reizen s
25,- P P- éxtra
decemberkorting
Gestrand
Ongerust vraag ik me af:
hoeveel geluk staat er eigen
lijk nog op mijn rekening?
Over ruim een week wordt
het eiland Saba een
Nederlandse gemeente.
Daar staat dan gelijk ook de
hoogste berg van Nederland:
Mount Scenery. Willem
Oosterbeek klauterde
omhoog.
1
PZC
Zaterdag 6 december 2008
I reizen@wegener.nl
024-3650360
Op Bali zoeken wij eenvoudig vervoer. Een betrouw
bare, niet irritante chauffeur die ons zonder omwe
gen brengt waar we willen zijn. Ook daarvan zijn
er velen. Al snel heb ik in de gaten dat de prijs voor een hele
dag rondtoeren in een vaag model Toyota maximaal 15 euro
mag kosten. Dat lijkt weinig, sterker nog, dat is ook weinig,
maar wanneer je de prijs in rupiah uitdrukt, lijkt het duur
der. Want 200.000 rupiah klinkt als een bedrag waar nog
wel wat korting afkan. En nu ga ik dus een beetje onderhan
delen over een korting op een prijs waarvoor een Nederland
se taxichauffeur de motor nog niet eens start. Al scharrelend
kom ik terecht bij I Made. Een aardige jongeman. Beschaafd
type, een prima chauffeur lijkt mij. Bovendien wil hij het
wel doen voor 150.000 rupiah, 10 euro.
Onze vriend is getrouwd en heeft twee kinderen. Er is eigen
lijk maar één minpuntje. 1 Made laat met enige regelmaat
een keiharde boer waarna de auto zich vult met de walm
van lauwe nasi. Later zal blijken dat hij problemen heeft met
de spijsvertering. Nou ja. Aan het einde van de dag zijn we
een kilometer of 80 verder gekomen. I Made besluit onze
chauffeur te blijven. Hij slaapt wel in de auto. De volgende
dagen denk ik steeds vaker beschaamd aan de bedongen dag
prijs. Bij de eindafrekening besluit ik de vergoeding te ver
dubbelen. Als I Made wegtuft, heb ik al spijt dat ik hem niet
het drievoudige heb gegeven. Nou ja, pech.
De volgende ochtend maken we ons op om richting
het vliegveld te gaan. Terug naar Amsterdam via, ja
wel, Bangkok. Maar CNN heeft slecht nieuws. Het
is helemaal mis op het Thaise vliegveld. In de repor
tage daarover komen twee gestrande toeristen aan
het woord. Nederlanders. De KLM-vlucht naar Am
sterdam is gecanceld. Wat een pech. Voorlopig blijft
Bangkok potdicht, alle vluchten daarheen zijn afge
blazen.
Ik zie twee blauwe jumbo's aan terminal C staan.
Tenminste een daarvan gaat vanavond rechtstreeks naar Am
sterdam. Misschien kunnen we mee. Nou, dat kan nog net.
Kost wel 1.000 euro voor een nieuw ticket. Impulsief wil ik
meteen akkoord gaan, maar dan denk ik aan I Made. Waar
om met hem wel stevig onderhandelen en met deze multi
national niet? Na veel gepraat en gereken, blijven er twee
mogelijkheden over. Wachten in Kuala Lumpur op kosten
van Malaysian en maar hopen dat Bangkok snel weer open
gaat. Of terug via Mumbay in India. Daar een nacht overblij
ven en dan richting Amsterdam.
In de vertrekhal zitten we te puzzelen. Afwachten of naar
Mumbay? Ik ken in die Indiase metropool eigenlijk maar
één hotel, het Oberoi. Een rustig dagje aan het prachtige
zwembad aldaar is verleidelijk. Of toch maar dat geld op ta
fel leggen om die avond nog terug te gaan. Beslissen, het valt
niet mee. We worden in het afwegingsproces plots onder
broken door een man van de KLM, die we al eerder spraken.
Hij heeft misschien een oplossing. In zijn kantoor is het snel
geregeld en worden alle beslissingen voor mij genomen. We
zijn omgeboekt op de vlucht van dezelfde avond. Recht
streeks naar huis en zonder extra kosten.
De volgende ochtend zit ik om half zeven aan de radio ge
kluisterd. U begrijpt wel waarom. De puinhoop in Bangkok
en de gruwelen in Mumbay. Mijn verbijstering laat zich ra
den. In één klap aan twee crises ontsnapt. Dat besef wordt
de dagen daarna alleen maar groter. En er begint iets te kna
gen. De dans ontsprongen. Deze keer wel, dubbel en dwars.
Maar ongerust vraag ik me toch af: hoeveel geluk staat er ei
genlijk nog op mijn rekening?
Boek nu zomer 2009!
bovenop de allerhoogste vroegboekkortmg tot 350,- per boeking.
Exclusief bij uw ANVR Reisbureau.
Vraag naar de voorwaarden.
Holland
International
Wij begrijpen waar u heen wilt
De begroeiing wordt steeds dichter
en het pad wordt steeds glibberiger.
Bladeren ritselen. Een beest schiet
weg, ik kan niet zien wat het is.
Wel zie ik overal vlinders: zwarte,
witte, gele, soms bijna zo groot als
mijn hand. Ik ben op weg naar de
top van Mount Scenery op Saba, met 887 meter de
hoogste berg van het Koninkrijk der Nederlanden.
Het pad naar de spits telt volgens het bord bij de in
gang 1.064 treden. Maar de ene trede is de andere
niet. Soms is het een verhoginkje van tien centime
ter, de andere keer moet een halve meter of meer
worden overbrugd. Wel wordt het betonnen pad
met iedere stap omhoog natter en worden de tre
den groener van het mos dat erop groeit. Onderweg
kom ik citroen- en bananenbomen tegen, bergpal-
men en orchideeën.
Na ruim een uur bereik ik zwetend de met tropisch
oerwoud bedekte top. Vaak ligt die top in een druile
rige mist en is het zicht niet meer dan een meter of
tien. Maar ik heb geluk want vandaag is het - in elk
geval voor even - helder. Ik kan eindeloos ver over
de oceaan uitkijken, hoewel dat niet meevalt op de
ze top, die aan alle kanten steil afloopt en is over
woekerd door weelderig groen. Het pad naar één
van de uitzichtpunten werkt ook al niet mee. Tot
aan mijn enkels zak ik weg in de modder. Ik grijp
me vast aan een liaan, die afbreekt, en halverwege
geef ik de strijd op. Toch zie ik na wat klauteren
diep onder me de witte huisjes met de rode daken
van The Bottom, de hoofdstad van het eiland. Ver
der naar voren hellen durf ik niet, bang om in de
diepte te storten.
Sint Maarten, Saba, Sint Eustatius vroeger op
school dreunden we het rijtje moeiteloos op. De
drie bovenwindse eilanden bleven vooral in het ge
heugen hangen als de koningin, die er razend popu
lair is, er weer eens op bezoek was geweest. Langs
de kant van de weg stonden steevast enthousiaste
kinderen die zwaaiden met rood-wit-blauwe en
oranje vlaggetjes.
Saba is eigenlijk niet meer dan een al vijfduizend
jaar slapende vulkaan die als een groene piek oprijst
uit de oceaan. The Unspoiled Queen, zoals de eilan
ders hun berg liefkozend noemen, telt naast The
Bottom en Windwardside nog twee gehuchten,
Hell's Gate en St. John's, en is half zo groot als
Schiermonnikoog. De plaatsen zijn met elkaar ver
bonden door de enige weg die over het eiland loopt
en die voortdurend omhoog en omlaag kronkelt.
Bijna alle auto's hebben schaafwonden omdat de
weg smal is met aan de ene
kant de rotswand en aan de
andere kant een betonnen
muurtje langs een gapende af
grond.
Bij elkaar wonen op Saba
zo'n vijftienhonderd mensen.
En op 15 december wordt het
eiland net als de andere Ne
derlandse Antillen een heuse
Nedetiandse gemeente. De be
volking kleurt van blauwade-
rig wit via alle tinten bruin
naar pikzwart. De kleurver
schillen lijken weinig proble
men op te leveren, maar wel
valt op dat wit vooral bij wit
blijft en zwart bij zwart.
„Saba heeft geen strand", zegt
Wim Schutten van Hotel
Juliana's. „Of om het preciezer te zeggen: soms is er
een paar meter strand, maar dat spoelt dan weg, om
een paar dagen later weer even te voorschijn te ko
men." Zwemmen is ook niet echt aan te bevelen,
voegt hij er aan toe. „Te gevaarlijk vanwege de stro
ming."
De activiteiten op het eiland beperken zich noodge
dwongen tot duiken en wandelen, en daar komt
slechts een bepérkte groep toeristen op af. Saba is
dan ook een oase van rust, zeker na het hectische
St. Maarten, waar casino's, restaurants, cruisesche
pen en heuse files het beeld bepalen. Hier zie je
maar af en toe een auto en 's avonds wordt het hoge
geluidsniveau uitsluitend veroorzaakt door het ka
baal van boomkikkers en krekels.
„Steeds meer buitenlanders komen naar ons eiland
voor een duikvakantie", zegt directeur Glenn Holm
van de VW. Er zijn zo'n vijfentwintig duikstekken
rond Saba, die volgens Holm tot de beste van de we-
SABA
Mount Scenery
Windwardside
The Bottom
St. John's
reld behoren. Wie daar geen belangstelling voor
heeft, kan heerlijk ronddwalen over de ruim tien
wandelroutes die op het eiland zijn uitgezet. Niet al
leen Mount Scenery is het beklimmen waard, ook
de Crispeen Trail tussen Windwardside en The Bot
tom is afwisselend en niet al te zwaar. Dit pad voert
bovendien langs de Ecolodge Rendez-vous, waar tro
pische drankjes en frisse salades worden geserveerd
en dat wordt gerund door de ook al uit Nederland
afkomstige Tom van 't Hof.
Van 't Hof volgde een koksopleiding in Amsterdam,
maar verkoos de rust van Saba boven het hectische
leven in de hoofdstad. In 1998 begon hij midden op
de berghelling met de bouw van het restaurant en
de lodges, opgetrokken uit afvalhout. De stroom
komt van zonnepanelen, het water van de berg en
de groente zoveel mogelijk uit eigen tuin. In 2002
was hij uitgebouwd. „Het restaurant ging direct
goed, terwijl we toch behoorlijk afgelegen zitten. Er
is hier geen licht langs het pad, dus 's avonds moet
de zaklamp mee. Maar mensen vinden dat juist wel
spannend."
Een dag later word ik gewekt door het gekletter van
keiharde slagregens. Als het
droog is, ga ik op pad langs de
^cfr - Spring Bay Trail. Het pad loopt
steil naar beneden en allengs
wordt de begroeiing minder, tot
dat er zelfs geen grassprietje
meer groeit en enkel nog steen
mannetjes de weg wijzen, cac
tussen van een halve meter met
een dikke rode kop die erop dui
den dat aan deze kant van het.ei-
land aanzienlijk minder water
valt dan aan de andere kant. Na
anderhalf uur dalen ben ik op
het strand aangekomen, dat be
staat uit grote stenen waarop de
branding keer op keer stuk
loopt.
Het keienstrand is bezaaid met
plastic flessen en er ligt zelfs een
afgeragde speedboot tussen alle rommel. Ook de
boot zeifis bijna tot de rand toe gevuld met rotzooi.
Tussen de troep scharrelen geiten rond op zoek
naar een maaltje om de honger te stillen. Behalve
het gebeuk van de branding en het geblaat van de
geiten is er verder geen geluid te horen.
Na een half uur bij de klotsende zee en blèrende gei
ten klim ik weer omhoog. De vegetatie neemt toe -
en dan krijg ik de beloning waar ik zo vurig op had
gehoopt. Bladeren ritselen en op een paar passen af
stand kruipt een leguaan van meer dan een halve
meter lang te voorschijn. Ik schrik net zo hard als de
leguaan. We verstijven allebei en kijken elkaar een
paar seconden bewegingloos aan. Dan maakt het
beest zich haastig uit de voeten en verdwijnt tussen
de struiken.
Hell's Gate
i Reageren?
redactie.reizen@wegener.nl
