reizen Postzegels ST Wat is onze ex-vorstin toch een gewone vrouw. Net mijn eigen oma Langs de rivier de Ahr ligt Duitslands kleinste wijngebied. Wie de Ahrwijn wil proeven, kan net als Willemijn Bos gaan wijnwandelen langs de Rotweinwanderweg en zo alle genietingen van deze omgeving combineren. Duitslands Rodewijneiland PZC Zaterdag 8 november 2008 reizen@wegener.nl 024-3650360 TO 00 O Precies twintig jaar geleden is het nu. Voor een boeien de radiodocumentaire beland ik in het prachtige stad je Arcos de la Frontera in het zuiden van Spanje. We logeren in een parador met het mooiste uitzicht van de stad. Het hotel ligt op een heuveltop. Aan de rand van het terras gaapt een afgrond van jewelste. In de diepte vliegen zwalu wen zenuwachtig rond hun nesten. De zon piept voorzich tig langs de bergwanden. In die heerlijke rust klinkt het ope nen van de terrasdeur als het starten van een drilboor. Aan de tred van de drie personen die naar buiten komen, kun je meteen al zien dat het geen gewone mensen zijn. Zij 'schrijden' en dat kan niet iedereen. Het duurt even voor tot mij doordringt dat ik de gasten in kwestie ken. Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester wanneer ik besef wie de oude moeder met haar dochter en schoonzoon zijn. Het zijn onze voormalige koningin der Nederlanden met haar dochter Christina en schoonzoon Guillermo. Juliana is dan allang gewoon prinses, maar toch. Twee tafeltjes verderop zitten ze. Omdat het niet netjes is meteen te gaan fluisteren en wijzen, wachten we daar even mee. Maar dat hou je nu eenmaal niet lang vol, dus na een minuut zitten we te fluisteren en te wijzen. Christina heeft snel in de gaten dat wij Nederlanders zijn. Wanneer wij stie kem onze fototoestellen tevoorschijn halen, grijpt ze in. Geen foto's heren! Juliana zit lekker te roken en drinkt een glaasje sherry. Precies zoals we haar kennen. Na een kwar tier is het bijzondere er af en bemoeien we ons weer met on ze eigen zaken. Omdat we al een paar dagen van huis zijn, is het de hoogste tijd om de familie een ansichtkaart te sturen. Ik blijk niet de enige te zijn die er zo over denkt. Wanneer ik de carrousel in de lobby al een paar keer heb bekeken, komt er een oude re dame naast mij staan. Ik schrik me een hoedje. Ze is het. Juliana, dan al bijna 8o jaar oud, staat wat te schutteren bij de kaarten. Ze is gecharmeerd van een paar ansich ten waarop een kleurige flamencodanseres is gebor duurd. Ook is er een mooie met een stierenvechter- tje. Wat is onze ex-vorstin toch een gewone vrouw. Net mijn eigen oma. Juliana fladdert met haar handen door de prentbriefkaarten. Ze heeft al een leuk sta peltje verzameld. Niemand wordt vergeten. Hoe wel? Ik besef dat de geruchten over haar 'verward heid' toen al hardnekkig waren. Zou het kloppen? Van een afstandje volg ik de door mij zeer gerespec teerde oude dame in haar zoektocht naar de geschik te kaarten voor haar familieleden. Wanneer zij de verzameling compleet heeft, gebeurt er iets merkwaardigs. Het lijkt wel alsof ze niet weet hoe nu verdet te gaan. Ik ver moed dat zij, als koningin, niet weet wat afrekenen is. Hulpe loos kijkt ze om zich heen. De receptionist grist de kaarten uit haar hand en noemt het af te rekenen bedrag. Het is 400 peseta's, inclusief postzegels. Niet begrijpend staart ze mij nu aan. „Het is vierhonderd peseta's, majesteit", hoor ik me zelf zenuwachtig zeggen. In onvervalst, majesteitelijk Goois, zegt Juliana dat ze geen geld heeft. Ik leg de gevraagde pes eta's op de toonbank. Je bent en blijft nu eenmaal toch een onderdaan. „Dank je wel, jongeman", zegt Juliana. Dan stelt ze mij een vreemde vraag. Of ik de postzegels er even op wil plakken. Nou ja, waarom niet? De Spaanse ko ning staat er op en daar likt een collega vorstin waarschijn lijk niet graag aan. Zoiets zal het wel zijn. Precies wanneer ik de laatste zegel vastdruk, komt een geagiteerde Guillermo aan benen. Ih het Engels spreekt hij zijn schoonmoeder be straffend toe. Wat ze nu toch weer aan het uitspoken is, en zeker geen geld voor de kaarten en dan ook die aardige me neer nog lastig vallen. 0,o,o, altijd gedonder met het oudje. In rap Spaans overlegt hij met de receptionist. Ik krijg 500 peseta's in de hand ge drukt en de Cubaan sleurt oma mee. Ik ben onthutst. Res pectloos, die Guillermo. Nu het decorum zo abrupt verdwe-' nen is, heb ik geen zin meer om samen met de Koninklijke Familie op'het terras te zitten. We vertrekken. Juliana zal nog zestien jaar mijn echte koningin zijn. Christina gooit, volkomen terecht, Guillermo eruit in 1994. En ergens in de doos oude ansichtkaarten heeft Willem Alexander nog een portret van een stierenvechtertje uit Spanje. Met mijn DNA er op gelikt. Wijnwandelen langs de Ahr W ijn drinken en door de ber gen lopen," antwoordde Jeanet Brui ning toen een vriend haar ten tijde van een carrièredip vroeg wat ze nu het allerliefste zou doen. Dat antwoord bepaalde de rest van haar carrière en leven, want wijn kenner en wandelliefhebster Brui ning organiseert sindsdien wijn wandeltochten door diverse wijnge bieden in Europa. Langs de Moezel bijvoorbeeld of van burcht naar burcht door de Rijnvallei. Door de wijngaarden rondom Wenen, langs de Donau, door het mergellandschag van Lim burg of door Zuid-Tirol. De formu le is even eenvoudig als ijzersterk: een uur of vier, vijf wandelen door de wijngaarden, lunchen op een mooie plek en in de middag een wijnproeverij bij een gerenom meerd wijnhuis, 's Avonds een ster rendiner, begeleid door... juist ja, plaatselijke wijn. Aan mijn wandelschoen zal het niet liggen. Op nieuwe, maar goed ingelopen stevige stappers en met een dagrugzakje met daarin water en een appel, begin ik op een zon nige ochtend, met ons groepje van zes onder leiding van Jeanet Brui ning, aan de wandeling langs de Rotweinwanderweg. Deze slingert zich door de wijngaarden langs de Ahr, een riviertje dat zich tussen Het Ahrdal dankt zijn roem aan variëteiten van de Pinot Noir: fluwelige Spatburgunders en vollere Friihburgunders. De zwaardere rode wijnen van de Dornfelder en de lichtere Portugiesers completeren het beeld van een klein wijngebied, dat met zo'n 90 procent rode druiven een uitzonderingspositie inneemt. De route De Rotweinwanderweg bestrijkt het hele wijngebied van de Ahr en loopt door of langs de twaalf charmante, historische wijnstadjes die dit gebied telt. Het zijn Altenahr, Mayschoss, Rech, Dernau Marienthal, Walporzheim, Ahrweiler, Bad Neuenahr, Heppingen, Heimersheim, lohrsdorf en Bad Bodendorf. Koblenz en Bonn, links van de Rijn, in het vulkaanlandschap van de Eifel graaft. Hier ligt Duitslands kleinste wijngebied, slechts zo'n 500 hectare groot. Lapjes van niks zijn het, perceeltjes van soms maar vier rijtjes wijnstok ken breed. Er staan bordjes bij met de naam van de wijnboer, zodat het personeel weer waar het moet zijn, om te spuiten tegen meel dauw bijvoorbeeld. De lieflijk bloeiende rozenstruiken in de wijn gaard geven het alarmsignaal. Krij gen de rozen meeldauw, dan vol gen de wijnranken. Maar tot nu toe zien alle ranken er piekfijn uit. Wijngaarden zover het oog reikt. Want het Ahrdal mag dan Duits lands kleinste wijngebied zijn, het is tegelijkertijd het grootste aaneen geslotenwijngebied. Een vrouw knipt uitlopers af Die onttrekken maar energie aan de plant en ne men zon weg van de druiventros sen. Het is een prachtige dag voor onze tocht. De zon, die de wijngaarden op de zuidelijk gelegen hellingen beschijnt, verwarmt ons ook. „Ik vraag bij het reserveren van de lunch altijd of het geen bezwaar is dat wij in wandeltenue komen," zegt Jeanet. „Maar dat is nooit een probleem. De mensen uit deze om geving wandelen zelf ook. Het zijn meestal de Nederlanders die zo niet gezien willen worden." De vroegste druiven zijn al bijna rijp, te zien aan de lange blauwe netten die over de rijen wijnran ken zijn gespannen. Want zo goed als de wijnboeren hun oogst in de gaten houden, zo goed bespieden ook honderden zwarte vogeloogjes de trossen. Als de druiven op z'n lekkerst zijn én onbeschermd, is een hele wijngaard binnen een half uur leeggepikt. Overigens zijn wij zelf geen haar beter dan die vogels, alleen storten wij ons op de bom volle bramenstruiken. Om er met een paarse mond weer uit te ko men. Er is geen kip te zien op deze popu laire wijnwandelweg. „Dat komt", vertelt Jeanet Bruining, „omdat het een doordeweekse dag is. In het weekeinde lopen hier veel mensen uit Keulen en Bonn. Of ze bezoe ken de diverse wijnhuizen en ver trekken met achterbakken vol do zen Spatburgunder, de Bourgondi sche Pinot Noir." Uit het Ahrgebied komen voornamelijk rode wij nen, daarom heet dit ge bied ook wel Duitslands Rodewijneiland. Daardoorheen slingert zich de Rotweinwander weg van Altenahr naar Bad Boden-

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 108