Cultuur
liefde ingezet als pressiemiddel
Cl A-thriller eigenlijk alleen geslaagd
als staaltje vlot Hollywood-amusement
Film over RAF
laat veel vragen
onbeantwoord
BAAOER-MEINHOF KOMPL.
PZC Donderdag 20 november 2008 39
Film. Regie: Uli Edel. Met:
Martina Gedeck, Moritz Beibtreu.
Te zien in Vlissingen
door Hetty van Rooij
In de jaren zeventig werd Duits
land geterroriseerd door de Ro
te Armee Fraktion, een uiterst
gewelddadige groepering die zich,
geheel in lijn met de tijdgeest, ver
zette tegen imperialisme en kapita
lisme. De film van Uli Edel zet de
kijker recht in de vuurlinie: het
lijkt of hij geen explosie, geen aan
slag, geen vuurgevecht en geen exe
cutie overslaat. En zo er bij ie
mand nog een restje sympathie be
stond voor de revolutionaire bewe
ging van dertig jaar geleden, dan is -
die na het zien van Der Baader
MeinhofKomplex wel verdwenen.
Ulrike Meinhof (Martine Gedeck)
en Andreas Baader (Moritz Bleib-
treu) vormden de kérn van de link
se militante groepering, die con
tact zocht met de PLO en voor de
'stadsguerrilla' werd getraind in de
woestijn. Na de eerste acties, een
golf aan publiciteit en een hetze in
de 'rechtse' pers, ontwikkelde de
RAF zich van een groep met een
gericht doel, tot een wraakzuchti
ge moordenaarsbende.
Wie zijn die mensen, waar kwam
hun blinde haat vandaan. Hoe hiel
den ze na hun arrestatie hun ver
zet vol, tijdens een proces dat twee
jaar duurde en eindigde met hun
dood in de cel? De enige die zich
in de film verdiept in de motieven
van de RAF-leden, is een Duitse
politiechef, maar regisseur Uli
Edel is er niet zo mee bezig. Hij
concentreert zich op de actie, in to
meloze vaart en dicht op de huid
gefilmd, en is niet zo geïnteres
seerd in de historische analyse.
Die keuze maakt Der Baader Mein-
hofKomplex niet tot een slechte
film. Het is, na Die Untergang
(over de laatste dagen van Hitier)
en Das Leben Der Anderen (Over
de Oost-Duitse geheime dienst),
opnieuw een poging tot afreke
ning met een brok onverwerkt
Duits verleden. Edel brengt over
tuigend de'geest van de jaren ze
ventig tot leven, maar er blijven
veel vragen onbeantwoord.
Donor van Jeugdtheatergroep De Drang met rechts Roald Jansen als Vincent.
Repetitiescène voor de voorstelling De
een tafeltje met een laptop. Hij is
bereid zijn levensverhaal én zijn
bloed te delen. In aanwezigheid
van zijn vader, zijn jeugdliefde
Hannah, een verpleegster en een
dominee vertelt hij een huivering
wekkend verhaal.
„Het gaat niet alleen over zelfdo
ding, maar ook over een va-
der-zoon conflict en over niet kun
nen loslaten. De vader in dit stuk
is een realist en de zoon is een ro
manticus. Dat maakt het moeilijk
elkaar te rijmen."
Het duurde even voor de definitie
ve cast was gevormd. „We zijn wel
drie keer van hoofdrolspeler gewis
seld. Gelukkig gaf Roald Jansen
toen aan dat hij nog wel beschik
baar was, ondanks dat hij inmid
dels in Breda studeert. Hij speelde
eerder bij De Drang en heeft wat
regie betreft aan een half woord ge
noeg", aldus Postema.
Schot heeft als auteur van het stuk
aan het begin van het repetitiepro
ces 'het kindje' bewust uit handen
gegeven. Volgens hem kun je als
schrijver een regisseur beter niet
voor de voeten lopen.
Kortgeleden was hij voor het eerst
bij een repetitie. „Ik was er hele
maal confuus van. Het is heel bij
zonder als je een eigen tekst dan
plotseling tot leven gebracht ziet
worden", zegt Schot. Vooral de in
vulling van de hoofdpersoon ver
raste hem. Ik had een heel intro
vert personage in mijn hoofd,
maar dan blijkt dat hij zich soms
heel explosief uit. Dat is spannend
om te ervaren."
foto Willem Mieras
Postema (39) maakt, naast zijn
werk in het onderwijs en als ac
teur bij Theater Kwark, graag tijd
voor producties met De Drang.
„Het is fijn zelf iets te creëren met
deze groep. Bovendien heb ik nog
steeds meer aansluiting met jonge
ren dan met volwassenen."
De Donor, wo. 26(try-out), do. 27 en
vrij. 28 nov., Goes, Podium 't Beest;
vrij. 12 dec. Vlissingen, De Piek, vrij.
19 dec., Middelburg, De Spot, 20.30
uur.
In de thriller Body of lies be
schikt de CIA over fenomenale
apparatuur. Vanuit de lucht
ontvangen spionagebonzen in de
VS opnamen van hun agent in
Irak, zodat ze hem praktisch in de
ogen kunnen kijken terwijl hij
met hen staat te bellen. Een spio
nagedienst met zulke geweldige
precisiecamera's had terroristenlei
der Osama bin Laden allang eens
moeten vinden, zou je denken.
Maar in Body of lies zetten agent
Roger Ferris (Leonardo DiCaprio)
en zijn cynische baas Ed Hoffman
(Russel Crowe) de jacht in op een
kleinere speler, die in de naam van
Allah bomaanslagen pleegt in Eu
ropa.
BODY OF LIES
Film. Regie: Ridley Scott. Met:
Leonardo DiCaprio, Russell
Crowe. Te zien in Vlissingen.
door Fritz de Jong
Zo zien we op journaalbeelden
hoe de Amsterdamse Noorder-
markt verandert in een ravage.
Van de Jordaan gaat het naar Jorda
nië. Daar probeert Ferris de nieu
we terroristenleider uit te roken
met behulp van de plaatselijke vei
ligheidsdienst, die geleid wordt
door een nietsontziende charmeur
(Mark Strong). De relatie tussen
de Amerikanen en Jordaniërs ken
merkt zich door een diep weder
zijds wantrouwen. De CIA is zelf
ook niet fris: rasbureaucraat Hoff
man levert zijn pion Ferris enkele
lelijke streken.
In een wereld die wordt bevolkt
door religieuze fanaten, onbe
trouwbare spionnen en onbehou
wen yankees, vindt Ferris zowaar
iets puurs in de liefde voor een
Iraanse verpleegster. De intercultu
rele romance is al net zo ongeloof
waardig als de onrealistische ont
knoping. Body of lies is eigenlijk al
leen geslaagd als een staaltje vlot
Hollywood-amusement: mooifil-
mer Ridley Scott grossiert in fraaie
plaatjes. En al zijn de intriges af en
toe onnavolgbaar, als kijker blijf je
toch op het puntje van je stoel ge
plakt, in de hoop dat je er nog wat
van zult snappen.
Dat is best, zolang je maar niet ver
wacht dat de film iets wezenlijks
te melden heeft over de Ameri
kaanse inmenging in Midden-Oos
terse aangelegenheden.
W 1 M
Russell Crowe en Leonardo DiCaprio in Body of lies.
