spectrum 6
Angela is geen rolstoel
Op een gegeven moment zeiden ze: je moet maar naar een verpleeghuis
PZC
Zaterdag 8 november 2008
door ondine van der Vleuten /\|s ze |acht, schittert er iets. Een diamant, in een hoektand. Het maakt haar lach nog stralender en
foto Mechteld Jansen ia
leidt de aandacht af van de ligroelstoel waarin de 28-jarige Middelburgse ligt. Dat moet ook. Angela is
meer dan een rolstoel, al raakte ze na een val in toenemende mate gehandicapt. „Voor een control-
freak als ik, is het vreselijk moeilijk onder ogen te zien dat je afhankelijk bent." Sommige dromen
heeft ze nu definitief laten varen. Andere dromen zijn er voor in de plaats gekomen.
Voor de kachel ligt een klei
ne, witte Jack Russell ter
riër met een hesje aan.
Hulphond. Geen Aandacht
Geven, staat er op. „Mis
ty!", roept Angela. „Misty! Kom eens
helpen!" Misty doet of ze niks hoort.
„Ze is nog in training", zegt Angela ver
ontschuldigend. „Misty...geef de tele
foon!"
Buiten regent het. „Gisteren vroeg ie
mand: 'Maar wat doe jij dan met je
hond, als het regent?' Ik antwoordde:
'Dan ga ik naar buiten.' Hij zei: 'Maar
dan word je toch nat?' Jazeker, zei ik,
jij toch ook, als je naar buiten gaat als
het regent?"
Dat soort gesprekken krijg je, als je in
een rolstoel zit. Of ligt, want in die
houding heeft Angela het minst last
van pijn en krampen.
Het begon allemaal zo gewoon.
Maandag 22 september 1980. Angela
wordt geboren in het gezin Maas te
Koudekerke. Na de zoon nu een doch
ter: een rijkeluiswens is vervuld. Vader
Maas heeft een bloemenzaak. Elk week
einde gaat het gezin zeilen en op maan
dag gaan ze rechtstreeks vanuit de ha
ven naar school, in de winter op win
tersport en 's zondags wandelen langs
het strand, met warme chocolademelk
ook nog eens gigantisch aan het pube
ren. Bij dat revalidatiecentrum zat ook
een mytylschool. Daar zaten kinderen
die met een beperking waren geboren.
Ik wilde niet bij die gehandicapten ho
ren. Maar ik moest, ik moest naar die
zelfde school, als ik mijn mavo-diplo
ma wilde halen." Dus daar ging ze, in
de rolstoel.
„Mijn eerste rolstoel was een tank.
Zo'n rolstoel waarvan je zegt: rolstoel,
waar ga je met dat meisje naar toe? Als
je in zo'n rolstoel zit, kijken de men
sen niet meer naar jou, maar naar die
rolstoel."
Angela probeert te leven alsof er
niets aan de hand was. Ze
krijgt een handbike om naar
school te fietsen en gaat op rolstoelbas
ketbal. Ze haalt haar mavo-diploma en
gaat daarna naar het cios in Goes. Om
gymjuf te worden, zoals ze zich als zes
jarige al voorgenomen had.
„Als ik iets in mijn kop heb zitten, gaat
het er niet uit. Ik heb me heel goed
voorbereid en een speciaal trainings
programma gevolgd, zodat ik voor de
toelatingstest zou slagen. En dat ging
heel goed."
Augustus 1996. Angela gaat voor het
eerst naar het cios in Goes. Als eerste
capten kijken. Doe eens gek. Ik ga ge
woon op kantoor werken. Iets met
communicatie, vanwege mijn liefde
voor het schrijven en ook omdat ik
door de sport veel te maken had gehad
met sponsors en bedrijven. Dus meld
de ik me aan voor een hbo-opleiding
Communicatie."
Terugkijkend zegt Angela: „Gelei
delijk ging het in die periode ei-
genlijk.steeds slechter met me.
Ik pleegde roofbouw op mijn lichaam,
was zo bezig grenzen te verleggen dat
ik niet in de gaten had dat alles steeds
meer inspanning kostte. Als je veel ple
zier hebt in wat je doet, voel je dat niet
zo. Maar bij die opleiding communica
tie ging ik op mijn gezicht. Het eerste
jaar was veel theorie en weinig prak
tijk. Dat was niets voor mij. Ik kwam
tot de ontdekking dat ik toch echt
mijn beperkingen had. Dat is moeilijk
om te aanvaarden, voor een control-
freak als ik. Heel naar, om te ontdek
ken dat je afhankelijk bent van je
lichaam, en dat dat lichaam niet altijd
doet wat jij wil."
December 2001. Angela heeft gehoord
dat er op de kartbaan in Middelburg
een aangepaste kart is. „Ik dacht: ik -
bij de open haard toe. Angela speelt
veel met poppen, want ze wil later een
échte baby. Ze is vier als ze begint te
schrijven. Dat eerste dagboek, met hele
verhalen in fantasieletters, heeft ze nog
steeds. Schrijven wil ze, net als haar
grote broer.
Twee jaar later heeft Angela een nieu
we droom. Gymjuf Dat wil ze later
worden. Nog een jaar later zit ze op
zwemles en haalt het ene na het ande
re diploma. Zeven jaar en al een gebo
ren sportvrouw.
Het is januari 1991. Angela valt
bij het turnen van de trampoli
ne. Als ze opstaat, voelt ze pijn
in haar voet. Ze denkt er niet meer
over na.
Winter 1995. Angela heeft al een hele
tijd last van vage klachten. Veel pijn in
haar rechterbeen, de doorbloeding is
slecht. Ze moet voor behandeling naar
het ziekenhuis. Daar gaat het steeds
slechter, tot het haar niet eens meer
lukt uit bed te komen. Langer in het
ziekenhuis heeft geen zin meer; Ange
la, dan veertien jaar, wordt opgeno
men in een revalidatiecentrum. Wat er
precies is, weten de artsen eigenlijk
ook niet. Kort daarna krijgt ze te horen
dat ze in een rolstoel moet.
„Ik werd heel opstandig. Door de om
standigheden, maar ik was natuurlijk
leerling in een rolstoel. „Iedereen zag
het net als ik: als een uitdaging. Ik
kreeg alle medewerking, kon overal
aari meedoen. Zelfs met surfen. Er is
veel meer mogelijk dan mensen den
ken. Met een beetje creativiteit en aan
passingen kun je heel ver komen."
Toen .ze in 1996 beelden zag van rol-
stoeltennis, van Chantal van Dieren-
donck die stond te juichen toen ze
won, dacht Angela: dat wil ik ook. Ze
schreef zich in bij de tennisvereniging
in Koudekerke en regelde een tennisle-
raar, Fred Hendrikse. Samen gingen ze
fanatiek aan de slag. Hun enthousias
me was zo aanstekelijk, dat bij de
bouw van het nieuwe clubgebouw
met rolstoelers rekening werd gehou
den.
Januari 2000. Angela Maas speelt in de
finale van het prestigieuze Australian
Open, Ze verliest. Dat wel. Maar ze
staat er toch maar mooi en maakt in
één keer de sprong naar de top zes van
de wereldranglijst voor het dames-rol-
stoeltennis. „Op het cios volgde ik in
die tijd de topsportroute, zoals dat
heet. Dan mag je je afstudeerstage over
twee schooljaren spreiden. In het
Olympische jaar 2000 studeerde ik af."
Angela gaat stralend het nieuwe millen
nium binnen. Doelen verwezenlijkt.
„En toen dacht ik: eigenlijk wil ik wel
eens buiten het wereldje van gehandi
heb een rijbewijs, dus ik kan katten.
Niet dus. Ik kwam in het ziekenhuis
met een gecompliceerde botbreuk.
Mijn voet zat los van het onderbeen.
Dat had ik eerst niet eens in de gaten,
omdat ik daar geen gevoel meer had.
Ik sloot 2001 afin het ziekenhuis.
Toen Angela het ziekenhuis in het
nieuwe jaar weer verliet, besefte ze
voor het eerst goed dat haar leven to
taal anders zou gaan verlopen dan ze
zich als poppenmoedertje had voorge
steld. „Vijfjaar nadat ik in een rolstoel
beland was, ben ik begonnen aan het
verwerkingsproces. Ik keek in de spie
gel en zei tegen mezelf: wat je ook alle
maal kan en doet ondanks die rolstoel,
je bent gehandicapt."
Desondanks stelde ze zich een nieuw
doel. Doorstuderen voor juf, op de pa
bo. Driedagen op school, twee dagen
voor de klas. Het ging geweldig. Onder
tussen namen de pijn en de krampen
echter zo toe, dat Angela wéér moest
opgeven. „Ik had telkens wegrakingen.
Toen kwam de druppel. Een weekeind
je weg met een vriendin had me blijk
baar zoveel energie gekost, dat ik thuis
in een comateuze slaap viel die drie da
gen duurde. Toen ik wakker werd,
wist ik niets meer van dat weekeinde.
Bizar."
Een jaar lang ging ze ziekenhuis in, zie-
kenfiuis uit. „De artsen zeiden: als we
je helemaal uit elkaar halen, komen we
er misschien achter wat je hebt. Maar
dat is niet zonder risico's. Is dat het
waard? Uiteindelijk kreeg ik een appa
raatje geïmplanteerd dat voortdurend
kleine doses morfine afgeeft, zodat ik
niet zo verkramp en niet zo veel pijn
heb. Op een gegeven moment zeiden
ze tegen me: je moet maar naar een
verpleeghuis, want er valt niets meer
te revalideren. Dat was voor mij onac
ceptabel. Ik ben gaan zoeken naar alter
natieven en tot mijn grote verrassing
was er een geschikte aangepaste Fo-
kus-woning vrij in Middelburg. Met 24
uur zorg op afroep. Ik kwam nog in
aanmerking ook. Ongelooflijk."
Haar huis is ruim, comfortabel
en modern ingericht. Op tafel
ligt een tijdschrift: Yuub. Vol
tips en inspirerende verhalen van en
voor mensen met een beperking. Met
reclames voor design rollators en stoe
re ('all wheel drive') outdoormobiels.
„Heb je mijn artikel al gelezen?",
vraagt Angela trots. Ze wijst: „Daar.
Over Esther Vergeer, winnaar van de
gouden medaille rolstoeltennis tijdens
de Paralympics."
Schrijven. Die droom uit haar jeugdja
ren is levender dan ooit. „In mei 2006
ben ik begonnen met mijn biografie.
Mijn laptop is mijn grootste vriend.
Als ik die computer niet zou hebben,
weet ik niet wat ik met de dagen zou
doen. Nu kom ik tijd te kort. Ik hou
een weblog bij en als de gelegenheid
zich voordoet, schrijf ik een stukje
voor bladen als Yuub. De komende we
ken ben ik gastcolumnist voor de PZC.
Ik schrijf over wat mij bezighoudt, zo
als mijn werk voor de hulphonden
school. Want ik wil de wereld laten
zien dat het leven niet ophoudt als je
in een rolstoel terechtkomt."
Angela Maas
Geboren: 22 september 1980
>- Woonplaats: Middelburg
Opleiding: mavo, cios. Niet afgemaakt:
hbo-opieiding Communicatie, deeltijdop
leiding pabo.
Hobby's vroeger: rolstoeltennis, (zit)skiën,
zeilen; hobby' s nu: uitgaan, computeren,
weblog, columns schrijven
(http://angelamaas.web-log.nl)
