3 spectrum dicht: ik moést wel uit eten Een boterhammetje van thuis meenemen is net zo lekker Werk ver van huis en 'haantjesgedrag' verklaren koppositie Van een flesje wijn tot een complete maaltijd: wat neem je aan, wat sla je af? PZC Zaterdag 15 november 2008 foto Lex de Meester ro. De gemeenten Schouwen-Duiveland, Terneuzen, Borsele, Hulst en Reimerswaal vergoeden echter regelmatig volledige be dragen, waardoor bestuurders bijvoor beeld een heel driegangendiner terugkrij gen. Vlissingen gaat creatief om met deze regel: het geeft altijd de maximumbedra gen per ingediende bon. Daardoor krijgen wethouders die een broodje van drie euro als lunch declareren, daarvoor ruim acht euro méér vergoed. Mooi meegenomen. Daar staat wel tegenover dat deze gemeen te streng is over het inleveren van bonne tjes. Dat merkte toenmalig wethouder Ti neke Verhage. Die declareerde nooit iets, behalve een aantal kosten van een reisje naar Sevilla, waar haar gemeente kans maakte op een architectuurprijs. Toen ech ter bleek dat ze haar bonnen kwijt was, kreeg ze niks en moest ze 274 euro aan taxi-, parkeer- en eetkosten uit eigen zak betalen. En Vlissingen won nog niet ook. Ook met de regel dat er altijd bonnetjes no dig zijn om gemaakte kosten terug te krij gen, treedt een aantal gemeenten de voe ten. In Reimerswaal, Noord-Beveland, Goes, Middelburg, Terneuzen en Tholen krijgen bestuurders regelmatig zonder be- wijsje hun gemaakte kosten terug. Verder gaan gemeenten regelmatig niet na wie de 'overige' personen zijn op een eters bon. Zo kan de tweede uitsmijter ham/ kaas die wethouder Jaap Bos (Terneuzen) als lunch declareerde best voor een ambte naar, maar ook voor een familielid zijn ge weest. Of de wethouder had gewoon heel veel honger natuurlijk. Ex-wethouder Ton Croné Vlissingen Twintig van de 67 Zeeuwse ge meentebestuurders declareren, behalve hun gereden kilome ters, helemaal niks. Een princi pekwestie, zou je misschien denken: het gaat immers om gemeenschapsgeld. Voor de Thoolse wethouder Kees van Dis gaat dat niet op. „Ik heb daar nog nooit op die manier over nagedacht. Ik heb simpelweg niks te declareren, 's Ochtends smeer ik mijn boterhamme tjes voor die dag. Dat ben ik altijd zo ge wend geweest." Maar een warme snack onderweg, op een lange dienstreis-, is toch geen overbodige luxe? „Ik eet net zo lief een boterham in mijn auto." Natuurlijk moet de wethouder wel eens ergens een parkeerbonnetje kopen, er kent hij. „Ik ben een beetje te gemak zuchtig om die dan te bewaren en in te leveren", geeft hij aan. „Het komt boven dien niet zo vaak voor." worden aan landelijke regels getoetst door ambtenaren, die uiteindelijk bepalen wat een bestuurder krijgt uitbetaald. Daarbij lukt het vaak niet om volledig aan de wet te voldoen. De meeste fouten worden ge maakt doordat uitgegeven bedragen vaak helemaal worden vergoed, terwijl dat niet mag. Bestuurders mogen voor een lunch niet méér terugkrijgen dan 11,69 euro, voor een diner 17,69 euro en voor een overnach ting 71,14 euro. Voor 'tussendoortjes' over dag gelden maximumbedragen van 3,71 eu- Goh, sta ik ook eens ergens bo venaan." Ton Croné, vorig jaar wethouder in Vlissingen, is verbaasd dat hij de 'groot ste declareerder' van alle Zeeuwse be stuurders blijkt. Croné leverde bonne tjes in van zeventien etentjes, waar hij in totaal 283 euro voor kreeg, en verder twee boeken (waaronder Onderhandelen met lastige mensenvoor 42 euro. „Die laatste waren voor een cursus", stelt Croné. En na even nadenken snapt hij zijn 'koploperspositie' wat betreft de etentjes ook wel. „De meeste wethou ders wonen vlakbij hun werk. Mijn huis staat op Schouwen-Duiveland en ik kon dus niet even op en neer als ik 's avonds nog naar een vergadering moest. Dus moest ik buitenshuis een hapje eten." Verder was Croné vaak degene die be taalde als hij met collega's of gemeente- gasten ergens iets ging eten. „Dan ben ik toch weer dat haantje, hè." Wethouder Kees van Dis Tholen Hij komt het nogal eens tegen, beaamt de Schouwen-Duive- landse wethouder Ad Verse- put. Als bestuurder krijgt hij -regelmatig wat aangeboden. Van kleine attenties als een flesje wijn tot grotere za ken als een complete maaltijd. Wanneer accepteer je dankbaar, wanneer sla je be leefd af of trek je je portemonnee? En als je betaalt, wat declareer je en wat doe je uit eigen zak? Verseput haalt een con creet voorbeeld aan. „Ik was vorig jaar met een ambtenaar bij een horecaonder nemer, die met ons wilde praten. Die had een complete lunch klaarstaan, die hij ons cadeau wilde doen. Dat kan niet, dus heb ik gewoon betaald." De lunch is één van de weinige zaken die Verseput, naast zijn kilometers, declareerde. „Natuurlijk - had ik die ook zelf kunnen betalen. Maar wij waren daar in onze functie; het was Wethouder Ad Verseput Schouwen-Duiveland werk. Als je privé en zakelijk wil schei den, moet je dat ook volledig doen." Daarom ook vroeg Verseput de 20 euro terug die hij betaalde voor een kistje fruit op de perenveiling in Burgh. „Ik was daar als wethouder en kocht die peren na mens de gemeente Schouwen-Duive land. De opbrengst gaat naar een goed doel, en wij geven als college een signaal af met die koop. Of ik die peren zelf heb opgemaakt? Hahaha, ik heb ze netjes la ten hangen. Het ging om het gebaar."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 93