je kind steunen tot elke prijs
34 I Maandag 5 januari 2009 PZC
OPVOEDEN
door Annie de Vreugd
illustratie Eiiane Duvekot
In het zuiden van het land, in de gemeente Halderberge, is
een wethouder opgestapt. De aanleiding was belediging en
intimidatie van de politie. Wat was het geval? De wethou
der is ook vader van een dochter. Deze jongedame was op een
avond met haar vriend op een feest in een grote tent in deze
gemeente. De aanstaande schoonzoon van de wethouder
werd die avond door de politie aangehouden wegens wildplas-
sen. De jongeman protesteerde hevig. Daarop besloot de poli
tie hem mee te nemen naar het bureau om af te koelen. Zijn
vriendin, de dochter van de wethouder dus, reageerde daarop
fel. Als we de media mogen geloven zelfs hysterisch. De politie
besloot haar ook mee te nemen naar het politiebureau.
Daar verscheen op zeker moment vader, ook locoburgemees
ter, ten tonele. Hij was, als de burgemeester even niet op zijn
post is, dus de baas van diezelfde politie. De wethouder was er
niet van gediend dat zijn dochter
en aanstaande schoonzoon in
de politiecel zaten en liet dat
weten ook. Vloekend en tie
rend, met de vuist op
tafel. In een later
door de gemeen
teraad afgedwon
gen verzoenend
gesprek mét de
politie, herhaal
de hij dit nog
eens. In de media
verdedigde hij zich
zelf met de woor
den dat hij als vader
handelde, niet als wet
houder.
Het verhaal doet den
ken aan ouders die ver
haal komen halen op
school als hun oogappel
na wangedrag het plein moet aanvegen. Ouders die de school
leiding met veel herrie laten weten dat er in de wereld maar
twee personen zijn die hun kind straf geven en dat zijn zij.
Dat de bewuste wethouder die avond achter zijn dochter ging
staan, is uiteraard lovenswaardig. Er zijn ouders die dat wel va
ker mogen doen, in die zin verdient de wethouder een compli
ment. Je kunt echter achter je kind gaan staan en tegelijkertijd
niet instemmen met zijn gedrag.
Het maakt bij wildplassen uit of je tegen een monumentale
kerk staat te wateren of dat dit gebeurt op een verlaten dijkje
in the middle of nowhere. Ner
gens een toilet te bekennen, je
moet op een gegeven moment
toch-wat. Op een feest is het ook
vervelend als iedereen rondom
de feesttent gaat plassen, want
dan stinkt het de volgende dag.
Hoe dan ook, wildplassen mag niet. Dat hebben we in dit land
met elkaar afgesproken. Wie dat wel doet, riskeert een boete.
De wethouder had zijn dochter en schoonzoon tot rust kun
nen manen: „Misschien vinden jullie het wel flauw van die
agent, maar als dochter van een wethouder had je kunnen we
ten dat dit niet mag. We betalen die boete, maken er verder
geen woorden meer aan vuil en gaan naar huis. Iedereen doet
wel eens iets wat niet mag, volgende keer beter uitkijken."
Op dat moment had hij zijn dochter en schoonzoon goed be
geleid om uit deze hachelijke situatie te komen. Hij was een
steun voor hen geweest. Hij had dan eveneens als vader gehan
deld, echter zonder hun gedrag goed te keuren. En hij was nu
nog steeds wethouder geweest.
Een generatie terug kreeg een kind thuis nog een keer de
wind van voren als hij met de politie of een leerkracht in bot
sing was gekomen. Daar zijn we nu gelukkig grotendeels van
af, maar het blijft wel handig als ouders autoriteiten bijvallen
als die hun kind fatsoen bij willen brengen. Als hun kind op
school straf heeft gekregen, kunnen ouders ook zeggen: „Je
weet toch dat je geen kauwgom in de gang op de grond mag
gooien, dat heb ik je zo niet geleerd. Wie zijn gat brandt, moet
maar op de blaren zitten."
Als je kind op het politiebureau zit omdat hij het niet kon la
ten een dag te vroeg vuurwerk af te steken, omdat hij een rotje
in een afvalbak gooide na een weddenschap met vrienden of
omdat hij een bushokje kunstzinnig heeft versierd met graffiti,
moeten verstandige ouders het goede voorbeeld geven, hoe je
je in zulke lastige situaties moet redden. Niet met een grote
mond, maar door gewoon toe te geven dat je te ver bent ge
gaan. Je straf incasseren, de schade vergoeden en volgende
keer beter.
Niet instemmen met
het gedrag, maar toch
achter je kind staan
Snijden
is lijden
Opmerkelijk: circa 10 procent van de patiënten die zijn geopereerd,
heeft na een jaar, of zelfs langer, nog steeds veel pijn. Hoe komt dat?
Artsen weten het eigenlijk niet goed.
door Will Gerritsen
illustratie Berend Vonk
M
ijn dochter
is geope
reerd. Heeft
een jaar een
foto laten maken van haar lon
gen en bloed laten prikken.
Duurt het echt zo lang voor die
pijn weg is? Ik had haar net weer
huilend aan de telefoon, dat het
ondraaglijk is met die pijn de
dag door te komen. Ik weet als
moeder soms niet hoe ik haar
moet troosten. Is het niet zo dat
de pijn afneemt na verloop van
tijd? De arts die haar opereerde,
kan ook niets meer doen."
Dit is een hartenkreet van een
'bezorgde moeder' op een inter
netforum. Een klacht die anes
thesist Hans Gramke en vakbroe
der Michael Sommer, beiden ver
bonden aan het academisch zie
kenhuis Maastricht (azM), be
kend voorkomt. Zij promoveer
den onlangs op een studie naar
pijn na een operatie. Sommer
heeft zich toegelegd op de pijn
bij patiënten wier operatie een
ziekenhuisopname met zich mee
bracht. Gramke richtte zich op
mensen die in een dagbehande
ling werden geopereerd. Hij turf
de de pijnbeleving bij 648 patiën
ten direct na een 'dagje opere
ren'. „Ondanks de onschuldige
reputatie van de kleine chirurgie,
bleek dat de pijn groot kan zijn.
Op de dag van de operatie had
ongeveer een kwart van de pa
tiënten matige tot ernstige pijn.
Op dag vier nog 9 procent van
de mensen."
Vooral operaties aan neus en
keel, buik, plastische chirurgie
aan de borsten en orthopedische
ingrepen bleken pijnlijk. Gramke
constateerde dat 2 jaar na de in
greep nog liefst 11 procent van de
mensen gebukt ging onder pijn,
chronische pijn dus. Gramke:
„Pijn in de eerste fase na de in-
Na-operatiepijn
is voorspelbaar
De anesthesisten Michael Som
mer en Hans Gramke gingen in
hun onderzoek ook na welke
omstandigheden het optre
den van acute en chronische
pijn na de operatie voorspellen
(althans tot op zekere hoogte):
Aard ingreep: Wie al vóór de
operatie pijn had, loopt aan
zienlijke (drie keer zo hoge) risi
co's op pijn na de operatie.
Angst: Wie verwacht dat de
operatie pijn zal veroorzaken,
krijgt waarschijnlijk ook pijn.
Wie sterkere pijn verwacht,
krijgt meer intense pijn!
Ook psychologisch: het cata-
stroferen van pijn. Anders ge
zegd: de patiënt beleeft pijn als
grote rampspoed en verlaagt
zodoende zijn pijndrempel.
Een geëmancipeerde,
hardwerkende moeder
ziet haar dochter
misschien liever hutten
bouwen dan taartjes
bakken. Met Het Meisjes
ze een zetje in
richting geven.
door Ingrid Beckers
illustratie Helen van Vliet
