Geen cognac voor
sint-bernardshoni
[GS reizen@wegener.nl reizen
:zr\ÉÉP Lugano
■EP**
Zijn gloriedagen zijn voorbij. De
sint-bernardshond is als redder in nood vervangen
door gps. Maar hij is nog zeer levendig aanwezig
en gaat graag mee wandelen, merkte Jan Willem
Veenhof tijdens een bezoek aan thuisbasis
St. Bernard in het Zwitserse Wallis.
4 024-3650360 Pzc
Zaterdag 6 december 2008
Bern
ZWITSERLAND
Martigny t
La Fouiy
Lac de Joules
Route du Grand
Saint-Bernard ofwel
'Via Francigena'
Foto's:
1. Een origineel stuk Romeinse
weg/rotstrap op de Via
Francigena.
2. Het klooster van St. Bernard,
op de top van de gelijknamige
pas, met hotel en slaapzalen.
3. De dames Jella, Ivoire en Callia
poseren geduldig voor de
fotograaf, op een bruggetje
ergens langs de via Francigena.
foto's GPD/ND
die mythe hardnekkig blijven
voortbestaan."
=V'. Zwitserland Toerisme, telefoon
00 800 100 200 30 (gratis en in
het Nederlands), e-mail
info@myswitzerland.com,
www.myswitzerland.com
Vanuit luchthaven Zürich gaat
elke tien minuten een trein naar
het hoofdstation van de stad.
Vandaar verdere verbindingen
naar Wallis (Martigny) via
Lausanne of Visp via de Lötsch-
berg-spoorwegtunnel. Reistijd
Zürich-Martigny zo'n drie uur,
via Lausanne ruim vier uur.
www.wallis.ch
www.saint-bernard.ch
www.martignytourism.ch
www.wandelenwallis.nl
www.swis'stravelsystem.ch
Reageren?
redactie.reizen@wegener.nl
Ze wil wat uitleggen,
maar wel graag tij
dens de lunch. Er
gens op een heuvel,
in een picknickhut
tussen Orsières en
Bourg-St. Pierre, spreidt ze een
kleedje uit en zet de tafel vol met
(rogge)brood, knoflookworst,
wijn, water, raclettekaas en 'viande
sèchée', ofwel gedroogd, mager en
dun gesneden rundvlees.
Dan steekt onze gids Caroline van
wal. „Dit stuk weg waar we nu lo
pen, was in de Romeinse tijd al
een doorgangsweg, aangelegd on
der Keizer Claudius in 40 na Chris
tus om West-Europa te kunnen
veroveren. Later hebben de pel
grims, zo vanaf het jaar 1000, de
route ook gebruikt. Nog steeds
vind je onderweg stukken origine
le Romeinse tegelpaden, of traptre
den, uitgehakt in de bergen."
Caroline heeft het over de Via Fran
cigena in Wallis, onderdeel van de
oude route van Canterbury naar
Rome, die liep via de St. Bernard-
pas en nu een van de twaalf 'Kul-
turwege' voor (wandelende) toeris
ten. Als je het hele Zwitserse tra
ject van de Via Francigena-route
loopt, ben je zo'n elf dagen bezig.
Wij lopen vandaag een eerste etap
pe, van Orsières (879 meter) naar
Bourg-St. Pierre (1.632 meter), het
laatste dorp vóór de St. Bernard-
pas. In vroeger eeuwen kwamen
hier talloze reizigers langs, onder
wie Napoleon. In 1800 om precies
te zijn, met 40.000 manschappen
aan zijn zijde.
In de oude, verstilde dorpskern
van Bourg-St. Pierre is dit verleden
nog bijna tastbaar aanwezig. Je
vindt er onder meer een originele
Romeinse mijlpaal, die vroeger in
veelvoud als wegwijzer langs de
route opgesteld stonden, en het
huis waar Napoleon op zijn door
tocht logeerde.
De volgende dag lopen we in gezel
schap van een aantal aanstekelijk
enthousiaste sint-bernardshonden
de 'koningsetappe': het traject van
de Bourg-St. Pierre naar het hospi
tium op de Grote St. Bernardpas,
met 2.469 meter de op twee na
hoogste pas in Zwitserland.
De drie viervoetige dames die ons
vergezellen, gedragen zich gehoor
zaam. Maar als Jella (ruim 1 jaar
oud), Ivoire van 2 en Gallia (3) de
bergmarmotten zien of ruiken,
zijn ze niet te houden. Die moeten
ze achterna. Zo'n zeshonderd
sintbernardshonden zijn er nog in
Zwitserland, vertelt hun begeleid
ster Ebener. Deels in kennels en
deels in particulier eigendom. Zelf
beheert ze 24 honden die 's zo
mers in een kennel bovenop de
top van de St. Bernard verblijven
en 's winters, als de bergpas dicht
zit vanwege de sneeuw, in een ken
nel in Martigny.
Bovenop de berg, in een hospiti
um, vind je het domein van de
Congrégration du St. Bernard-
de-Menthon, genoemd naar de
middeleeuwse monnik Bernard de
Menthon die hier vanaf 1050 be
gon met het opvangen van pel
grims. Vanuit dit klooster werden
ook de reddingsacties onderno
men met de sint-bernardshonden.
Gedurende honderden jaren heb
ben ze meer dan tweeduizend
mensen gered.
Maar de dieren hebben deze func
tie ingeruild voor een toeristische
rol: wandeltochten en sleetje rij
den. Redden doen nu gps-appara-
tuur en helikopters. Ebener maakt
ons helaas nóg een illusie armer.
„Het traditionele cognacvaatje
waarmee de honden altijd afge
beeld worden, berust op roman
tiek. Zo'n vaatje hadden ze hele
maal niet. Hoe die mythe dan in
de wereld is gekomen? Ooit heeft
een schilder ze met een vaatje om
hun nek afgebeeld. Hij wilde de
honden romantiseren. Sindsdien is
