Ik heb je iets uit te leggen'
Is de nieuwe Schroebrug wel zo veilig?
1
O
Sn
cm
XJ
M
00
O
O
CM
i
00
m
rs.
Q£
ur»
CM
U
N
cl
«5
O
O
.CM
i
00
m
rv
«-
OS
O
in
«m
U
SM
co
O
O
CM
I
00
w
r>,
00
O
O
CM
t
00
m
IM
hij haar niet meer wilde, dat ze zich in
een avontuur gestort had, ondoordacht,
hartstochtelijk en adembenemend. 'Ik
ben dwaas geweest. Het kan niets wor
den tussen ons, dat weet jij ook, want ik
denk er niet aan om mijn man te verla
ten'. Het wilde avontuur was voorbij.
Ze was het al bijna vergeten. En nu dit.
'Wil je nu praten?' vroeg ze een dag later
aan haar man. Hij moest nog everi weg.
Hij liet haar alleen met haar kleine kind
je en liep met grote stappen door de don
kere nacht. Hij belde aan bij een huis in
het dorp. Een vrouw liet hem binnen. Ze
schonk een groot glas wijn in en keek
hem aan. 'Dat moet een hele verrassing
geweest zijn', merkte ze op. Hij legde
zijn hoofd op haar schouder. Daar kwam
eindelijk zijn boosheid los. 'Dat loeder,
die slet!' begon hij. De vrouw liet hem
begaan. Hij greep haar beet en trok haar
tegen zich aan. 'Waarom ben ik een
maand geleden niet op jouw voorstel in
gegaan', verweet hij zich. De vrouw ging
een eindje van hem af zitten. Ze schudde
haar hoofd. 'Omdat je van haar houdt'.
'Waarom verwijt jij je zelf ook niet iets?
louw vrouw is vreemdgegaan, en het be
wijs ligt in de wieg. Jij bent evengoed
vreemdgegaan, maar daar is geen bewijs
van. Is zij slechter dan jij?'
'Waarom neem jij het voor haar op?' Ik
blijf bij jou slapen! Ik wil niet terug naar
haar. Zo lag de man met die vreemde
vrouw in één bed. Ze voelden eikaars
warmte maar er was geen enkele aanra
king tussen hen. Het gebeuren stond als
een muur tussen hen in.
Hij sliep niet, dacht aan thuis. Aan zijn
vrouw, aan haar verjaardag, aan de huwe
lijksbelofte, die ze samen nog maar zo
kort geleden herhaald hadden voor el
kaar. En aan het bedrog.
De volgende morgen ging de man terug
naar zijn vrouw. De vrouw die hem uit
liet, wist dat hij niet meer terug zou ko
men. Toen hij thuis kwam vond hij zijn
vrouw bezig met haar dochtertje. Ze had
het in haar badje gestopt en gaf het fles
je. Haar gezicht leek zacht en vriendelijk.
Ze keek naar hem op. 'Ben je vannacht
bij haar geweest?' Hij knikte. 'Wist je er
van?' vroeg hij. Ze knikte.
Toen hij de tranen zag, sloten zijn han
den zich om haar gezicht. 'Zullen we ver
der gaan waar we gebleven waren, voor
de geboorte van haar?' Het duurde lang
voor ze naar hem opkeek. Toen gleden
haar ogen naar haar baby.
Ons erf is groot genoeg, ze kan er gemak
kelijk bij', beantwoordde hij haar onuit
gesproken vraag.
Pag. 10: afsluiting met Zeeuwse ballade
De Schroebrug. Ik heb zomaar
de indruk dat ik niet de enige
weggebruiker ben die moeite
heeft met dit gedeelte van
Middelburg. Aangezien de stad in twee
ën wordt gesplitst door het kanaal, ko
men wij inwoners er niet onderuit ge
bruik te maken van een brug. Als de Sta-
tionsbrug open staat kunnen we omrij
den om vervolgens over de veelbespro
ken Schroebrug te gaan.
In het kader van de verkeersveiligheid is
onlangs, speciaal voor fietsers en voetgan
gers een gloednieuwe brug aangelegd:
'De Loper'. Hij ligt parallel aan de be
staande Schroebrug. Met de komst van
de nieuwe brug hebben fietsers en voet
gangers nu meer ruimte. Als het goed is,
is het er nu ook stukken veiliger. Van dat
laatste heeft tot op heden nog niemand
mij kunnen overtuigen. Vóór de verbou
wing begreep ik precies welke route ik
moest volgen om op de plaats van be
stemming te komen. Tegenwoordig trap
ik mijn rolstoel gewoon flink hard op
zijn staart, des te eerder is de chaos ach
ter de rug!
Tijdens de bouw van de voetgangersbrug
stond ik er versteld van dat er door de
chaos geen ernstige ongelukken gebeur
den. Na een tijdje te hebben aangemod
derd zag men dan uiteindelijk toch in
Angela Maas (28) uit Middelburg kwam
eind 1995 in een rolstoel terecht. Nu is ze
even gastcolumnist van de PZC.
http://angelamaas.web-log.nl
dat de situatie ronduit gevaarlijk was.
Buiten het feit dat ik een 4-wheeldrive
rolstoel nodig had om me door de blub
ber en zandkuilen te kunnen bewegen,
moesten verkeersregelaars ervoor zorgen
dat weggebruikers zonder kleerscheuren
de overkant konden halen.
Vorige week werd De Loper officieel geo
pend. Het dek van een rondvaartboot
vormde de tribune voor het opening
spektakel. Bobo's op de boot wezen erop
dat er iets aan de hand was die middag.
Precies op het moment van de opening
reed ik voor het eerst over De Loper. Ter
wijl op de achtergrond het applaus klonk
van de bobo's, stond ik doodsangsten uit
op de brug! Zoals de meeste mensen, be-
.greep ook ik werkelijk helemaal niets
van de nieuwe route. Ik vraag me daar
om af: Is De Loper wel zo veilig?
foto Beeldbank Zeeland/Zeeuwse Bibliotheek
weer. Ze zuchtte eens hartgrondig. Jee
tje, wat was ze moe. Ze had ook rugpijn.
'Niet kinderachtig doen, over drie dagen
word ik vijftig en ik heb nog van alles te
doen'.
Ze hees zich overeind en begon aan de
voorbereidingen van Tiaar verjaardag. Al
le kinderen kwamen naar huis om te
eten. Ze bromde een liedje. De rugpijn
was vervelend en eigenlijk kon ze die
niet meer negeren. Haar man kwam
thuis. Ze kreeg ook buikpijn. 'Verdorie,
ik heb de griep', mopperde ze. 'Die spier
pijn en nu die buikkrampen, straks ben
ik nog aan de diarree.' Ze ging naar bed,
morgen was het vast over. Maar midden
in de nacht maakte ze haar man wakker.
'Ik heb zo'n buikpijn. 'Moet ik de dokter
waarschuwen?', vroeg hij. Als het alleen
maar griep was, moest die dokter mid
den in de nacht voor niets opdraven.
Maar de krampen in haar rug en buik
werden heviger. Een half uur later werd
ze grondig onderzocht door de huisarts
die haar met een ernstig gezicht bekeek.
'Is het ernstig dokter?' Ze keek naar zijn
gezicht. Dat zag er ongerust uit! 'Ja, is het
heel erg dokter?' 'Ik denk het wel', ant
woordde hij."' 'Je bent aan het bevallen!'
Het was doodstil in de slaapkamer, maar
niet lang. De ene wee kwam na de ande
re. Tot verbijstering van het echtpaar
werd er na een paar uur zwoegen een
piepklein meisje geboren. 'Dat is goed af
gelopen moeder', zei de dokter. Waarom
ben je nooit gpkomen?' De vrouw veeg
de de tranen uit haar ogen. 'Ik wist het
niet. Ik dacht dat ik in de overgang was'.
De dokter keek de man aan. 'Mag ik je
feliciteren?', vroeg hij. Zijn vrouw was
vijftig, hij liep aardig tegen de zestig en
van één ding was hij absoluut zeker: het
was langer dan een jaar geleden dat hij
zijn vrouw aangeraakt had. 'Doe nog
maar niet', zei hij zacht.
Pas laat in de avond kwamen zij tot rust.
Er was veel bezoek geweest. Beiden wa
ren zo moe van alle emoties dat ze niet
aan praten toe kwamen. De man keek
naar zijn vrouw, 'kan ik nog iets voor je
doen?' Ze sloeg haar ogen neer. 'Ik heb je
iets uit te leggen, geloof ik', begon ze,
maar hij wimpelde het af 'Laat maar, ant
woordde hij, 'ik ga slapen'.
Op haar werk had ze een aantrekkelijke
man ontmoet, bij wie ze zich nog jong
en aantrekkelijk voelde. Het was niet se
rieus, maar ze was zo vervreemd van
haar man, zo overtuigd van het feit dat
Diny de Putter vertelt haar
verhaal dat zich afspeelt in een
grote boerderij in de Axelse
polder. Daar woonde een
echtpaar. Zij was vijftig, hij liep
tegen de zestig. Hun kinderen
waren het huis uit. Door de
drukte op de hoeve waren ze
van elkaar vervreemd.
Daar zat ze dan, uit te blazen
van de lange dag. Ze wiste
het zweet van haar voor
hoofd. Ze was in de overgang.
Opvliegers, warm en koud en
hondsmoe. Ze was kilo's aangekomen.
Dat was ook wel een beetje haar eigen
schuld, want nu haar huwelijk weer wat
in de lift zat, vierden ze dat elke avond
met een lekker etentje. Ze waren uit el
kaar gegroeid. De verwijdering was erg
groot geweest, maar een paar weken gele
den hadden ze een pittig gesprek gehad.
Het resultaat was dat ze al die jaren niet
zo maar weg wilden gooien. Intiem wa
ren ze nog niet. Dat kwam later wel
