3 spectrum
dicht: ik moést wel uit eten
Een boterhammetje
van thuis meenemen
is net zo lekker
Werk ver van huis
en 'haantjesgedrag'
verklaren koppositie
Van een flesje wijn tot een
complete maaltijd: wat
neem je aan, wat sla je af?
PZC
Zaterdag 15 november 2008
foto Lex de Meester
ro. De gemeenten Schouwen-Duiveland,
Terneuzen, Borsele, Hulst en Reimerswaal
vergoeden echter regelmatig volledige be
dragen, waardoor bestuurders bijvoor
beeld een heel driegangendiner terugkrij
gen. Vlissingen gaat creatief om met deze
regel: het geeft altijd de maximumbedra
gen per ingediende bon. Daardoor krijgen
wethouders die een broodje van drie euro
als lunch declareren, daarvoor ruim acht
euro méér vergoed. Mooi meegenomen.
Daar staat wel tegenover dat deze gemeen
te streng is over het inleveren van bonne
tjes. Dat merkte toenmalig wethouder Ti
neke Verhage. Die declareerde nooit iets,
behalve een aantal kosten van een reisje
naar Sevilla, waar haar gemeente kans
maakte op een architectuurprijs. Toen ech
ter bleek dat ze haar bonnen kwijt was,
kreeg ze niks en moest ze 274 euro aan
taxi-, parkeer- en eetkosten uit eigen zak
betalen. En Vlissingen won nog niet ook.
Ook met de regel dat er altijd bonnetjes no
dig zijn om gemaakte kosten terug te krij
gen, treedt een aantal gemeenten de voe
ten. In Reimerswaal, Noord-Beveland,
Goes, Middelburg, Terneuzen en Tholen
krijgen bestuurders regelmatig zonder be-
wijsje hun gemaakte kosten terug.
Verder gaan gemeenten regelmatig niet na
wie de 'overige' personen zijn op een eters
bon. Zo kan de tweede uitsmijter ham/
kaas die wethouder Jaap Bos (Terneuzen)
als lunch declareerde best voor een ambte
naar, maar ook voor een familielid zijn ge
weest. Of de wethouder had gewoon heel
veel honger natuurlijk.
Ex-wethouder Ton Croné
Vlissingen
Twintig van de 67 Zeeuwse ge
meentebestuurders declareren,
behalve hun gereden kilome
ters, helemaal niks. Een princi
pekwestie, zou je misschien denken: het
gaat immers om gemeenschapsgeld.
Voor de Thoolse wethouder Kees van
Dis gaat dat niet op. „Ik heb daar nog
nooit op die manier over nagedacht. Ik
heb simpelweg niks te declareren, 's
Ochtends smeer ik mijn boterhamme
tjes voor die dag. Dat ben ik altijd zo ge
wend geweest." Maar een warme snack
onderweg, op een lange dienstreis-, is
toch geen overbodige luxe? „Ik eet net
zo lief een boterham in mijn auto."
Natuurlijk moet de wethouder wel eens
ergens een parkeerbonnetje kopen, er
kent hij. „Ik ben een beetje te gemak
zuchtig om die dan te bewaren en in te
leveren", geeft hij aan. „Het komt boven
dien niet zo vaak voor."
worden aan landelijke regels getoetst door
ambtenaren, die uiteindelijk bepalen wat
een bestuurder krijgt uitbetaald. Daarbij
lukt het vaak niet om volledig aan de wet
te voldoen. De meeste fouten worden ge
maakt doordat uitgegeven bedragen vaak
helemaal worden vergoed, terwijl dat niet
mag. Bestuurders mogen voor een lunch
niet méér terugkrijgen dan 11,69 euro, voor
een diner 17,69 euro en voor een overnach
ting 71,14 euro. Voor 'tussendoortjes' over
dag gelden maximumbedragen van 3,71 eu-
Goh, sta ik ook eens ergens bo
venaan." Ton Croné, vorig
jaar wethouder in Vlissingen,
is verbaasd dat hij de 'groot
ste declareerder' van alle Zeeuwse be
stuurders blijkt. Croné leverde bonne
tjes in van zeventien etentjes, waar hij
in totaal 283 euro voor kreeg, en verder
twee boeken (waaronder Onderhandelen
met lastige mensenvoor 42 euro. „Die
laatste waren voor een cursus", stelt
Croné. En na even nadenken snapt hij
zijn 'koploperspositie' wat betreft de
etentjes ook wel. „De meeste wethou
ders wonen vlakbij hun werk. Mijn huis
staat op Schouwen-Duiveland en ik kon
dus niet even op en neer als ik 's avonds
nog naar een vergadering moest. Dus
moest ik buitenshuis een hapje eten."
Verder was Croné vaak degene die be
taalde als hij met collega's of gemeente-
gasten ergens iets ging eten. „Dan ben ik
toch weer dat haantje, hè."
Wethouder Kees van Dis
Tholen
Hij komt het nogal eens tegen,
beaamt de Schouwen-Duive-
landse wethouder Ad Verse-
put. Als bestuurder krijgt hij
-regelmatig wat aangeboden. Van kleine
attenties als een flesje wijn tot grotere za
ken als een complete maaltijd. Wanneer
accepteer je dankbaar, wanneer sla je be
leefd af of trek je je portemonnee? En als
je betaalt, wat declareer je en wat doe je
uit eigen zak? Verseput haalt een con
creet voorbeeld aan. „Ik was vorig jaar
met een ambtenaar bij een horecaonder
nemer, die met ons wilde praten. Die had
een complete lunch klaarstaan, die hij
ons cadeau wilde doen. Dat kan niet, dus
heb ik gewoon betaald." De lunch is één
van de weinige zaken die Verseput, naast
zijn kilometers, declareerde. „Natuurlijk
- had ik die ook zelf kunnen betalen. Maar
wij waren daar in onze functie; het was
Wethouder Ad Verseput
Schouwen-Duiveland
werk. Als je privé en zakelijk wil schei
den, moet je dat ook volledig doen."
Daarom ook vroeg Verseput de 20 euro
terug die hij betaalde voor een kistje fruit
op de perenveiling in Burgh. „Ik was daar
als wethouder en kocht die peren na
mens de gemeente Schouwen-Duive
land. De opbrengst gaat naar een goed
doel, en wij geven als college een signaal
af met die koop. Of ik die peren zelf heb
opgemaakt? Hahaha, ik heb ze netjes la
ten hangen. Het ging om het gebaar."