In Leipzig begon reizen :4 SS. Rare types Ik kan mijn ogen niet van mijn medewachtenden af houden, wat eenjreakshow Leipzig is er trots op dat het vreedzame protest, dat in november 1989 leidde tot de val van de Muur, hier begon. Volgens Lutske Bonsma is de stad daarom zuinig op zijn herinnering aan de DDR-tijd. i reizen@wegener.nl PZC gl 024-3650360 Zaterdag 14 februari 2009 liiil te pakken. Dan wacht een onwaarschijnlijk dikke, zwarte vrouw. Duidelijk een verklede Eddie Murphy. Zij heeft geko zen voor een literbeker cola en wat extra grote zakken chips. Daarachter de rossige seriemoordenaar, Tim Burton ('Mas ter of Darkness' regisseur van Edward Scissorhands). Hij gaat voor een sixpack Millerbier. De wittige huid van zijn hoofd zit onder de littekens, de handen lijken ontveld. Creepy! Nog een opvallend mannetje is de bloedzenuwachtige kan toorklerk, Sean Penn, die twee hotdogs gaat aftekenen. Hij stilt zijn honger alvast met het afkluiven van zijn vingertop- pen. Daarachter een doorschijnend meisje, type prostituee. Plateauzolen, eenvoudig jurkje, zwaar opgemaakt. Ze kauwt op een gedoofde sigarettenpeuk, Jody Foster uiteraard. Geen idee wat ze gaat kopen. Daarachter sta ik. Lange slungel uit Nederland, een 'alien' die twee flesjes bier moet afrekenen. Tenminste, als hij levend de kassa haalt. Ik kan mijn ogen niet van mijn medewachtenden afhouden. Tjonge, wat een freakshow. Omdat ik de achterste ben, kan ik redelijk vrijuit staren, denk ik. Maar de seriemoordenaar heeft mij in de gaten. 'Heb je een probleem, jochie', zo be gint ie. Ik schrik op en zoek pijlsnel een leuk antwoord. Stot teren en twijfelen kan mijn einde betekenen. 'Meer proble men dan geld, meneer'. Hij lacht, maar wel gemeen, zoals al leen Tim Burton dat kan. Intussen komen steeds meer klan ten binnen. Figuren die zijn weggelopen uit films als The night of the living dead en Men in Black. Hoe is het mogelijk dat die allemaal boodschappen doen bij deze benzinepomp. In de loop van de week die we er verblijven, ontdek ik dat ze stuk voor stuk uit de buurt komen. De woonwijk achter de benzinepomp is verpauperd en ernstig aan renovatie toe. Vanuit mijn hotelkamerraam zie ik hoe de bewoners tegen de avond uit de straten komen om bij de Circle K hun bood schappen te doen. Zombies op zoek naar eten en drinken, lijkt het wel. Een paar blokken verderop is een Wallgreen su permarkt. Veel goedkoper. Waarom gaan ze daar niet heen? Nou, gewoon, omdat daar een bewaker staat die ze naar bui ten gooit. Daarom blijft de Circle K aan de Indian School Road in Phoenix een soort kermisattractie met 'weirdo's of the world'. Na een paar dagen is onze pomp ineens op het lokale nieuws. Een overval. Ik kijk uit het raam in de hoop de zwaailichten van de 'patrolcar' te zien. Maar nee hoor, niets. Robert de Niro en Al Pacino zijn al binnen, denk ik. Straks even kijken of er nog een rolletje voor mij bij zit. Mijn hotelkamer in her centrum van Phoenix kijkt uit op de benzinepomp van Circle K. Het ding is 24 uur per dag open en elk etmaal ga ik er wel even op bezoek. Overdag voor een kop koffie of een stukje chocolade. Later op de avond vind ik er de noodzakelijke flesjes bier. De Circle K is een echte gemakswinkel. Alles in grote porties verpakt. Uit de tap komen eindeloze stromen frisdrank en de hotdogwarmhouder biedt uitzicht op XL worstjes. Tot zover niets bijzonders, maar er hangt toch een vreemde sfeer rond het pompstation. Dit stukje centraal Phoenix bestaat voornamelijk uit parkeerterreinen. Het is ei genlijk een beetje een droevig gebied. En in zo'n gebied zie je ook veel droevige types. Overdag is het de zwerver met zijn boodschappenkarretje. Tegen de avond wordt het druk ker. Jongelui rijden met hun cruiserfietsen op en neer. Ze zien er uit als in een videoclip. De baseballcaps schuin op het hoofd. De spijkerbroeken blijven op onverklaarbare wij ze onder aan de billen hangen. Ze rijden rond en rond en rond. De doelloosheid van hun route lijkt een metafoor voor hun leven. Ach, voor ieders leven. De benzine kost bijna niets in de Verenigde Staten en bij de Circle K is de prijs het laagst. Omgerekend per liter 40 euro cent. Fill it up! Toch staan de auto's er niet in de rij. Bij de Shell, een eind verderop, is het veel drukker, terwijl het daar 10 cent per liter duurder is. Er is iets met die Circle K. Ieder keer als ik er boodschappen doe, is het verrassend druk. Immer een lange rij wachtenden en er is steeds maar één kassa open. Een nadere beschou wing van de klanten is niet goed voor de gemoeds rust. De eerste keer dacht ik dat het toeval was, maar elke keer weer moet ik zenuwachtig constate ren dat er wel heel rare types in de zaak zijn. Alsof je op een filmset bent. Een zenuwachtige junk ge speeld door Steve Buscemi (Tony Blundetto in The Sopranoshaalt doorlopend zijn neus op in afwach ting van de bestelde sigaretten. Hij is te vies om aan Foto's van boven naar beneden: De gedenksteen bij de Nikolaikirche. Het Stasi-hoofdkan toor Runde Ecke. De Madlerpassage, een naar Italiaans voorbeeld ontwor pen winkelgebied. foto's Lutske Bonsma et had heel an ders kunnen aflo pen, twintig jaar geleden', zegt gids Birgit Schef- fel. „Op 7 oktober 1989, de dag uat de DDR veertig jaar be stond, greep de Volkspolizei nog hard in bij een demonstratie. Veel demonstranten werden op gesloten. „Twee dagen later protesteerden er, ondanks zware intimidatie door de SED (Socialistische Een heidspartij Duitsland, red.), 70.000 burgers voor vrijheid. De autoriteiten waren compleet overrompeld door dit aantal en de politie greep niet in. Dat gaf een gevoel van overwinning. Daarna gingen steeds meer men sen de straat op. De demonstra ties sloegen over naar Berlijn en andere steden. Dat leidde op 9 november 1989 tot de val van de Muur." We staan in de Nikolaikirche, de oudste kerk van Leipzig en hét symbool van de vreedzame revo lutie. Dominee Christian Führer stelde zijn kerk in 1982 open voor 'andersdenkenden'. Sinds dien werd er elke maandagmid dag om vijf uur een vredesgebed gehouden. De gebeden werden steeds vaker gevolgd door een demonstratie. Buiten de kerk laat Birgit Schef- fel de gedenksteen met de da tum 9 oktober 1989 zien, het be gin van de omwenteling. „En kijk eens naar deze straatste nen", wijst ze. „Als het donker wordt, lichten ze langzaam op. Symbolisch voor het aantal de monstranten, dat langzaam meer werd." De demonstranten liepen elke maandag van de Nikolaikirche over de Ringweg, voor het trein station langs, naar het Stasi hoofdkantoor met de bijnaam Runde Ecke. De Stasi (ministe rie voor Staatsveiligheid) zat hier van 1950 tot 1989. Daarna werd een deel van het gebouw ingericht als museum. Irmtrand Hollitzer hielp bij het opzetten van het museum en leidt, on danks haar pensioengerechtigde leeftijd, nog steeds bezoekers rond. „Dit gebouw was het sym bool van de onderdrukking",

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 64