reizen
Postzegels
ST
Wat is onze ex-vorstin
toch een gewone vrouw.
Net mijn eigen oma
Langs de rivier de Ahr ligt Duitslands kleinste wijngebied.
Wie de Ahrwijn wil proeven, kan net als Willemijn Bos
gaan wijnwandelen langs de Rotweinwanderweg en zo
alle genietingen van deze omgeving combineren.
Duitslands
Rodewijneiland
PZC
Zaterdag 8 november 2008
reizen@wegener.nl
024-3650360
TO
00
O
Precies twintig jaar geleden is het nu. Voor een boeien
de radiodocumentaire beland ik in het prachtige stad
je Arcos de la Frontera in het zuiden van Spanje. We
logeren in een parador met het mooiste uitzicht van de stad.
Het hotel ligt op een heuveltop. Aan de rand van het terras
gaapt een afgrond van jewelste. In de diepte vliegen zwalu
wen zenuwachtig rond hun nesten. De zon piept voorzich
tig langs de bergwanden. In die heerlijke rust klinkt het ope
nen van de terrasdeur als het starten van een drilboor.
Aan de tred van de drie personen die naar buiten komen,
kun je meteen al zien dat het geen gewone mensen zijn. Zij
'schrijden' en dat kan niet iedereen. Het duurt even voor tot
mij doordringt dat ik de gasten in kwestie ken. Een vreemd
gevoel maakt zich van mij meester wanneer ik besef wie de
oude moeder met haar dochter en schoonzoon zijn. Het
zijn onze voormalige koningin der Nederlanden met haar
dochter Christina en schoonzoon Guillermo. Juliana is dan
allang gewoon prinses, maar toch.
Twee tafeltjes verderop zitten ze. Omdat het niet netjes is
meteen te gaan fluisteren en wijzen, wachten we daar even
mee. Maar dat hou je nu eenmaal niet lang vol, dus na een
minuut zitten we te fluisteren en te wijzen. Christina heeft
snel in de gaten dat wij Nederlanders zijn. Wanneer wij stie
kem onze fototoestellen tevoorschijn halen, grijpt ze in.
Geen foto's heren! Juliana zit lekker te roken en drinkt een
glaasje sherry. Precies zoals we haar kennen. Na een kwar
tier is het bijzondere er af en bemoeien we ons weer met on
ze eigen zaken.
Omdat we al een paar dagen van huis zijn, is het de hoogste
tijd om de familie een ansichtkaart te sturen. Ik blijk niet de
enige te zijn die er zo over denkt. Wanneer ik de carrousel
in de lobby al een paar keer heb bekeken, komt er een oude
re dame naast mij staan. Ik schrik me een hoedje. Ze is het.
Juliana, dan al bijna 8o jaar oud, staat wat te schutteren bij
de kaarten. Ze is gecharmeerd van een paar ansich
ten waarop een kleurige flamencodanseres is gebor
duurd. Ook is er een mooie met een stierenvechter-
tje.
Wat is onze ex-vorstin toch een gewone vrouw. Net
mijn eigen oma. Juliana fladdert met haar handen
door de prentbriefkaarten. Ze heeft al een leuk sta
peltje verzameld. Niemand wordt vergeten. Hoe
wel? Ik besef dat de geruchten over haar 'verward
heid' toen al hardnekkig waren. Zou het kloppen?
Van een afstandje volg ik de door mij zeer gerespec
teerde oude dame in haar zoektocht naar de geschik
te kaarten voor haar familieleden. Wanneer zij de
verzameling compleet heeft, gebeurt er iets merkwaardigs.
Het lijkt wel alsof ze niet weet hoe nu verdet te gaan. Ik ver
moed dat zij, als koningin, niet weet wat afrekenen is. Hulpe
loos kijkt ze om zich heen. De receptionist grist de kaarten
uit haar hand en noemt het af te rekenen bedrag. Het is 400
peseta's, inclusief postzegels. Niet begrijpend staart ze mij
nu aan. „Het is vierhonderd peseta's, majesteit", hoor ik me
zelf zenuwachtig zeggen. In onvervalst, majesteitelijk Goois,
zegt Juliana dat ze geen geld heeft. Ik leg de gevraagde pes
eta's op de toonbank. Je bent en blijft nu eenmaal toch een
onderdaan. „Dank je wel, jongeman", zegt Juliana.
Dan stelt ze mij een vreemde vraag. Of ik de postzegels er
even op wil plakken. Nou ja, waarom niet? De Spaanse ko
ning staat er op en daar likt een collega vorstin waarschijn
lijk niet graag aan. Zoiets zal het wel zijn. Precies wanneer ik
de laatste zegel vastdruk, komt een geagiteerde Guillermo
aan benen. Ih het Engels spreekt hij zijn schoonmoeder be
straffend toe. Wat ze nu toch weer aan het uitspoken is, en
zeker geen geld voor de kaarten en dan ook die aardige me
neer nog lastig vallen.
0,o,o, altijd gedonder met het oudje. In rap Spaans overlegt
hij met de receptionist. Ik krijg 500 peseta's in de hand ge
drukt en de Cubaan sleurt oma mee. Ik ben onthutst. Res
pectloos, die Guillermo. Nu het decorum zo abrupt verdwe-'
nen is, heb ik geen zin meer om samen met de Koninklijke
Familie op'het terras te zitten. We vertrekken. Juliana zal
nog zestien jaar mijn echte koningin zijn. Christina gooit,
volkomen terecht, Guillermo eruit in 1994. En ergens in de
doos oude ansichtkaarten heeft Willem Alexander nog een
portret van een stierenvechtertje uit Spanje. Met mijn DNA
er op gelikt.
Wijnwandelen
langs de Ahr
W
ijn drinken en
door de ber
gen lopen,"
antwoordde
Jeanet Brui
ning toen een vriend haar ten tijde
van een carrièredip vroeg wat ze
nu het allerliefste zou doen. Dat
antwoord bepaalde de rest van
haar carrière en leven, want wijn
kenner en wandelliefhebster Brui
ning organiseert sindsdien wijn
wandeltochten door diverse wijnge
bieden in Europa.
Langs de Moezel bijvoorbeeld of
van burcht naar burcht door de
Rijnvallei. Door de wijngaarden
rondom Wenen, langs de Donau,
door het mergellandschag van Lim
burg of door Zuid-Tirol. De formu
le is even eenvoudig als ijzersterk:
een uur of vier, vijf wandelen door
de wijngaarden, lunchen op een
mooie plek en in de middag een
wijnproeverij bij een gerenom
meerd wijnhuis, 's Avonds een ster
rendiner, begeleid door... juist ja,
plaatselijke wijn.
Aan mijn wandelschoen zal het
niet liggen. Op nieuwe, maar goed
ingelopen stevige stappers en met
een dagrugzakje met daarin water
en een appel, begin ik op een zon
nige ochtend, met ons groepje van
zes onder leiding van Jeanet Brui
ning, aan de wandeling langs de
Rotweinwanderweg. Deze slingert
zich door de wijngaarden langs de
Ahr, een riviertje dat zich tussen
Het Ahrdal dankt zijn roem aan
variëteiten van de Pinot Noir:
fluwelige Spatburgunders
en vollere
Friihburgunders. De
zwaardere rode wijnen
van de Dornfelder en
de lichtere Portugiesers
completeren het beeld
van een klein wijngebied,
dat met zo'n 90 procent
rode druiven een
uitzonderingspositie inneemt.
De route
De Rotweinwanderweg bestrijkt
het hele wijngebied van de Ahr en
loopt door of langs de twaalf
charmante, historische wijnstadjes
die dit gebied telt. Het zijn
Altenahr, Mayschoss, Rech, Dernau
Marienthal, Walporzheim,
Ahrweiler, Bad Neuenahr,
Heppingen, Heimersheim,
lohrsdorf en Bad Bodendorf.
Koblenz en Bonn, links van de
Rijn, in het vulkaanlandschap van
de Eifel graaft. Hier ligt Duitslands
kleinste wijngebied, slechts zo'n
500 hectare groot.
Lapjes van niks zijn het, perceeltjes
van soms maar vier rijtjes wijnstok
ken breed. Er staan bordjes bij met
de naam van de wijnboer, zodat
het personeel weer waar het moet
zijn, om te spuiten tegen meel
dauw bijvoorbeeld. De lieflijk
bloeiende rozenstruiken in de wijn
gaard geven het alarmsignaal. Krij
gen de rozen meeldauw, dan vol
gen de wijnranken. Maar tot nu toe
zien alle ranken er piekfijn uit.
Wijngaarden zover het oog reikt.
Want het Ahrdal mag dan Duits
lands kleinste wijngebied zijn, het
is tegelijkertijd het grootste aaneen
geslotenwijngebied. Een vrouw
knipt uitlopers af Die onttrekken
maar energie aan de plant en ne
men zon weg van de druiventros
sen.
Het is een prachtige dag voor onze
tocht. De zon, die de wijngaarden
op de zuidelijk gelegen hellingen
beschijnt, verwarmt ons ook. „Ik
vraag bij het reserveren van de
lunch altijd of het geen bezwaar is
dat wij in wandeltenue komen,"
zegt Jeanet. „Maar dat is nooit een
probleem. De mensen uit deze om
geving wandelen zelf ook. Het zijn
meestal de Nederlanders die zo
niet gezien willen worden."
De vroegste druiven zijn al bijna
rijp, te zien aan de lange blauwe
netten die over de rijen wijnran
ken zijn gespannen. Want zo goed
als de wijnboeren hun oogst in de
gaten houden, zo goed bespieden
ook honderden zwarte vogeloogjes
de trossen. Als de druiven op z'n
lekkerst zijn én onbeschermd, is
een hele wijngaard binnen een half
uur leeggepikt. Overigens zijn wij
zelf geen haar beter dan die vogels,
alleen storten wij ons op de bom
volle bramenstruiken. Om er met
een paarse mond weer uit te ko
men.
Er is geen kip te zien op deze popu
laire wijnwandelweg. „Dat komt",
vertelt Jeanet Bruining, „omdat het
een doordeweekse dag is. In het
weekeinde lopen hier veel mensen
uit Keulen en Bonn. Of ze bezoe
ken de diverse wijnhuizen en ver
trekken met achterbakken vol do
zen Spatburgunder, de Bourgondi
sche Pinot Noir."
Uit het Ahrgebied komen
voornamelijk rode wij
nen, daarom heet dit ge
bied ook wel Duitslands
Rodewijneiland. Daardoorheen
slingert zich de Rotweinwander
weg van Altenahr naar Bad Boden-