Uitputtingsslag zonder mijnen
m
Jules
33
36 en 37
Dakar Rally vanwege
terrorismedreiging
naar Zuid-Amerika.
Ongeduldige Smeekens
hunkert naar
internationaal succes
Zaterdag 3 januari 2009
HW'24 gaat voor
prolongatie van
indoorsoccertitel
Tip? sport@pzc.nl
door Robert-Jan Friele
BUENOS AIRES - Vanwege terroris
medreiging verhuisde de Dakar
Rally van Afrika naar Zuid-Ameri
ka, en toen brak de economische
crisis ook nog los. Toch beginnen
116 Nederlanders vandaag aan het
evenement, een recordaantal.
Terwijl autofabrieken in Argenti
nië werknemers verplicht op va
kantie sturen, de Amerikaanse gi
ganten wankelen en in Japan Toyo
ta enorme verliezen heeft aange
kondigd, is vannacht in Buenos Ai
res het grootste motorsportevene
ment van het jaar van start ge
gaan. Volgens organisator ASO be
trof de verhuizing van Afrika naar
Zuid-Amerika -en het bijbeho
rend transport van meer dan vijf
honderd voertuigen - de 'grootste
logistieke operatie ooit in de ge
schiedenis van de motorsport'.
Omdat de inschrijving voor de Da
kar in mei sloot en de meeste deel
nemers tegen die tijd ook hun bud
getten rond hadden, heeft de inter
nationale economische crisis wei
nig invloed gehad op deze editie.
„Er wordt nauwelijks over gespro
ken", aldus Thomas de Bois (46).
De Bois, die zijn derde Dakar gaat
rijden, zou eerst in een auto deel
nemen als navigator. Nadat zijn be
stuurder was afgehaakt kon hij
zich op het laatste moment nog in
schrijven met de motor, omdat
ook daar mensen zich hadden te
ruggetrokken.
Samën met De Bois zijn nog 115
Nederlanders van start gegaan, ver
spreid over 32 motoren, twee vier
wielers, 33 auto's en 49 vrachtwa
gens. Het overgrote deel van de
coureurs rijdt de Dakar voor het
avontuur. Slechts Frans Verhoeven
(motor) en wellicht Hans Stacey
In weerwil van de economische
crisis die is losgebarsten, begint
een recordaantal van 116 Neder
landers vandaag in Buenos Aires
aan de Dakar Rally.
(vrachtwagen, de winnaar van
2007) worden beschouwd als kans
hebbers voor het eindklassement
na 9574 kilometer. „Maar iedereen
die de finish haalt, is een bikkel",
aldus De Bois.
Met een etappe over 733 (vandaag)
en eentje over 837 kilometer (mor
gen) is de start van de Dakar in Ar
gentinië pittig. Wat ze daarna te
wachten staat, weten de meeste
deelnemers alleen van lezen. „We
rijden slechts vijf, zes dagen door
de woestijn", aldus navigator Cees
Bohnenn (42), die met Peter van
Kruijsdijk (45) zijn debuut maakt
in de Dakar. „In Afrika is de woes
tijn het zwaarst. Hier zal het de
hoogte zijn."
Du Bois, Bohnenn en Van Kruijs
dijk stonden vorig jaar allemaal
aan de start in Lissabon toen de
Dakar op het allerlaatste moment
werd afgeblazen. De dreiging van
terroristische aanslagen in Maurita
nië was te hevig, en de deelne
mers bleven achter met een gewel
dige kater. De rijders zijn het er
over eens dat Zuid-Amerika 'wat
geciviliseerder' is dan Afrika, aldus
Bohnenn. Du Bois: „In Mauritanië
reden we tussen de landmijnen
door. Het land had iets dreigends.
Maar dat maakte de Dakar ook de
Dakar, die mysterieuze deken die
over Afrika heen ligt. Hier is het
veel meer ontspannen."
Dat geldt misschien alleen voor de
sfeer om de rally heen. Met etap
pes van zevenhonderd kilometer
lengte, een week in de droogste
woestijn ter wereld (Atacama) en
heen en terug over het Andes-ge-
bergte wordt de Dakar ook in
Zuid-Amerika een geweldige uit
puttingsslag. Vannacht begonnen
530 voertuigen aan de eerste etap
pe naar Santa Rosa, op de Argen
tijnse pampa. En één ding is zeker:
een groot deel zal de laatste etappe
en de podiumceremonie op 18 ja
nuari in Buenos Aires niet halen.
De deelnemende voertuigen aan de Dakar Rally staan opgesteld in de straten van een buitenwijk in Buenos Aires.
foto Frederic Ie Floc'h/EPA
We treffen elkaar in een donker
steegje van Venetië, voor de in
gang van een restaurant waar
Cees Priem een diner heeft geregeld op
de avond voordat de Ronde van Italië
wordt gepresenteerd.
Hij, met een onmiskenbaar Mokums ac
cent, oud-wielrenner, in zijn jaren als
amateur onder meer winnaar van de Om
lopen van de Braakman en Zeeuws-
Vlaanderen, vijfjaar geleden verhuisd
naar Italië als geslaagd zakenman in on
roerend goed.
Zij, een veel jongere, mooie verschijning,
wielrenster geweest in de tijd van Leon-
tien van Moorsel, meesterknecht van de
klimster Fabiana Luperini, trainster van
jonge Italiaanse wielrensters.
„Jules Bruessing", zegt de man als we el
kaar de hand schudden. En zij, met een
innemende glimlach: „Alessandra."
Ik droom ongewild even weg naar mijn
schooltijd, omdat ze me met haar myste
rieuze blik en welvende kaaklijn doet den
ken aan Olga, het meisje dat voor ons,
jongens van vijftien, door haar fascine
rende schoonheid zo onbereikbaar was
en volgens insiders de liefde met de le
raar wiskunde had bedreven.
Hoe kom jij hier terecht, Jules? Ik vraag
het hem vriendelijk, maar hij heeft het
niet zo voorzien op vragen over zijn verle
den. Hij is zelf veel aan het woord over de
jaren dat hij een veelbelovend amateur
was en de paar jaar dat hij bij de profs
reed. Jan Zomer, schrijver van wielerboek-
jes, heeft eens over hem gezegd: 'Jules
was één van de grootste beulen die ooit
in het amateurpeloton reden.'
Weet je met wie Jules het nog een tijdje
heeft gedaan voordat hij hier naartoe
kwam? De man in ons gezelschap kijkt
rond of er niemand meeluistert en zegt:
„Met Mevrouw Stemband, je weet wel,
van de Meneer Kaktus show."
Maar daar komen we niet helemaal ach
ter. Het kan ook dat het verhaal stamt uit
de tijd dat Jules door Peter-Jan Rens is ge
vraagd om mee te betalen aan een speel-
films waarin hij zelf nog een rolletje heeft
gespeeld als de Italiaanse dictator Mussoli
ni.
Met Jules en zijn vriendin gaat het onder
het eten vooral over de techniek van het
wielrennen, over de positie op de fiets,
de anatomie, de stroomlijn en de bewe
ging van de voet. Jules: „Ik kan toch aar
dig van een berg afrijden, maar toen ik
Alessandra leerde kennen, reden we tij-
deus een tochtje de Poggio af Ze reed zo
van me weg, alsof ik stilstond. Zoals zij
op de fiets zit, met die fantastische tech
niek, zoals zij de bochten afsnijdt, daar
kan geen kilo doping tegenop."
Waar het op aankomt, zegt Alessandra
koeltjes, is de functionele beweging van
de voet. Ze maakt een elegante, golvende
beweging met de vlakke hand. „Ik heb
wel eens profs in het peloton gezien die
daar hopeloos slecht in zijn."
„Kan wel zo zijn", zegt Cees Priem. „Ik
heb dat gedoe over techniek nooit zien
zitten. Wij gingen gewoon trainen of een
koers rijden. Ik weigerde ook om een
hartslagmeter te dragen."
En over elegant op de fiets zitten? Het
was misschien niet om aan te zien zoals
Jan Raas de Cauberg opreed, maar hij
kwam er wel altijd als eerste boven.
Cees Priem: „Wat ze ook verzinnen, het
gaat er in wielrennen in de eerste plaats
om hoe hard je kan trappen..."
Frits Bakker
