Beoordeling
www.pzc.i
48 Donderdag 22 januari 2009 PZC
In de rubriek Lezerstafel bent u aan de
beurt. U krijgt hier de kans om uw ei
gen ervaringen met de horeca in Zee
land te uiten. Ook kunt u reageren op
de verhalen die zijn verschenen in de
PZC. U kunt uw reacties kwijt op de
website van de krant.
Zelf ergens lekker gegeteri?
Slechte ervaringen met een
restaurant? Al jaren een favoriet
adres dat tot nu toe straal wordt
genegeerd door de rest van Zee
land? De redactie van de PZC
wil het graag van u weten.
Op de website van de krant heb
ben we al jaren een hoekje waar
lezers hun eigen recensie over
restaurants kwijt kunnen. Ook
kunt u op de website reageren
op de verhalen over restaurants
die in de krant hebben gestaan:
smaken verschillen tenslotte en
de ene avond is de andere niet.
Maar tot nu toe is nog niet zo
veel gebruikt gemaakt van de
mogelijkheid om mee te praten
over restaurants in Zeeland.
Soms barsten de reacties ineens
los, omdat lezers vinden dat de
krant te negatief was, of op alle
slakjes zout legt. Een andere
keer krijgen we het verwijt dat
we te lief zijn voor sommige res
tauranthouders. Opbouwende
kritiek is altijd welkom, net als
aanvullingen op de verhalen en
eigen ervaringen van lezers.
Een recensie schrijven over een
restaurant hoeft niet zo ingewik
keld te zijn. U vermeldt wat u
gegeten heeft, of dat beviel en
waarom dat wel of niet zo was.
Andere opmerkingen, over de
bediening of over hoe u er bij
heeft gezeten of ovër de parkeer
gelegenheid zijn meer dan wel
kom.
Als de reacties op gang komen,
willen we in Lezerstafel regelma
tig een overzicht geven van de
ervaringen van de lezers van de
PZC. Het is dus mogelijk dat uw
recensie gepubliceerd wordt.
Op internet kunt u in ieder ge
val alle verhalen die in de krant
hebben gestaan teruglezen, de
website van de PZC werkt in dit
geval dus als een archief. De ver
halen zijn gerangschikt op
plaats. Klik op de kaart op een
plaatsnaam en u krijgt een over
zicht te zien van alle restaurants
die de PZC daar de afgelopen ja
ren heeft bezocht.
O Zie voor meer informatie:
www.pzc.nl/uiteten
Lekker, niet te ingewik
keld eten, voor een rede
lijke prijs: dat is wat we
deze keer zoeken in
Goes. Steakhouse de Lachende
Koe moet het worden, een popu
lair restaurant aan de Beesten
markt. En niet een béétje popu
lair: als je hier niet reserveert, is
de kans groot dat er geen plaats
meer is, terwijl De Lachende
Koe écht een hele grote zaak is.
Wij hebben ruim van tevoren ge
beld, dus krijgen we het beste ta
feltje: pal aan het raam, met uit
zicht op de straat.
Het valt meteen op dat de bedie
ning attent is: ze staan klaar om
onze jassen aan te nemen en ons
de eerste drankjes te brengen.
Voordat we het weten staat het eer
ste hapje op tafel, een rank toren
tje van gestapelde witte boterham
men, gerookte zalm en kruiden
kaas, met een prikker erdoor.
De menukaart vertelt dat de La
chende Koe gespecialiseerd is in sa
té. Er is saté als voor- en als hoofd
gerecht; met garnaal en met vlees;
voor de normale honger en de he
le grote honger. En er zijn extra's
buiten de kaart: carpaccio met ro
de portsaus als voorafje en een
trio van schol als hoofdgerecht.
We besluiten tot saté, de één als
voorafje in garnaalvorm, de ander
de gewone variant als hoofdge
recht. Verder kiezen we de carpac
cio en vitello tonnato, een Italiaan
se klassieker van kalfsvlees met
koude tonijnsaus. De Lachende
Koe geeft er een eigen draai aan: in
plaats van bij gekookt koud vlees,
komt de saus hier bij een gegrilde
kalfsentrecote.
Kunnen ze gedachten lezen bij de
Lachende Koe? Het lijkt erop. Net
op het moment dat we vaststellen
dat we lang moeten wachten - een
uur nadat we zijn gaan zitten - ko
men de voorgerechten. De carpac
cio is - zoals helaas zo vaak - bedol
ven onder bijzaken: pijnboompit
ten, parmezaanse kaas en een bos
je groen. De portsaus kunnen we
daartussen niet zo goed terugvin
den. De garnalensaté is gelukkig ge
woon een spies met gegrilde garna
len. De kok heeft er voor de varia
tie nog wat blokjes aardappel tus
sen gestoken: dat was wat ons be
treft niet nodig geweest, want de
garnalen zijn ook in hun eentje al
Wat oogsten de boeren?
In deze rubriek elke week
een nadere kennismaking
met seizoensgroenten.
tekst Ondine van der Vleuten
foto Mechteld Jansen
Vraag het aan mensen van
vóór de oorlog: vroeger be
gon je eind zomer pas prei
te eten. Die ouwerwetse prei kon
wel 15 graden vorst hebben. In
juni schoot de prei door. Dan kwa
men er bloemetjes en zaadjes in
en was de prei niet meer te eten.
Tegenwoordig zijn er ook Zomer-
rassen, maar winterprei is nog al
tijd de lekkerste prei, want die
groeit langzamer en heeft daar
door een intensere smaak.
Oude rassen hadden aan de onder
kant een ui-achtig wit bolletje.
Daar kon je goed aan zien dat prei
familie van de ui is.
De rassen van nu - er zijn er wel
duizend - hebben lange witte
schachten. Er zit nog maar heel
weinig groen aan de prei. Mensen
willen het wit, want dat is zachter
en er zit geen zand tussen. Het
groen gooien ze zó in de prullen
bak. De groentenboer is slimmer:
die snijdt het, samen met wat wor
tel en andere restjes groenten,
doet het in een zakje en noemt
het soepgroente. Dan willen de
mensen er zelfs voor betalen.
Prei is geen Zeeuwse teelt. De
meeste preitelers zitten op de
zandgronden. Machinaal prei oog
sten op de natte, winterse klei is
namelijk heel moeilijk. Leo de Vis
ser trekt de preien er op zijn biolo
gische boerderij in Ritthem altijd
met de hand uit. „Ik heb altijd
zo'n 3000 vierkante meter gehad.
Dan is het nog wel te doen." Prei
vraagt veel mest, vooral stikstof
En de teler moet altijd bedacht
zijn op het preimotje: een piep
klein, wit rupsje dat zich door de
prei vreet. Aangetaste prei wordt
afgekeurd. Dan heb je nog de trips,
die het blad leegzuigt tot het pa
pier lijkt. Trips, of donderbeestjes:
die grote wolken zwarte vliegjes
die boven het fietspad hangen.
Niet.fijn in de prei, en ook niet in
je oog.
Net als zijn naaste verwanten de
knoflook en ui is prei rijk aan zwa
vel en wordt daarom in de volksge
neeskunst geprezen als zuiverend.
Vlaamse preisoep:
Preigroen heel fijn snijden en opzet
ten met in plakken gesneden aardap
pelen en een gesnipperd, gefruit
uitje. Kwartier koken, pureren en
mengen met het in boter gestoofde,
fijn gesneden wit van de prei. Voeg
naar smaak bouillonblokjes toe.
crème brulée zit een knapperig
laagje suiker met speculaaskrui
den. We krijgen er een borrelglas
yoghurtmilkshake bij én er ligt
een flinke dot slagroom naast: de
kok houdt niet van kale borden,
weten we inmiddels.
Ruim drie uur nadat we aan tafel
gingen, staan we buiten met toch
een beetje een gek gevoel. We heb
ben een leuke avond gehad en we
In Eten doen de
PZC-redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
venop het vlees ligt een pluk ruco-
la. De warme saus combineert niet
met de koude tonijnsaus en doet
afbreuk aan het gerecht. Zonde,
want zonder al dat gedoe was het
écht lekker geweest. Het kost nu
veel moeite om de saus te negeren
en om er omheen te eten.
Het toetje dan: de éclair met ijs, ad
vocaat en chocoladesaus is wat het
is: een soes met ijs erin. Op de
Prijs-kwaliteit:
De hoofdgerechten (rond de vijftien
euro) zijn redelijk geprijsd; de voor
gerechten (rond de tien euro) zijn in
verhouding wat duurder.
Bediening:
De bediening is vriendelijk en blijft
ons in de gaten houden zonder op
dringerig te worden.
Entourage:
Horen, zien en ruiken: De Lachen
de Koe is erg geschikt voor groepen.
Conclusie: De kok houdt niet van le
ge borden, wij hadden h^t vaak wat
eenvoudiger willen hebben.
lekker genoeg. De kok heeft de ge
woonte om het nodeloos ingewik
keld te maken, blijkt ook bij het
hoofdgerecht. Naast de saté, die
verder prima is, ligt een bolletje
huzarensalade. Wat we op het an
dere bord aantreffen is erger. Het
vlees drijft middenin een plas zoe
tige warme saus met stukjes to
maat erin. Onder de entrecote vin
den we de koude tonijnsaus, bo
Steakhouse De Lachende Koe
