Surfen is vrijheid
spectrum 6
Een surfplank koop je zo
nieuw, met een vriendin ligt
dat toch anders
PZC
Zaterdag 7 februari 2009
door ondine van der Vleuten Als je ergens echt in gelooft, iets wat je gelukkig maakt, mag je daar best een beetje voor lijden, vindt
foto Mechfeld Jansen
Anton Hut. „Voor mij is dat windsurfen. Daarvoor ben ik bereid veel op te offeren. Op het materiële
vlak, bijvoorbeeld, had ik het vroeger veel beter. Ik heb mijn geboortegrond verlaten om dichter bij
het water te kunnen zijn. En een relatie kan voor mij niet bestaan als daarin geen ruimte is voor het
surfen. De surfplank gaat voor het meisje."
ziek is, in een stuk hout, in een ont
werp voor een sieraad of een meubel,
of in een ander mens. „Schoonheid
heeft vele vormen. Strak, industrieel,
klassiek, het heeft allemaal zijn eigen
schoonheid. In een gezicht zie ik liever
karakter en doorleefdheid dan opper
vlakkige gladheid."
De vroege jeugd van An
ton Hut speelde zich af
in het noorden van Ne
derland. Hij herinnert
zich verjaardagsfeestjes
die geen feestjes waren, de stoelen in
een cirkel en ieder vastgeplakt aan zijn
eigen plekje. Gekkigheid was er niet
bij. Stond er iemand op, om een kopje
koffie te halen, dan bleef de stoel net
jes leeg. Niemand die snel aanschoof
om eens een andere gesprekspartner te
hebben. En geen muziek, alleen con
versatie.
Hij herinnert zich discipline, strenge
scholen en strenge regels: wat te doen,
wat te .geloven en wat te dragen: een
nette bloes en een nette broek, ook al
ben je een klein, wild jongetje. Eén
pad, het smalle, het enige juiste.
Anton -werd daar heel eigenzinnig van.
Vanaf zijn dertiende ging Anton Hut
niet meer naar de kerk. Niemand die
hem nog zou vertellen wat te doen, op
school of waar dan ook. Niet dat hij de
confrontatie aangaat: als iets hem niet
bevalt, is Anton gewoon weg. „Dingen
die me opgelegd worden, daar loop ik
omheen. Ik ben gewend mijn eigen
keuzes te maken, ik ben geen team
sporter."
Hij woont nu in een halfleeg hotel op
de Oranjeplaat, aan de rand van het
Veerse Meer. Geen betere plek voor
een feest dan daar. Er zijn er een paar
geweest, de afgelopen maanden, en die
zullen niet snel vergeten worden. Van
heinde en verre waren windsurfers
met hun omgebouwde busjes naar het
Veerse Meer getrokken. Aan de bar in
de lounge werden drankjes geschon
ken, in de lobby speelde een band, de
gasten mochten na afloop allemaal
crashen in een eigen hotelkamer met
douche en toilet. De sfeer was ontspan
nen, de mensen waren vriendelijk, de
muziek was goed. „Iedereen vraagt
wanneer we weer een feest geven.
Maar rustig is ook lekker", zegt Anton.
Zijn woonkamer biedt een pano
ramisch uitzicht over het Veer
se Meer. Heel veel water, maar
vooral heel veel lucht. Op dagen dat an
dere mensen hun jas om zich heen
trekken en diep in de kraag duiken, of
huiverend binnen blijven, moet Anton
naar buiten. Vanaf zijn vaste plek aan
de tafel, strategisch opgesteld voor de
glaswand, speurt hij het water en de
hemelen af Zijn er wolken? Hoe snel
bewegen ze? Hij schat de windstrepen
op het water in, kijkt naar zwarte plek
ken in het meer, waar windvlagen op
het water ketsen. Schuimkoppen zijn
een zeker teken dat het tijd is om naar
Domburg te gaan. Dat zal dan meestal
in de herfst zijn.
Denemarken heeft net als Nederland
depressies nodig, en die beginnen daar
zo rond september. Oktober is de tijd
voor Domburg of de Maasvlakte. Bre-
tagne trekt in november, Portugal is al
tijd goed in de lente en de winter is de
tijd om in Marokko te zitten.
Het liefst gaat hij naar de Atlantische
kust. Fraaie schuimkoppen op de gol
ven, thermische winden, niet eens zo
hard, maar genoeg om golven mooi in
vorm te houden. Zo weet Anton over
al de hotspots, waar de fanatiekste sur
fers elkaar treffen. Guincho, in Portu
gal, of Viana do Castello. Moulay en Si-
dikaouki in Marokko, La Palue in Bre-
tagné of Klit Möller in Denemarken.
Daar zie je overal de surfbusjes staan.
Verbouwde bussen van windsurfers,
die erin slapen en met hun bus van de
ene naar de andere surfstek trekken.
Idealiter zit er ook een werkruimte in,
zodat je een tijdje je geld vanuit de bus
kunt verdienen.
Een paar jaar leefde ook Anton zo, een
surfende nomade, gejaagd door de
wind. Als zelfstandig meubelmaker
kan hij overal zijn kostje wel bij elkaar
scharrelen. Klusje hier, klusje daar. „Zo
leven veel windsurfers. Die richten
hun leven zo in dat ze altijd in de
buurt van het water zijn £n makkelijk
kunnen reizen. Soms heb je afspraken
die je na moet komen, maar dat pro
beer je zo veel mogelijk te vermijden."'
Hij heeft niet veel nodig. „Ik heb een
relaxed leven. Mijn eisen zijn niet
hóóg en ik heb niet veel verwachtin
gen; dan val je al snel met je neus in de
boter. En ik ben voorbereid op het erg
ste, dan valt het altijd mee."
Surfers zijn helemaal gefixeerd op
surfen, zegt Anton. „Als die in
Marokko zijn, zien ze alleen de
kust. Eigenlijk zijn de meesten wel cul
tuurbarbaren, goed beschouwd. Dat
heb ik niet, ik interesseer me.ook in de
cultuur en de mensen." Zo kwam hij
op tadelakt. „Dat is een techniek die in-
masseren betekent. En dat is precies
wat je doet, je masseert stucwerk, op
een ondergrond van cement. Eerst mas
seer je met een plastic spaantje, dan
met agaatsteen en olijfzeep. Het voort
durende wrijven maakt de laag ondoor
dringbaar voor water. Je kunt door het
stuc allerlei pigmenten mengen: ko
balt, terra, delphi, gomara, de prachtig
ste kleuren kun je zo maken. Heel
mooi te combineren met strak design
of een Marokkaanse tegelvloer."
Hij hoopt zijn techniek te kunnen ver
volmaken, de volgende keer als hij in
Marokko is. Maar eerst moet zijn bus
in orde zijn. Hij weet al helemaal hoe
het gaat worden. In de garageboxen is
een werkplaats ingericht, waar Anton
zijn ideeën vorm geeft. Straks slaapt hij
bovenop een grote, houten bak, waar
in plek is voor zijn masten, gieken,
planken, zeilen, mastvoetjes, vinnen,
verlengers en natuurlijk surfpakken. Er
gens moet nog ruimte zijn voor een
keukenblokje, en een werkbank voor
zijn vriendin Nicolette, die goudsmid
is. Zodra de bus af is, stapt Anton in en
rijdt naar de horizon.
Of Nicolette daar bij zal zijn, is ook
voor hem nog een verrassing. „Vorig
jaar ging ik zes weken eerder dan zij,
want zij had hier nog zes weken werk
en ik kon het niet opbrengen te wach-
Vooralsnog kan Anton alleen
nog maar dromen van verre
stranden, in het verlaten Bad
hotel aan het Veerse Meer. De lobby is
leeg, net als de parkeerplaats, het ter
ras, de loungeruimte met bar. Leeg zijn
de vier vleugels en aan langgerekte gan
gen liggen 's avonds de lege, donkere
hotelkamers te wachten op gasten die
nooit meer zullen komen, als in een
griezelfilmdecor.
In de grote hotelkeuken bereidt Anton
Hut het eten voor de honden. Samen
met een paar anderen bewaken Anton
en zijn vriendin Nicolette het Badhotel
tegen vandalisme.
„Als je ergens echt in gelooft, iets wat
je echt gelukkig maakt, mag je daar
best een beetje voor lijden, dan mag je
daar dingen voor opofferen. Voor mij
is dat windsurfen. Op het materiële
vlak had ik het vroeger veel beter. Ik
kies voor een zwervend bestaan. Ik
heb mijn geboortegrond verlaten om
dichter bij het water te kunnen zijn.
En een relatie kan voor mij niet als
daarin geen ruimte is voor het surfen.
Dat gaat verder dan dat mijn vriendin
mij 'toestaat' te surfen. Nicolette hoef
ik niets uit te leggen. Ze wéét, als we
iets hebben afgesproken en de wind
staat goed, dat het niet doorgaat. Sur
fen gaat voor het meisje. Ja. Dat is wel
zo. Aan de andere kant, als mijn surf
plank en mijn vriendin tegelijk onder
water dreigen te verdwijnen, haal ik
haar er het eerste uit. Een surfplank
koop je zo nieuw, met een vriendin
ligt dat toch anders."
Nicolette is zijn eerste vaste vriendin.
„We delen met elkaar de reislust, de
creativiteit, de neiging tot het uiterste
te gaan in wat ons boeit." Beiden zoe
ken ze de schoonheid, of het nu mu
Er kan elke dag iemand aan de
deur komen die zegt: morgen
moeten jullie eruit. Hij kan er
niet mee zitten. „Ik vind het eigenlijk
wel leuk dat ik steeds opnieuw kan be
ginnen. Steeds een schone lei, een nieu
we plek. Aan spullen en plaatsen hecht
ik niet, zelfs niet aan mijn surfspullen.
Hoe minder bezittingen, hoe beter.
Mensen en dieren vind ik wel belang
rijk, maar ik kan me mezelf niet voor
stellen in een vaste setting, met een ge
zin. Ik vind dat ik me met de honden
al een eind vastgelegd heb. Je kunt niet
meer zomaar naar Nieuw-Zeeland,
naar Australië, naar Ierland. Dat is een
keuze. Verder ligt mijn toekomst open.
Surfen is: meegaan met die golf. Niet
proberen ertegen te vechten. Je kunt
die golf niet kapot slaan met je plank.
Je moet méé. Zo leef ik."
Anton Hut
Geboren: 31 augustus 1981, Groningen
Opleiding: mbo meubelmaken
s> Beroep: zelfstandig meubelmaker
(www.ahut.nl)
Woonplaats: verlaten hotel aan het Veer
se Meer
Hobby's: windsurfen, tadelakten, cinema
Samenwonend met: vriendin Nicolette en
honden Babbe en Cooper
y
ten." Misschien voegt ze zich later bij
hem, met haar eigen bus.
