Tegenslag ergens
anders neerleggen
spectrum 4
PZC
Zaterdag 20 december 2008
Verlangen, dankbaarheid,
angst en nood: door
omstandigheden gaan
mensen in gebed. Zoals
Lieuwe Elzinga, die in de
zesde en laatste aflevering
van de serie Het Gebed
vertelt hoe hij bad om steun
toen zijn vrouw voor de
tweede keer aan borstkanker
moest worden behandeld.
„Het geeft zo veel rust."
door Jan Vriend foto Marcel Rob
Uit machteloosheid legde de
oncoloog zijn hoofd op zijn
bureau. Na fouten van het -
ziekenhuis moest Anna Ma
rie Elzinga voor de tweede
keer aan borstkanker worden behandeld.
Thuis kwam ze later bij van de chemo-
kuur. Kale kop. bolle toet. Beneden vouw
de haar man de handen. „Het helpt om te
genslag ergens anders neer te leggen."
Lieuwe Elzinga is 52, Anna Marie Elzinga
3 jaar jonger. Ze hebben twee zonen, van
18 en 22 jaar. Hij is financieel adviseur, zij
werkt bij de gemeente Heerhugowaard. Ze
zijn actief binnen de Nederlands hervorm
de kerken doen vrijwilligerswerk in het
dorp.
In de zomer van 2000 voelde ze een knob
beltje in haar linkerborst. Bij onderzoek in
het ziekenhuis bleek er met die borst niets
aan de hand, het kwaad zat in haar rechter
borst. Een tumor, diep op het bot. De on
coloog wond 'er geen doekjes om: hij zei
meteen dat het kwaadaardig was. „Het gek
ke was dat ze zich helemaal niet ziek voel-
•de. We maakten ons wel zorgen. Toen
mijn vrouw 17 was, is mijn schoonmoeder
aan borstkanker overleden. Dat schiet dan
toch meteen door je hoofd als je zoiets
hoort. In je somberste gedachten zie je je
zelf toch alleen achterblijven, met je jon
gens."
De oncoloog koos voor een borstbesparen-
de operatie. Daarmee dacht hij de tumor te
kunnen verwijderen, maar na de ingreep
bleek dat hij het kwaad niet helemaal had
weggesneden. Binnen drie weken moest ze
opnieuw onder het mes. Ze werd 33 keer
bestraald om de tumor geen kans meer te
geven. Alles leek in orde, maar voor contra
les moest ze toch om de drie maanden
naar het ziekenhuis.
Tijdens die controleperiode kreeg ze een
nieuwe oncoloog. De arts die haar eerst be
handelde, was door het ziekenhuis ontsla
gen. Er diende een rechtszaak en de patiën
tendossiers werden verdeeld. „Uit het dos
sier van Anna Marie bleek dat hij fouten
had gemaakt", vertelt Lieuwe Elzinga. „Zo
ging hij ervan uit dat haar lymfen schoon
waren, maar dat was helemaal niet zo. Het
duurde maanden voor die fout naar boven
kwam. Intus
sen woekerde
de kanker
maar door, dus
ze moest snel
opnieuw de
medische mo
len in.
„De specialist
die het haar
vertelde, lag
met zijn hoofd
op zijn bureau
van machte
loosheid en ver
driet. In feite
moest hij de
schade van het ziekenhuis herstellen. Maar
of dat nog kon, was onduidelijk. Die perio
de van onderzoeken was het zwaarste. Iede
re keef weer onzekerheid. Niet alleen de pa
tiënt, ook de familie, die maar zit te wach-
ten..Iedere keer voelt het als een vonnis."
Bij operaties verwijderden de artsen klie
ren in haar sleutelbeen en haar oksel. Een
reeks van nieuwe bestralingen en chemo-
kuren volgden. Ze werd kaal en krijtwit.
Haar wenkbrauwen en wimpers verdwe
nen. Door de behandelingen voelde ze
zich verschrikkelijk beroerd. Bij familie en
vrienden zonk de moed in de schoenen
toen een bevriende buurman overleed, die
in dezelfde tijd chemobehandelingen
kreeg. Het gebeurde nog voor zijn kuur
voorbij was. Kort daarna moesten ze af
scheid nemen van de vader van Lieuwe El
zinga. „Het leek wel oorlog. Het ene ver
trouwde gezicht na het andere viel weg.
Hoe het met Anna Marie zou aflopen, was
op dat moment nog erg twijfelachtig.
„Thuis lag ze op een gegeven moment uit
gemergeld in bed. Ze was doodop door al
die chemische troep en die bestralingen.
Bij mij sloeg de onzekerheid toe. Ik werd
paniekerig en was bang dat we haar kwijt
zouden raken. Toen heb ik thuis aan de
eettafel het heftigste gebed van mijn leven
gebeden. Ik vroeg Onze Lieve Heer of ze
voor ons gezin behouden mocht blijven."
Bidden helpt, vindt hij. „Het geeft je het
gevoel dat je er niet alleen voor staat. Door
te bidden, kun je je twijfels loslaten. Het is
geen garantie dat je gebed wordt ver
hoord, maar het geeft rust."
Vraag hem niet naar de grilligheid van de
lijn tussen leven en dood. „Waarom de
één het wel en de ander het niet redt,
moet je je niet afvragen. Daar is toch geen
antwoord op." Anna Marie redde het.
„Ook zij heeft gebeden. Ze is ervan over
tuigd dat ze steun van boven kreeg. Op
momenten dat ze het moeilijk had, gaf ze
zich over aan krachten die sterker waren
dan zij. Dan kun je veel meer aan. Ook
voelde ze zich gesteund door vrienden uit
het dorp en bekenden die we kennen van
de kerk. Kwamen er verpleegsters in het
ziekenhuis met de post bij haar bed, had
den ze altijd een handvol kaarten mee.
Dan zeiden ze: 'U komt zeker uit de Lange-
dijk? Daar leven ze altijd zo mee'. Zoiets
voelt als een extra warme deken om je
heen."
Inmiddels is er vijfjaar voorbij. Zijn vrouw
is helemaal van de medicijnen af Bij de
laatste ziekenhuiscontrole was alles in or
de. Ze zien het als een nieuw leven samen,
met gekregen tijd. Die tijd delen ze anders
in dan voorheen. „Het oppervlakkige is
weg, we zoeken de verdieping. Een ge
sprek moet ergens over gaan. Vriendschap
pen binnen de kring die overbleef, kregen
daarmee een extra laag." Ze durven zelfs
weer plannen te maken. „Omdat we reke
ning hielden met het ergste, schrapten we
iedere gedachte over de lange termijn. Nu
durven we weer aan later te denken."
Reageren?
spectrum@wegener.nl
