Inhaalrace van een laatbloeier
spectrum 6
„M'n moeder was ook een zakenvrouw. Die liep nog in klederdracht
en steef en plooide boerenmutsen."
PZC
Zaterdag 13 december 2008
door wout Bareman Ze rijdt bijna dagelijks in haar witte bestelauto door Belgie en Nederland. Haar telefoon gaat onophou-
foto Mechteld Jansen
delijk. Dan gaat het over ontwerpen, patronen, stoffen, maar ook over leuke hebbedingetjes voor in
haar winkel. Af en toe praat ze met een vriendin over het fenomeen Reiki, maar dat gebeurt vooral in
de late avond, vaak tot ver na middernacht. Ze is 63 jaar en aan een soort inhaalrace bezig.
a, zeg maar gerust dat Ria Meij-
I aard een laatbloeier is. In alles. Pas
I na haar scheiding, alweer jaren ge-
I leden begon ze zich echt te ont-
plooien, kwamen haar kwaliteiten
pas echt naar boven. Veel school heeft
ze niet gehad. Drie jaar huishoud
school, meer niet. Laatst vond ze haar
beoordeling van 29 mei 1957 terug. Een
lerares stelde vast: „Ria is een voldoen
de vrijmoedig meisje. Haar instelling
is, gezien haar leeftijd, nog wat kinder
lijk. Ze is een meisje met een ruim vol
doende intelligentie, doch haar studie
zin is maar matig te noemen." Enne,
ze kon later best nog iets bereiken, als
ze maar lang genoeg zou blijven leren.
Opgerold in haar stoel grinnikt ze:
„Nou, ik leer nog iedere dag, dus heb
ben ze toch nog gelijk gekregen."
Een 'vrijmoedig meisje'. Geboren in
„De Vac is door de jaren heen enorm
gegroeid, ook in kwaliteit: Aanvanke
lijk werd er een beetje meewarig over
gedaan, over die bemoeizuchtige vrou
wen. Want de bouwwereld was toch
vooral een zaak van mannen. Architec
ten, aannemers, projectontwikkelaars.
Maar zienderogen wonnen we terrein,
zagen die 'bouwers' dat onze adviezen
over verkeerd openslaande deuren en
klapraampjes best waardevol waren.
Uiteindelijk breidde onze taak steeds
verder uit. Leuk werk, maar ik had het
op den duur zo druk met m'n werk,
dat ik ermee moest stoppen." Haar
werk - modeagenturen - zorgde er ook
voor dat ze stopte met volleybal. „En
dat had ik wel 26 jaar gedaan, tot m'n
vijftigste. Ik lulde van begin tot einde
van een wedstrijd, tot ergernis van
m'n medespeelsters. Tja, ook weer te
RM (Ria Meijaard) op en bouwde een
fikse klantenkring op in modemerken,
lassen, sjaals en andere kledingstuk
ken. Ze levert ze nog steeds, in België
en Nederland. En ze verkoopt
ze in haar winkeltje - 'het groeit zo
langzamerhand uit z'n voegen; we kun
nen geen kant meer op' - in de Noord
straat in Terneuzen; De Appel heet het
en ze runt het samen met Marlies. „In
2001 ben ik gestart met de productie
van een eigen modelijn. Ik heb eerlijk
gezegd nooit geleerd voor ontwerpster
of wat dan ook. Maar ik maakte op
m'n negende wel m'n eerste jurkje.
M'n moeder was trouwens ook wel
een zakenvrouw. Die liep nog in kle
derdracht en steef en plooide boeren-
mutsen. Die ging ik dan op de fiets
afleveren. M'n broers zaten ook in za
ken. De één bij de boerenhandelsmaat-
's-Heer Arendskerke, in een gezin
waarin Christelijk Historische Unie
werd gestemd. Vader was boeren
knecht. „En m'n moeder vroeg aan
m'n vader wat ze moest stemmen;
CHU dus." Ze was thuis, zoals ze het
zelf, zegt 'het kakkenisje', een nakomer
tje met broers die nu 78 en 73 jaar oud
zijn. Toen ze nog geen twintig was,
trouwde ze met Ko uit Goes, uit een
helrood nest. Ko werkte bij de Post en
was raadslid. En zij ging, volgzaam als
ze was, dingen doen voor de PvdA.
Folderen bijvoorbeeld. Naar de kerk
ging ze steeds minder, op den duur he
lemaal nooit meer. „Ik ben nog wel in
de kerk getrouwd, maar al snel afgegle
den." Haar ouders oefenden niet veel
druk op haar uit. Vader was zestig jaar
lid van het kerkkoor op Nieuwdorp.
Moeder was van huis uit oud-gerefor
meerd en een trouw kerkganger, met
haar roots in Zaamslag trouwens. Haar
ex zou later zeggen: „Het is niet
vreemd dat je zo goed kunt aarden in
Zeeuws-Vlaanderen. De opa van m'n
moeder, een De Putter, kwam hier van
daan. Ko had heimwee, om allerlei re
denen. Hij was directeur van de Post
in Zeeuws-Vlaanderen, voorzitter van
de voetbalvereniging Terneuzense
Boys. Hij is na onze scheiding terug ge
gaan. Ik ben gebleven."
Ze was actiefin de PvdA ('folders uit
delen in een verkiezingskraampje op
de Markt in Goes en discussiëren met
de kapelaan over abortus') en later in
Terneuzen van 1986 tot 1996 lid van de
Vrouwen Adviescommissie (Vac). Uit
dien hoofde ook nauw betrokken bij
het Wöon Konsumenten Bureau, dat
zich onder meer bekommert om de
leefbaarheid van de woonomgeving.
laat begonnen. Ik ben ook nog een tijd
je scheidsrechter geweest, maar daar
had ik de pest aan. Op zo'n trapje
staan..."
Een laatbloeier. „Ik heb in Goes -
'de stad'- nog even op de boek
houding van de ZLM in de Wijn
gaardstraat gewerkt, maar werken
deed je niet, als je eenmaal getrouwd
was. Dan zorgde je voor je man erf la
ter voor je kinderen; op ze wachten\als
ze uit school kwamen, met een kopje
thee. En kleren naaien natuurlijk. Die
eerste veertig jaar heb ik eigenlijk niet
geleefd. Ik was gekneed door m'n af
komst en door m'n wat oudere man.
Na de scheiding ben ik steeds nadruk-
keiijker voor mezelf opgekomen, heb
ik mezelf ontdekt, ben ik mezelf gaan
opbouwen. ]a echt, uiteindelijk heb ik
zelf het heft in handen genomen." Ze
zegt het heel nadrukkelijk. En strijd
baar, met gebalde vuisten en een hoge
stem.
Ze stapte in de textiel, was adviseur
van Walra, een producent en leveran
cier van linnengoed van een mooie
kwaliteit. Het bedrijf werkte met een
intensieve mailing en een spaarsys
teem. Ze moest 10.000 gulden omzet
maken in drie maanden tijd, maar haal
de dat al in een maand. In één jaar tijd
werkte ze zich in de top tien van beste
adviseuses, let wel: met 300 collega's.
„Het is een cliché, maar ik wilde me
zelf bewijzen onder het motto 'als je
iets doet, moet je het goed doen'. Maar
misschien was die dadendrang ook
wel ingegeven door het verleden. Mis
schien? Ik weet het wel zeker."
In 1998 begon ze haar eigen bedrijf. Ze
ging in zaken, richtte Modeagentuur
schappij Cebeco en de ander was elek-
triciën. Misschien heb ik het wel van
m'n opa... Die had een winkeltje. Hoe
wel, die gaf alles weg..."
Ze ontwerpt, maakt monsters (model
len), bepaalt welke stof er wordt ge
bruikt en stuurt de opdrachten door
naar een atelier in Polen. Kleinschalige
productie. „Eigenzinnige kleding, die
niet direct mode-afhankelijk is. We
hebben, ook in De Appel, een breed as
sortiment. We letten op het comfort
voor de klant, hebben daarvoor specia
le modelletjes in de aanbieding, gebrui
ken ook zoveel mogelijk natuurlijke
stoffen. Ik merk zelf het verschil. Giste
ren had ik een broek van een synthe
tische stof aan; zó statisch. Ik verkoop
ook kleding van hennep. Toen die
twee coffeeshops in Terneuzen waren
gesloten, heb ik er nog grappen over
gemaakt. Want wij waren op dat mo
ment wel mooi de enige zaak waar je
nog hennepproducten kon kopen. De
Appel is geen gewone winkel. Er zit
een stukje bewustzijn achter, milieu
vriendelijke producten. Begrijp me
goed, we verkopen ook gewone shirt
jes hoor, maar we hebben ook een vas
te klantenkring, die juist op die natuur
lijke materialen afkomt.'Of we alleen
kléding van natuurlijke materialen ver
kopen? Nee dus. Je moet wel op je om
zet letten. Ik verkoop nu veel van het
merk Cocon; een producent in zijden
onder- en bovenkleding. Een 'schone
collectie' noem je dat. Geproduceerd
met respect voor mens en natuur."
In november 1998 behaalde ze haar
eerste graad in Reiki, een paranor
male therapie die is ingedeeld bij
de alternatieve geneeswijzen. „Dat pas
te op dat moment heel erg bij me. Ik
ontdekte dat er niet alleen een wereld
van verstand is, maar ook een wereld,
die verder reikt dan wat je ziet. Met
Reiki werk je aan jezelf, aan het inner
lijke. Heel zuiver allemaal. Maar klik je
Reiki aan op internet, dan heb je al
snel de indruk dat het een jungle is, zo
als zoveel van die zogenaamde alterna
tieve geneeswijzen. ]e wordt helemaal
gestoord van de sites en de informatie
die ze uitbraken. Honderdduizend mas
ters en honderdduizend verschillende
interpretaties. Dat de kennismaking bij
mij zo spectaculair was, wil niet zeg
gen dat het bij anderen ook zo
is. Master zijn betekent overigens niet
zo heel veel. Het is een kwestie van ja
ren; je moet er in groeien. Master?
Voor mij betekent dat meester zijn
over je eigen leven en ooit wil ik met
de kennis en de energie, die ik heb op
gedaan en nog op doe, wel eens iets
doen. Nu nog niet." Ze heeft, zegt ze,
door Reiki ee"n 'bewustzijnssprong' ge
maakt. „Het was een positieve schop
onder m'n kont." Ze zegt het, terwijl
ze een patroon ontvouwt en weer aan
de slag gaat. De rooibosthee is inmid
dels vervangen door een Frans cognac
je, dat ze op haar vakantie vlak boven
de Pyreneeën inkoopt. En er wordt
een pompoensoepje weggelepeld.
Ria Meijaard
Naam: Maria Pietemella Meijaard
Geboren: 2 september 1945, 's-Heer
Arendskerke
Opleiding: Huishoudschool, diverse cursus
sen
Beroep: ondernemer
Burgerlijke staat: gescheiden; twee zoons
en drie kleinkinderen
Hobbies: werken, lezen, leven.
