3
Fietsen en
'hangmatten'
in Suriname
skb»
reizen
ST
Buurtcafé
"l
Een verfomfaaide sigaret
bungelt tussen de
onschuldige kinderlippen
Fietsen in een tropisch land waar veel op zijn
Nederlands geregeld is. Oude ANWB-wegwijzers geven
de richting aan. Waar in de tropen kan dat beter dan in
Suriname? Fietser Bert Sitters ging op weg.
PZC
Zaterdag 21 februari 2009
£4*4 reizen@wegener.nl
[«1 024-3650360
Een afgebladderde buitenwijk van de Spaanse kust
plaats Castellön. Het is winter en er valt niets te bele
ven. Tegen de middag begint het voorzichtig te rege
nen. We hebben zin in koffie en belanden in bar 'El Sueno',
'De Droom'. Een typische Spaanse buurtkroeg. Er is een gok-
machine, een enorm espresso apparaat en de standaard tap
van San Miguel. Op de bar zijn de tapas uitgestald. De klei
ne hapjes die doorgaan voor een smakelijke delicatesse lig
gen in Spanje altijd voor het grijpen. De meeste al heel lang,
dat is duidelijk te zien aan de bruine, harde randjes.
Ik verbaas me daar telkens weer over. Open en bloot uitge
stalde etenswaar, onafgedekt en voor iedereen toegankelijk.
Aan de bar zitten de klanten doorlopend te drinken en te
kletsen. Op luide toon worden verhalen verteld. Veel Spaan
se woorden dienen slissend uitgesproken te worden. Dat
gaat dit niet zelden gepaard met onsmakelijke consumptie.
En die wordt dus over de lekkere hapjes gesproeid. Na ver
loop van tijd moeten de eens zo frisse tapa's dan ook wel be
dekt zijn met een dun laagje sputum uit diverse kelen. Eet
smakelijk, zou ik zeggen.
In café 'De Droom' is het niet anders. De tapas liggen ook
hier al dagenlang ranzig te worden en de croissantjes kun
nen zich nauwelijks handhaven tussen de overvolle asbak
ken. Want er wordt me een partij gepaft in dit barretje. De
rookdichtheid is 100 procent. Echt iedereen heeft een peuk
tussen de lippen. Ik besef dat eigenlijk pas goed als de café
con leche al voor m'n neus staat. De ogen beginnen te prik
ken.
Het rookgordijn sluit zich sluipend om iedere nieuwe klant,
het is verstikkend. Nou moeten volwassenen uiteraard zelf
weten in welk avontuur zij zich storten. Ieder zijn vrijheid,
maar voor kinderen ligt dit wat mij betreft anders. Café 'De
Droom' deelt deze bezorgdheid helemaal niet. In dit rokers-
hol staat naast elke tafel gewoon een kinderwagen en op ve
le rokersknieën rijden peuters paardje. Het lijkt wel
een crèche gesponsord door sigarettenfabrikant For-
tuna.
De barman legt uit dat zijn kroeg ondanks het rook
gordijn het meest kindvriendelijke café van de
buurt is. Wanneer een van de vaste klanten een
kind ter wereld brengt, komt er een foto van de klei
ne zuigeling op het prikbord te hangen. Dat schept
een band. De man wijst op een muurtje naast de
wc. Inderdaad lachen tientallen schattige baby'tjes
de kijker toe. Allemaal van vaste klanten en er ko-
men er steeds meer bij. De man wijst vervolgens op twee da
mes in blijde verwachting, die nog maar eens lekker opste
ken. Het is echt verbijsterend.
Snel wegwezen en geen tweede kopje koffie, denk ik, maar
gelukkig blijf ik nog net lang genoeg om getuige te zijn van
de onthullende zoektocht naar een verdwenen peuter. Blijk
baar ontsnapt aan ieders aandacht is de kleine Miguel er van
door gegaan. Althans, dat concludeer ik uit de luide kreten
die ontsnappen aan de schorre doorgerookte keel van zijn
liefhebbende moeder. MigUel moet dit horen want het café
is niet zo groot. Maar het meubilair staat hutje mutje, dus
onoverzichtelijk is het wel.
De krijsende dame verdwijnt onder een tafeltje en dat is het
teken voor de andere klanten om ook het hoofd op knie
hoogte te brengen. Peuken worden uit diverse monden ge
stoten, gaatjes branden in tafelkleedjes, koffiekopjes vallen
stuk. Het is een hele toestand. Overal klinkt de roep om Mi
guel. Na korte tijd hoor ik gejuich.'De kleine is gevonden.
Onder luid applaus wordt Miguel door moeder boven de ta
fel getild.
Ik geloof mijn ogen niet. De bengel zal niet ouder zijn dan 3.
In de kleine handjes heeft hij een pakje Ducados. Een ver
fomfaaide sigaret bungelt tussen de onschuldige kinderlip
pen. En terwijl ik elke avond bid dat mijn kinderen de tabak
levenslang zullen laten staan, is de reactie van de mensen
hier totaal anders. De kleine vluchteling wordt toegelachen,
moeder pakt de sigaret uit diens mondje en steekt hem in
de eigen bakkes. Als de fik er in zit, krijgt de kleine een fijne
rookwolk toegeblazen. Daar moet hij van niezen. Schate
rend gaan de andere gasten over tot de orde van de dag. Klei
ne Miguel is weer terecht. Daar roken we op!
De 50 meter hoge Jules
Wijdenboschbrug
biedt mij een prachtig
uitzicht over de Suri
name Rivier en Para
maribo, maar ik moest er wel een
helling van 6 procent voor nemen.
Na de afdaling fiets ik nog even
door verstedelijkt gebied over de
Oost-Westverbinding, maar snel
duik ik een landelijk weggetje op.
Het is 32 graden en de zon staat
loodrecht op mij te branden, maar
gelukkig staat er in Suriname altijd
wel een windje. Dorpjes langs de
weg hebben namen als Dordrecht
en Voorburg. Het Nederlandse ver
leden voel ik alom: ook in Fort
Amsterdam op de kop van de land
tong tussen de rivier en de oceaan.
Ons voormalig rijksdeel blijkt een
echt rivierenland, want na de Suri
name Rivier dient zich al snel de
Commewijne aan. Dijken, sluizen
en andere waterwerken bescher
men de voormalige plantages te
gen het wassende water tijdens de
Paramaribo
Wageningen Boskamp -n
Groningen
GUYANA
Prof. vgn
Blommeristein meer
SURINAME
FRANS-
GUYANA
100 km
BRAZILIË
vloed. Gelukkig namen de Neder
landers hun ervaring met de strijd
tegen het water mee. De meeste
plantages zijn echter overwoekerd
en de vermaarde suikerfabriek van
Marienburg draait al meer dan
twintig jaar niet meer.
Hotel Frederiksdorp ligt aan de
overzijde van de rivier. Een bootje
brengt mij met fiets en al naar de
overkant. Vol trots leidt eigenaar
Ton Hagemeyer mij rond door zijn
hotel dat omgeven is door een zee
van weelderig groen. Uitrustend
op mijn balkon waan ik me terug
in het koloniale verleden. De tro-
pengeluiden lijken te versterken
naarmate de avond vordert. Vogels
spelen kwetterend hoog in de bo
men. Lager bij de grond doet het
koor van krekels massaal zijn best.
Langs Alkmaar en Peperpot maak
ik het rondje vol en sta ik weer
voor de Suriname Rivier. Ik kies de
ze keer voor het veerbootje naar
de Centrale Markt aan de levendi
ge Waterkant met de statige, witte
huizen, die voornamelijk uit hout
zijn opgetrokken. Fietspaden zijn
niet nodig op de weg met de legen
darische naam van Sir Winston
Churchill. Het is een gezapig weg
getje langs de rivier. De mensen in
de dorpen begroeten mij vriende
lijk. Blanke Nederlanders is.men
gewend, maar een 'bakra' op de
fiets is een bijzonderheid. De win
keltjes langs de weg doen me den
ken aan andere tropische landen,
maar de reclame voor havermout
brengt mij weer dicht bij huis.
'Bezoek de leuke uitspanning aan
het water bij het marktplaatsje
Middelburg'. Ik volg de tip. Terwijl
ik mijn bami eet, gaan de bootjes
af en aan. Direct aan de rivier ligt
ook het Waterland Rivier Resort
met simpele houten bungalows.
Hier breng ik de avond door op z'n
Surinaams: in een hangmatje op
mijn veranda met een Parbo bier-