OLGA COMMANDEUR 'ÉÉN LEVEN IS spectrum 12 PZC Zaterdag 10 januari 2009 tralend, zelfverzekerd en schijnbaar onvermoeibaar verschijnt ze iedere och tend op de televisie met haar gymnastiekoefenin gen. Voor veel vijftigplus sers begint met Nederland in Beweging en Olga Com mandeur de dag. De blonde ex-topatlete zegt 'erg te genieten' van alle aandacht: „Maar zo zelfverzekerd als ik nu ben, was ik vroeger helemaal niet." Heel af en toe, als ze helemaal afgedraaid is na een lange dag, komt het kwetsbare ge voel weer naar boven: „Dan voel ik me weer als op de kleuter- en lagere school in IJmuiden. Ik werd toen uitgemaakt voor 'brillenjood' omdat ik een bril met heel dikke glazen droeg. Als je van nature zelf verzekerd bent, stap je misschien over die plagerige opmerkingen heen, maar ik trok het me erg aan", vertelt ze aan haar keu kentafel in de Amstelveense woning. Commandeur had als meisje eigenlijk wei nig reden onzeker te zijn. De slanke, afge trainde vrouw van nu groeide op in een warm katholiek gezin met twee broers en twee zussen en had altijd voldoende vrien dinnetjes om mee te spelen. Maar die akeli ge bril verpestte voor haar gevoel alles. „Hij verkleinde mijn ogen en haalde het meest karakteristieke uit mijn gezicht. Mensen die me nu aantrekkelijk vinden, hadden me toen eens moeten zien." Ze heeft nooit helemaal kunnen achterha- Olga Commandeur roept Nederland twaalf keer per week op uit de luie stoel te komen. Altijd met die kenmerkende glimlach. „Op mijn 40ste ben ik pas gaan puberen." door Floor Ligtvoet len waarom ze zo onzeker was, zegt ze zachtjes. „Zoveel dingen uit je jeugd ver geet je op termijn." Toch is één voorval op school haar altijd bijgebleven. „Vreemd hè?" Het was carnaval op de kleuterschool en haar moeder, naaister van beroep, had een 'telefoonjurk' gemaakt. „Als ik die jurk aantrok, veranderde ik ook echt in een tele foon. De ene arm was een telefoonhaak en de draaischijf zat op mijn buik. Vol trots liep ik die dag het schoolplein op. Ik voel de me prima, tot twee populaire, brutale meiden die al op de lagere school zaten, zeiden dat ze wel een nummertje wilden draaien op mijn buik. Ik werd panisch en ben gillend weggerend. Het gevoel dat die meiden uitgerekend mij weer moesten hebben..." Haar leven en zelfvertrouwen knapten enorm op toen de bril werd ingeruild voor lenzen. „Mijn vader, de lieverd, had wel in de gaten dat die bril voor problemen zorg de. Toen ik 13 was, zei hij: 'We gaan len zen halen'. Daarvoor moesten we destijds helemaal naar Rotterdam." Eigenlijk hoor je aan harde lenzen eerst rustig te wennen. „Maar ik hield ze gelijk hele dagen in. Ik was er zo vreselijk blij mee." In dezelfde periode zag de gymleraar op school in Commandeur een sporttalent. „Ik liep makkelijk." Buiten op de storm baan was ze veel sneller dan de jongens uit haar klas. Haar gymleraar stuurde haar naar een atletiekclub, waar ze gelijk mee mocht doen aan interlands. Haar ouders reageerden razend enthou siast op het pas ontdekte talent: „Mijn va der en moeder gingen elke wedstrijd mee. Dan zaten ze op de tribune te kijken. Met name mijn vader was erg trots. Ik kom niet uit een sportief gezin, ik was de enige die erin uitblonk." Commandeurs hardloopkwaliteiten brach ten haar ook in het buitenland. „Terwijl ik op de havo zat, werd ik in 1975 in Athene jeugdkampioen op de 800 meter. Een paar weken later liep ik het jeugdwereldrecord, in 2.01.6." Er was nog nooit een meisje van haar leeftijd geweest dat zo hard gelopen had, constateert ze nog altijd-trots. „Trai nen deden we destijds in IJmuiden nog ge woon in het park, van boom tot boom. Heel speels allemaal, want een atletiek baan hadden we niet eens." Het jaar daarop kwam ze in de selectie van de Olympische Spelen van Montreal. Maar toen, tijdens een schaatstochtje op botte schaatsen, sloeg het noodlot toe. Ze bescha digde haar achterste kruisband en liep een <1 scheurtje op in de meniscus. „Medische be geleiding was er niet. Thuis waren we niet zulke dokterlopers. Het gaat vanzelf over, was ons motto." Dit ging niet over. Om toch naar de Spelen te kunnen, volgde een strak trainingsregime. „Ineens kwamen er stopwatches en schema's. Ondertussen ver anderde mijn lichaam, ik werd vrouw. Ik moest mijn conditie opbouwen, maar alles ging ineens veel moeizamer. Ik haalde mijn trainingsdoelen ook niet."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2009 | | pagina 140