorp te
rechtkwam. Iedereen was familie
van elkaar. Ik herinner me de ont
vangst wel als hartelijk, open en
vriendelijk, het voelde alsof je di-
'Zeeland is ideaal voor een
kind - tot je een jaar of
dertien bent, denk ik'
reet voor honderd procent geaccep
teerd werd. Maar je ziet dat er toch
verschil is: familie komt altijd op
de eerste plaats.
Ik denk met liefde terug aan Zee
land. Ieder kind verdient een
jeugd in Zeeland. Om vrijheid te
hebben, open land, echt kind te
kunnen zijn. Zeeland is ideaal
voor kinderen - tot je een jaar of
dertien bent, denk ik. Als je ouder
bent ga je de grote koopcentra mis
sen, de grotere uitgaansvoorzienin-
gen, denk ik. Dan gaat het gebrek
aan openbaar vervoer spelen. Als
mijn ouders in Zeeland zouden
wonen, zou het toch heel moeilijk
zijn om er te komen, vanuit Maas
tricht."
