7spectrum
Avondjurken
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
rookverbod
PZC
Zaterdag 24 januari 2009
Hoe katterig voelen we ons in de periode
na die stralende en optimistisch getoon
zette dag van de beëdiging van Barack
Obama?
Wij wachten af. Maar toen ik na al die opwinding,
die ons beving na het urenlang aan de televisie ge
kluisterd te zijn om niets te missen, eindelijk in
slaap viel, werd ik ieder kwartier wakker. Ik kon
het niet laten om naar CNN te zappen om te zien
hoe de Obamaatjes van inauguratiebal naar inaugu
ratiebal hopten om per lokatie vijf elegante dans
passen te showen. Obama heeft flink geoefend,
het is bekend dat ballroomdansen niet zijn groot
ste vaardigheid betreft. Het zag er wel heel leuk
uit. De lichaamstaal van het echtpaar doet vermoe
den, dat er grote intimiteit en vanzelfsprekend
heid in hun verhouding schuilt.
En de jurk! Het schijnt, dat de schuine schouder
band van dat wit gewaad speciaal is ontworpen.
Eigenlijk was het de bedoeling dat het een strap
less avondjurk zou zijn. Maar met al dat heen en
weer gevlieg bestond er gevaar voor afzakken.
Kijk, dat de woorden voor de beëdiging er even
tjes niet gladjes uitkwamen, dat heeft Barack twee
dagen later voor alle zekerheid nog kunnen over
doen. Maar een voor het oog van de wereld afzak
kende strapless avondjurk van de First Lady, dat
zou catastrofaal zijn geweest.
De jurk voerde mijn gedachten terug naar mijn
eerste avondjurk. Het eerste schoolbal na de oor
log. Ik zat op het Johan van Oldenbameveldt Gym
nasium in Amersfoort en mijn avondjurk was ge
leend. Donkerblauwe tafzijde, met korte pof
mouwtjes, best aardig. Maar tijdens de polonaise
bevond ik mij plotseling tegenover een meisje met
precies dezelfde donkerblauwe tafzijden jurk! We
grinnikten een beetje dom tegen elkaar voor we
weer verder hopsten.
Mijn schoenen sloegen ook alles. In het licht van
de tegenwoordige jeugdmode zou je ze het best
contemporain punk kunnen noemen. Geel juchtle-
deren platte sportschoenen met dikke crêpe zolen
staken onder de lange zijden rok uit. Heel apart. Ik
was veertien jaar, na de hongerwinter waren mijn
vrouwelijke vormen nog totaal onderontwikkeld.
Ik was zo plat als een dubbeltje... Maar er was nog
geen vriendje, ik was nog niet verliefd, en de band
speelde uitbundig de swingende muziek van Glen
Miller. We sprongen er vrolijk op los, niet gehin
derd door welke valse schaamte dan ook. Wij leef
den in dat jaar na de oorlog allemaal in een vrolij
ke euforie, niemand had geld, het eten was nog op
de bon, om van nieuwe kleren maar te zwijgen.
Gelukkig had ik een tante in Suriname, haar man
was commandant van de marinebasis aldaar. Zij
stuurde mij haar oude katoenen avondjurken. En
toen Dior bedacht, dat wij hele lange wijde rok
ken moesten dragen en iedereen aan die mode wil
de meedoen door grote repen afwijkende stof in
korte rokken te naaien, maakte ik de blits door
van de lange katoenen avondjurken van mijn tan
te Bep alleen maar een stukje af te knippen!
Maar op mijn zeventiende kreeg ik een door onze
huisnaaister (die iedere maand een dagje bij ons
doorbracht om van oud nieuw te maken) gemaak
te spiksplinternieuwe avondjurk van lichtblauwe
zijde met kleine geborduurde bloemetjes. Mijn
moeder spendeerde al haar textielpunten aan de
stof Het model was nageaapt van de trouwjurk
van prinses Elisabeth van Engeland.
En toen was ik wél verliefd. En mijn schoenen wa
ren helemaal in orde...
