Veersche Kreek balanceert
1 6 Zaterdag 3 januari 2009 PZC
Het buitengebied twijfelt. Vorst, roe
pen alle weervoorspellers. Dooi, zeg
gen de waterige ijsvloertjes op slo
ten en kreken. Het zal erom draaien.
Winter in Zeeland balanceert meestal op de
rand. Ook de laatste dag van 2008 wil niet
overtuigen.
We zijn uitgestapt op het parkeerterrein waar
de Landschuurweg de Veersche Kreek door
snijdt. Grofweg tussen Gapinge en Veere, niet
ver van de jachthaven aan de Polredijk. Het is
het begin van een stukje bos, dat die naam
met moeite waarmaakt. Het wandelpad slin
gert langs de rand van de beplanting, wit be
stoven akkers en weilanden zijn door de tak
ken en stammen heen de sfeerbepalers. Heb je
's zomers - als bladgroen het zicht beperkt -
nog wel even de illusie dat het Veerse bos het
polderland op afstand houdt, in de winter telt
alleen de kale realiteit.
Het is oudjaarsmiddag. De hoop, dat we de
knallende voorboden van het nieuwe jaar kun
nen ontlopen, is ijdel. Geluiden van ontplof
fende bommen, mitrailleursalvo's en richting
hogere machten gelanceerde projectielen dra
gen kilometersver. Het Zeeuwse platteland is
een ideale klankkast, waar rond de jaarwisse
ling de stilte zich even gewonnen geeft.
De laatste wandeling van het jaar, de laatste
wandeling in de serie natuurgebieden in
Zeeland.
Het gebied rond de Veersche Kreek ligt er
winters bij. Een beplant litteken van de
bevrijding van Walcheren in 1944. Op
oudjaarsdag is de rust ver te zoeken. Het geluid
van rotjes en duizendklappers overstemt de
overgakkende ganzen,
tekst Jan van Damme
foto's Dirk-Jan Gjeltema
Het dammetje in de Veersche Kreek, vlak onder de Polredijk.
