OLGA COMMANDEUR
'ÉÉN LEVEN IS
spectrum 12
PZC
Zaterdag 10 januari 2009
tralend, zelfverzekerd en
schijnbaar onvermoeibaar
verschijnt ze iedere och
tend op de televisie met
haar gymnastiekoefenin
gen. Voor veel vijftigplus
sers begint met Nederland
in Beweging en Olga Com
mandeur de dag. De blonde ex-topatlete
zegt 'erg te genieten' van alle aandacht:
„Maar zo zelfverzekerd als ik nu ben, was
ik vroeger helemaal niet."
Heel af en toe, als ze helemaal afgedraaid
is na een lange dag, komt het kwetsbare ge
voel weer naar boven: „Dan voel ik me
weer als op de kleuter- en lagere school in
IJmuiden. Ik werd toen uitgemaakt voor
'brillenjood' omdat ik een bril met heel
dikke glazen droeg. Als je van nature zelf
verzekerd bent, stap je misschien over die
plagerige opmerkingen heen, maar ik trok
het me erg aan", vertelt ze aan haar keu
kentafel in de Amstelveense woning.
Commandeur had als meisje eigenlijk wei
nig reden onzeker te zijn. De slanke, afge
trainde vrouw van nu groeide op in een
warm katholiek gezin met twee broers en
twee zussen en had altijd voldoende vrien
dinnetjes om mee te spelen. Maar die akeli
ge bril verpestte voor haar gevoel alles.
„Hij verkleinde mijn ogen en haalde het
meest karakteristieke uit mijn gezicht.
Mensen die me nu aantrekkelijk vinden,
hadden me toen eens moeten zien."
Ze heeft nooit helemaal kunnen achterha-
Olga Commandeur
roept Nederland
twaalf keer per week
op uit de luie stoel te
komen. Altijd met
die kenmerkende
glimlach. „Op mijn
40ste ben ik pas gaan
puberen."
door Floor Ligtvoet
len waarom ze zo onzeker was, zegt ze
zachtjes. „Zoveel dingen uit je jeugd ver
geet je op termijn." Toch is één voorval op
school haar altijd bijgebleven. „Vreemd
hè?" Het was carnaval op de kleuterschool
en haar moeder, naaister van beroep, had
een 'telefoonjurk' gemaakt. „Als ik die jurk
aantrok, veranderde ik ook echt in een tele
foon. De ene arm was een telefoonhaak en
de draaischijf zat op mijn buik. Vol trots
liep ik die dag het schoolplein op. Ik voel
de me prima, tot twee populaire, brutale
meiden die al op de lagere school zaten,
zeiden dat ze wel een nummertje wilden
draaien op mijn buik. Ik werd panisch en
ben gillend weggerend. Het gevoel dat die
meiden uitgerekend mij weer moesten
hebben..."
Haar leven en zelfvertrouwen knapten
enorm op toen de bril werd ingeruild voor
lenzen. „Mijn vader, de lieverd, had wel in
de gaten dat die bril voor problemen zorg
de. Toen ik 13 was, zei hij: 'We gaan len
zen halen'. Daarvoor moesten we destijds
helemaal naar Rotterdam." Eigenlijk hoor
je aan harde lenzen eerst rustig te wennen.
„Maar ik hield ze gelijk hele dagen in. Ik
was er zo vreselijk blij mee."
In dezelfde periode zag de gymleraar op
school in Commandeur een sporttalent.
„Ik liep makkelijk." Buiten op de storm
baan was ze veel sneller dan de jongens uit
haar klas. Haar gymleraar stuurde haar
naar een atletiekclub, waar ze gelijk mee
mocht doen aan interlands.
Haar ouders reageerden razend enthou
siast op het pas ontdekte talent: „Mijn va
der en moeder gingen elke wedstrijd mee.
Dan zaten ze op de tribune te kijken. Met
name mijn vader was erg trots. Ik kom
niet uit een sportief gezin, ik was de enige
die erin uitblonk."
Commandeurs hardloopkwaliteiten brach
ten haar ook in het buitenland. „Terwijl ik
op de havo zat, werd ik in 1975 in Athene
jeugdkampioen op de 800 meter. Een paar
weken later liep ik het jeugdwereldrecord,
in 2.01.6." Er was nog nooit een meisje van
haar leeftijd geweest dat zo hard gelopen
had, constateert ze nog altijd-trots. „Trai
nen deden we destijds in IJmuiden nog ge
woon in het park, van boom tot boom.
Heel speels allemaal, want een atletiek
baan hadden we niet eens."
Het jaar daarop kwam ze in de selectie van
de Olympische Spelen van Montreal. Maar
toen, tijdens een schaatstochtje op botte
schaatsen, sloeg het noodlot toe. Ze bescha
digde haar achterste kruisband en liep een <1
scheurtje op in de meniscus. „Medische be
geleiding was er niet. Thuis waren we niet
zulke dokterlopers. Het gaat vanzelf over,
was ons motto." Dit ging niet over. Om
toch naar de Spelen te kunnen, volgde een
strak trainingsregime. „Ineens kwamen er
stopwatches en schema's. Ondertussen ver
anderde mijn lichaam, ik werd vrouw. Ik
moest mijn conditie opbouwen, maar alles
ging ineens veel moeizamer. Ik haalde
mijn trainingsdoelen ook niet."